Διχασμένος (Ο Μαύρος Λύκος Βιβλίο 2) Now Completed

Βοήθεια

________________________ Κρις _____________________

Που είμαι πάλι; Γιατί είναι τόσο ζεστά εδώ; Δεν είμαι στο δάσος με την βροχή να πέφτει επάνω μου; Ποιος είμαι είπα πάλι; Όχι. Που είμαι, κάποιος πρέπει να με μετέφερε κάπου, αλλά που και ποιος; 

"Μαμά. Μπορείς να μου πεις την ιστορία άλλη μια φορά"; Η φωνή ενός μικρού κοριτσιού ακούστηκε στα αυτιά μου που ζητούσε κάτι από την μητέρα του με έναν τόνο σαν να την παρακαλούσε χωρίς καν να πει την λέξη.

"Πάλι;  Σου την έχω πει πολλές φορές. Είσαι σίγουρη πως δεν θες να σου πω κάποια άλλη όπως την Κοκκινοσκουφίτσα ή την Σταχτοπούτα που είναι ευχάριστες ιστορίες; Αυτή είναι πολύ λυπητερή". Η μητέρα προσπαθούσε να αποφύγει αυτήν τη συγκεκριμένη ιστορία οποίος και να ήταν αλλά δεν τα κατάφερνε.

"Πως μπορώ να αντισταθώ όταν με κοιτάς έτσι; Εντάξει λοιπόν. Στα πολύ παλιά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι πίστευαν ακόμα στους δράκους, την αυγή της εποχής των ιπποτών υπήρχε ένα μεγάλο δάσος στην δυτική άκρη της δυτικής γης. Κανένας δεν τολμούσε να πάει σε αυτό το δάσος εκτός από τους ιππότες του βασιλείου που ήταν κοντά σε αυτό.  Μέσα σε αυτό το δάσος είχε ξεσπάσει ένας μεγάλος πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και σε αυτούς που ούρλιαζαν στο φεγγάρι. Το όνομα του δάσους αυτού είχε χαθεί μέσα στους αιώνες και έτσι απλά το έλεγαν το δάσος των ουρλιαχτών. Οι λυκάνθρωποι που είχαν κάνει το σπίτι τους σε αυτό το σκοτεινό και ταυτόχρονα μαγευτικό δάσος πολεμούσαν με τα μόνα όπλα που είχαν τους εξοπλισμένους ιππότες χωρίς να μπορούν να πετύχουν μια ολοκληρωμένη νίκη, και αυτό επειδή δεν ήταν όλοι διάσπαρτοι. Μέχρι την μέρα που ένας γενναίος λύκος πήρε την πρωτοβουλία να ενώσει το είδος του ακόμα και αν δεν ήταν ένας από τους πέντε άλφα του δάσους. Κατάφερε να τους ενώσει σε μια στιγμή αδυναμίας και μαζί φτιάξανε ένα κάστρο στην καρδιά του δάσους το οποίο κανένας δεν μπορούσε να βρει. Ακόμα και όταν ήταν ασφαλής μέσα στο δάσος δεν έπαψαν να μένουν άγρυπνοι φρουροί πάνω στα τοίχοι, και από τότε όλοι όσοι ζούσαν στην πόλη την ονομάσανε Insomnia και δώσανε στο δάσος το ίδιο όνομα. Από τότε το ξέρανε ως το δάσος της Insomnia το δάσος που δεν κοιμάται ποτέ". Αυτή η ιστορία κάτι μου θύμιζε. Μέχρι στιγμής δεν θυμάμαι τίποτα αλλά αυτή η ιστορία δεν μου ξυπνούσε απλώς αναμνήσεις, αλλά ήταν οι ίδιες οι αναμνήσεις που ξυπνούσα. Σηκώθηκα από όπου στο διάολο βρισκόμουν και ενστικτωδώς άρχισα να ψάχνω για την γυναίκα αυτή χωρίς όμως να ανοίξω τα μάτια μου.