Together Again♡

22

Joanna pov:

"Μαμά,μπαμπά, γύρισα!" Φώναξα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

"Αγάπη μου,πώς τα πέρασες?" Με ρώτησε η μαμά μου και με αγκάλιασε.

"Τέλεια, πραγματικά μου άρεσε πολύ. Ο Max και ο μπαμπάς?" Ρώτησα.

"Ο μπαμπάς μαζεύτηκε με τους φίλους του για να δουν ποδόσφαιρο και ο Max στο δωμάτιο του! Ήταν τέλεια η έκπληξη!" Μου είπε συγκινημένη.

"Ναι μαμά κι εμένα μου έχει λείψει. Λοιπόν πάω πάνω, θα κάνω επανάληψη για την ιστορία και μετά θα κοιμηθώ οπότε καληνύχτα." Της είπα και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες. Είναι εφτά η ώρα το απόγευμα αλλά είμαι πολύ κουρασμένη.

Καλά διαβάσατε. Αύριο γράφω ιστορία.

Και όσο και να διαβάσω νομίζω ότι δεν θα θυμάμαι τίποτα αύριο.

Πάω να δω τον Max και μετά θα πάρω την κολλητή μου.

Χτυπάω την πόρτα αλλά δεν ακούω απάντηση. Ανοίγω και βλέπω ότι δεν είναι μέσα. Καλά που πήγε?

Στέκομαι στην πόρτα και παρατηρώ το δωμάτιο. Τόσα χρόνια άδειο. Πραγματικά μου έχει λείψει πολύ ο αδερφούλης μου. Κι ας μαλώναμε συνέχεια..

Είμαι χαμένη στις σκέψεις μου ώσπου....

"Μπου!" Ακούω και πετάγομαι από τη θέση μου.

"Βλάκα με τρόμαξες! Από παλιά το κάνεις αυτό. Σταμάτα να με τρομάζεις!" Του φώναξα και τον βάρεσα στο μπράτσο.

"Χαχα απορώ πως δεν με πήρες χαμπάρι που είμαι τόση ώρα από πίσω σου! Τι κάνεις στο δωμάτιο μου?" Με ρωτησε.

"Ήρθα να σε δω,αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν θέλω!" Είπα και καλά θυμωμένη και πήγα να φύγω αλλά με σήκωσε και με πέταξε στο κρεβάτι του.

"Θα κόψεις τις βλακείες?" Ρώτησα.

"Πότε!"

"Φευγω!"

"Καλά κι εγώ θα δώσω τα δώρα που σου πήρα αλλού!" Είπε αδιάφορος και κοίταξε αλλού.

Τα μάτια μου έλαμψαν. Ναι,είμαι ακόμα ένα μικρό παιδάκι.

"Που είναι?" Ρώτησα και άρχισα να ψάχνω.

"Εσύ δεν έφευγες?"

"Άλλαξα γνώμη!"

"Πολύ εύκολα αλλάζεις γνώμη!"

"Θα μου τα δώσεις?"

"Καλά μικρό."

"Σκάσε!"

"Δεν στα δίνω!"