Together Again♡

25

Christi pov:

Καθώς ο Nicolas οδηγούσε προς τον δρόμο για το νοσοκομείο, ένιωθα όλο και μεγαλύτερο πόνο. Μα γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ζήσω όμορφα?

Το αμάξι επιτέλους σταμάτησε μπροστά από το δημόσιο νοσοκομείο και μπήκαμε μέσα. Αλλά εγώ, δεν αισθανόμουν καθόλου καλά!

"Πως είσαι μωρό μου?" Με ρώτησε ο Peter. Τι απαντάς τώρα...?!

"Χάλια είμαι,πονάωωω" Έκλαψα

"Γρήγορα φωνάξτε ένα γιατρό!" Ενημέρωσε η Joanna μια νοσοκόμα.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μέσα από μια κεντρική, άσπρη πόρτα, ξεπρόβαλε ένας γιατρός μαζί με δύο άντρες που κουβαλούσαν ένα φορείο. Σε λίγο,με είχαν μεταφέρει στην εντατική, όπου εκεί θα βλέπαμε τι συνέβη και αν ήταν καλά το μωρό μου.

Κρατήσου καλό μου,κρατήσου για τη μανούλα!

Peter pov:

"Πόση ώρα θα την έχουν μέσα?" Ρώτησα ανήσυχος

"Κάποια στιγμή θα μας ειδοποιήσουν,δεν μπορεί!" Μου απάντησε ο Jake. Από την πόρτα είδαμε να έρχονται ο Max μαζί με τη Roxy. Τι κάνουν αυτοί μαζί?

"Τι γίνεται?" Ρώτησαν με μια φωνή.

"Τίποτα ακόμα,περιμένουμε!" Τους ενημέρωσε η Joanna.

Αμέσως μετά ο γιατρός με τα άσπρα βγήκε από το δωμάτιο και ήρθε προς το μέρος μας.

"Τι έγινε γιατρέ?" Ρώτησα.

"Είστε η οικογένειά της?" Μας ρώτησε.

"Είμαι ο αδερφός της!" Απάντησε ο Jake.

"Λυπάμαι,νεαρέ μου,το παιδί δεν σώθηκε..." μας είπε λυπημένος και αποχώρησε.

Όχι!Όχι! Δεν μπορώ να το δεχτώ...χάθηκε το παιδί μου,πώς θα το αντέξω αυτό?!

"Θα πληρώσει!" Είπα μέσα από τα δόντια μου.

"Τι?" Με ρώτησε ο Nicolas που φάνηκε ο ποιο ψύχραιμος από όλους!

"Θα πληρώσει!" Φώναξα "Αυτό το κάθαρμα ο Andrew! Θα τον βρω και θα τον σκοτώσω! Δεν μου γλιτώνει!!!" Ξαναφώναξα και όρμησα προς την εξώπορτα αλλά ο Jake και ο Max με τράβηξαν πίσω.

"Αφήστε με!!!"

"Peter η αδερφή μου σε χρειάζεται! Όλους μας! Πρέπει να το περάσετε μαζί..." Μου είπε και πρόσεξα ένα δάκρυ να τρέχει από το μάτι του.

"Έχεις δίκιο"παραδέχτηκα " Αλλά δεν θα το αφήσω έτσι!" Τον προειδοποίησα.

"Συμφωνώ!" Απάντησε. "Θα τον βρούμε όλοι μαζί. Και δεν θα προλάβει να κάνει τίποτα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από αύριο. Τώρα η Christi είναι μόνη... πήγαινε πρώτος να την δεις.."

Όλοι έγνεψαν τα κεφάλια τους.

Προχώρησα μέχρι το δωμάτιό της,αφού πρώτα πήρα άδεια από το γιατρό. Μπήκα μέσα,και το θέαμα με σκότωσε. Σαν ένα βέλος που με στόχευσε κατευθείαν στην καρδιά. Ήταν η αγάπη μου. Η ζωή μου. Το φως μου. Περιτριγυρισμένη από καλώδια. Με την κοιλίτσα της λεπτή. Και άδεια...

"Peter..." προσπάθησε να πει,αλλά δεν έβγαιναν οι λέξεις..

"Σςςς,μην κουράζεσαι μωρό μου..." της είπα και της έπιασα το χέρι.

Το τράβηξε απότομα!

"Έχασα το παιδί μου, το καταλαβαίνεις!!!!" Μου φώναξε με όση δύναμη είχε.

"Σε παρακαλώ, ηρέμησε μωρό μου!" Προσπάθησα να την καθησυχάσω.

"Τι να ηρεμήσω?? ΠΩΣ να ηρεμήσω?! Έχασα το παιδί μου, το παιδί ΜΑΣ!"

"Λυπάμαι μωρό μου, νιώθω ακριβώς το ίδιο! Αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Μαζί! Σαν ομάδα." Της απάντησα και της χάιδεψα το μάγουλο με το χέρι μου.

"Έχεις δίκιο...Συγγνώμη! Συγγνώμη που σου φώναξα, συγγνώμη για όλα!!! Εγώ φταίω. Δεν έπρεπε να είχα πάει εκεί εκείνο το βράδυ. Εγώ ευθύνομαι για αυτό!" Κατηγόρησε τον εαυτό της!

"Μην σε ξανακούσω να λες κάτι τέτοιο! Δεν φταις σε καμία περίπτωση! Αυτός φταίει για όλα! Και θα τον βρω! Στο υπόσχομαι ότι θα τον βρω και όταν τον βρω,θα τελειώσουν όλα!" Είπα και την πήρα αγκαλιά.

"Σε παρακαλώ,πρόσεχε! Είναι επικίνδυνος αν πάθεις κι εσύ κάτι,δεν θα το αντέξω!" Είπε και άρχισε να κλαίει δυνατότερα από πριν.

"Μην ανησυχείς αγάπη μου. Θα σε προστατεύω πάντα. Δεν θα σε ξαναφήσω μόνη σου! Πότε ξανά! Αυτό,είναι υπόσχεση..." Ολοκλήρωσα την κουβέντα μας και της σκούπισα τα δάκρυα.