Together Again♡

26

1 χρόνο αργότερα

Joanna pov:

Ξυπνάω από τις κόρνες των αυτοκινήτων και τον θόρυβο τον οποίο κάνουν οι ρόδες τους καθώς σέρνονται στον τσιμεντένιο δρόμο. Πόση κίνηση πια?

Σηκώνομαι και ανοίγω τις κουρτίνες. Περίεργος ο καιρός σήμερα στην Βοστόνη. Περίεργος και ο καιρός που επικρατεί στην καρδιά μου.

Πάλι μόνη. Άλλο ένα μοναχικό πρωινό. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω φίλους, αλλά σαν την παλιά τρελοπαρέα, πουθενά!
Γιατί να μην περνούσε άλλος ένας εδώ? Έστω ένας! Ο Nicolas ή η Christi. Πόσο καιρό έχω να τους δω. Τουλάχιστον τρεις μήνες. Μας έχει φάει το διάβασμα και οι κλήσεις Skype γίνονται πλέον πιο σπάνιες από τον ήλιο στο Λονδίνο. Νομίζω δεν μπορούσα να φέρω πιο σωστό παράδειγμα από αυτό. Με έχει φάει η μοναξιά. Όχι ότι δεν είμαι ευτυχισμένη. Αλλά χρειάζομαι λίγο καιρό ακόμα για να το συνηθίσω όλο αυτό. Να συνηθίσω την ιδέα του να κοιμάμαι και να ξυπνάω μόνη, του να μην βλέπω ασταμάτητα ταινίες συνοδευόμενες με ποπ-κορν βουτύρου έτσι, όπως αρέσουν στην κολλητή μου. Και έτσι όπως άρχισαν να μου αρέσουν κι εμένα ενώ στην αρχή μου φαίνονταν απλά χάλια. Όλες οι ωραίες συνήθειές μας. Τέλος πάντων. Είμαι εδώ για έναν σκοπό. Να σπουδάσω, να γίνω αυτό που θέλω. Κι ας είμαστε ο ένας στη Δύση και ο άλλος στην Ανατολή. Σε δυο μήνες τελειώνουν τα μαθήματα και θα περάσω όλο το καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη. Ίσως πάμε και διακοπές. Πάντως το ότι θα τους δω μου φτάνει.

Ντύνομαι απλά και πηγαίνω να φάω πρωινό. Εκεί που ανοίγω να κορν-φλεικς, ακούω ένα χτύπημα στην πόρτα. Ανοίγω και...

"Καλημέρα!" Μου είπαν μαζί. Ήταν οι δυο κολλητές που έχω αποκτήσει εδώ. Η Yasmin και η Lina. Καλά που υπάρχουν κι αυτές. Βέβαια δεν αντικαθιστούν την κολλητή μου, με τίποτα, ωστόσο μου φέρονται πολύ καλά και με έχουν βοηθήσει στο να μην νιώθω μοναξιά.

"Καλημέρα κορίτσια. Περάστε." Τους είπα και άνοιξα διάπλατα την πόρτα για να περάσουν. Αύριο είναι τα γενέθλια μου. Και θα τα περάσω χωρίς ΑΥΤΟΥΣ. Χωρίς την μια και μοναδική παρέα. Τουλάχιστον τα κορίτσια έχουν ετοιμάσει κάτι σαν πάρτυ, δηλαδή να βγούμε και να γιορτάσουμε. Αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Δεν θέλω να πάθω καμία κατάθλιψη την ημέρα των γενεθλίων μου.

"Πως είσαι σήμερα αγάπη?" Με ρώτησε η Yasmin με την διαφορετική προφορά της μιας και είναι από την Ρωσία. Η Lina είναι από τη Βοστόνη και έτσι είναι η πιο τυχερή από όλες μας μιας και δεν αναγκάστηκε να αποχωριστεί τους φίλους και την οικογένειά της για να σπουδάσει, σε αντίθεση με εμάς τις δύο. Πόσο θα ήθελα να ήμουν στην θέση της.