boarding school

hoofdstuk 57: pijnlijke woorden

"Mila, toch zal alles weer goed komen. We vertellen mensen gewoon dat het op de foto lijkt alsof we elkaars handen vasthouden, maar eigenlijk is dat niet waar. Onze handen tikte elkaar aan toen we liepen en dat is alles" zegt Rafael overtuigend. Het klinkt zo overtuigend dat 'ik' hem bijna zou geloven.

Hij staat en paar centimeter bij me vandaan. Ik ben op zijn bureau gaan zitten en hij zit op zijn bureaustoel. Hij kijkt alleen maar ophoog, recht in mijn ogen. Zonder zijn blik van me af te halen, legt hij zijn hand op mijn knie. Zijn hand is warm en mijn huid, onder mijn broek en zijn hand, gloeit. Alsof het plekje in brand staat en het alleen kan worden gedoofd door zijn hand weg te halen.

Hij legt zijn handen om mijn gezicht en kijkt me nog steeds recht in mijn ogen aan. Ik kan niet anders dan ook in zijn donkere ogen te kijken. Het is alsof ik niet meer weg kan kijken en zijn ogen de mijne hebben gevangen.

"Nu je niet meer met James hebt, is dat ook makkelijker voor ons." Zijn handen gaan naar mijn heupen en hij trekt me verder naar het randje van het bureau. Mijn voeten staan aan weerzijde van zijn stoel. Hij trekt me nog verder naar hem toe en ik beland op zijn schoot. Ik kan zijn adem voelen op mijn lippen, warm en vol met nicotine. Hij sluit zijn ogen en voor hij mijn mond kan raken, ben ik het lokaal uitgerend.

Ik loop over het schoolplein zoekend naar een plek om de pauze door te brengen. Ik kan niet bij James en zijn vrienden gaan zitten en Miranda zit met Sanne een eindje verderop. Ik kan zien dat ze alle drie naar me kijken, maar ik probeer het te negeren.

Plots zie ik Joeri op een bankje zitten. Hij heeft oortjes in en hij staart naar de blauwe lucht boven ons. Ik ga naast hem zitten en enthousiast trekt hij zijn oortjes uit.

"Hey Mila." Zijn armen vallen om me nek en hij drukt me stevig tegen zich aan. Een warme knuffel die ik echt even nodig had. Zonder dat ik het tegen kan houden, lopen de tranen over mijn wangen.

Ik hoor stevige voetstappen achter me en als ik me omdraai, staat James voor mijn neus. Zijn ogen zijn gespleten en zijn wangen zijn rood. Hij is duidelijk kwaad.

"Het is een dag uit en je gaat gelijk terug naar hem" schreeuwt hij over het schoolplein. Iedereen kijkt naar ons en iedereen kan met ons meeluisteren.

"Ik wist niet eens dat het uit was en Joeri is een vriend, of eigenlijk meer een broer. Wil je nu ook nog mijn enige familie van me afpakken?" Ik ben totaal onredelijk en ik weet het zelf ook. Ik kan het alleen niet tegenhouden. Het is nou eenmaal makkelijker om hem de schuld te geven dan mezelf.

"Mila, daar zorg je allemaal zelf voor! Ik snap wel dat je ouders je hier heen hebben gestuurd en jullie daarna niet meer hebben gesproken. Schreeuwt hij.

Zijn woorden breken me en ik kan me geen houding geven. Ik zit wiebelend op het bankje terwijl ik achterom kijk naar de jongen, die me zoveel pijn doet.

"Ik snap waarom je vader je mishandelden!"

Ik zie dat hij ook breekt en ook Jayden die achter hem staat, schiet vol. Beide wankelend op hun benen en met tranen in hun ogen. Mensen zeggen altijd dat schelden geen pijn doet, maar soms is het nog erger dan fysieke pijn.

Miranda kruipt achter Jayden op en begeleid hem rustig naar een bankje, waar hij in elkaar valt. Zijn hoofd laat hij in zijn handen vallen en zijn armen rusten trillend op zijn benen. Miranda pakt ook James bij zijn boven arm vast. "Gaat het wel?" zegt ze zacht en als ze geen antwoord krijgt, helpt ze ook hem naar het bankje toe.

James knielt alleen niet in elkaar. Hij staart in de verte, zonder te knipperen. Al het kleur uit zijn gezicht is verdwenen. Hij is lijkbleek en als je niet beter zou weten, denk je dat hij dood is.

"Dat had je nooit mogen zeggen!" roept Miranda naar me en ik weet dat ze gelijk heeft.

--------------------------------------------

2016 is op een paar uren na alweer voorbij. Dit jaar ben ik begonnen om eindelijk mijn verhaal aan iemand te laten lezen, aan jullie en ik ben ontzettend blij dat ik dit heb gedaan. Ik mag zeker niet klagen met mijn 4000 readers en ik hoop in 207 nog meer verhalen te mogen schrijven die jullie hier kunnen gaan lezen.

Iedereen een hele fijne avond vanavond en natuurlijk een gelukkig 2017!

Xx