boarding school

Mila, tien jaar later (1)

Ik loop door de herkenbare gangen die ik onderhand uit mijn hoofd ken. De grauwe muren en de vieze vloeren die je leiden naar kleine kamers met rottige gesprekken. Iedere kamer lijkt hetzelfde en elke keer bespreek je de zelfde dingen. Alles is zo typische gevangenis.

"Hij duwde me, sloeg me en schopte me. Ik viel en belanden met mijn hoofd op de eettafel. Ik voelde hoe het bloed over mijn kin stroomde en hoe de tranen over mijn wangen rolde. Ik schreeuwde, gilde en vooral smeekte of hij wilde stoppen, maar de volgende schop volgde sneller dan ik overeind kon komen. Tot die laatste schop in mijn buik, daarna werd alles zwart" vertelt het meisje aan de andere kant van de tafel me. Ze heeft een diepe snee net boven haar kaak, haar oog is blauw, paarsachtig en haar armen die door de korte mauwen te zien zijn, hebben dezelfde kleur. Ze is toegetakeld door iemand die zijn handen niet thuis kon houden en niet het geduld had om tot tien te tellen. Een bewijs dat ik mijn baan niet op de juiste manier gedaan heb.

In een jeugdgevangenis werken, leek een paar jaar geleden voor mij de perfecte baan. Het was werken met pubers die door hetzelfde heen gaan als ik tien jaar geleden ging. Het nadeel is dat je nu pas inziet hoe moeilijk zij zijn en je beseft hoe moeilijk jijzelf geweest ben.

"Oké, ik ga zorgen dat hij hier voor boet en in de tussentijd ga jij naar een verzorger." Ik laat haar achter in mijn kantoor en loop weg naar de woonkamer. Dit is de kamer die is verbonden met alle cellen van deze afdeling. Ik ben hun groepsleider en moet zorgen dat alles goed verloopt. Ik kom aan in de kamer en zie dat het eten al op de eettafel staat. Ook zie ik nog aan de rand van de tafel een rode vloeistof naar beneden stromen over de poot heen. Ik ga op de kopse kant zitten en roep iedereen bij elkaar om ook plek te nemen.

"Voor we gaan eten wil ik even dat we allemaal onze handen vouwen voor degene die het slechter hebben en god te bedanken voor deze avondmaal" zeg ik als niet gelovige, maar het is mijn taak om het geloof van de gedetineerde te accepteren. Iedereen vouwt zoals gewoonlijk zijn handen en na een paar seconde wordt het gebed geëindigd met amen. Iedereen wil beginnen aan hun sperziebonen met schnitzel maar ik hou ze tegen.

"Ik heb nog niet gezegd dat je mag eten. Ik heb namelijk nog iets belangrijks te bespreken nu we allemaal bij elkaar zijn." Negen hoofden draaien mijn kant op en kijken me nieuwsgierig aan. Ik veeg langs de tafel en hou me vinger met het rode vloeistof de lucht in. "Gisteravond heeft zich hier een incident afgespeeld en zoals jullie zien is er daar een plek vrij" zeg ik wijzend naar de lege stoel die normaal bezet is door Amy. "Ik weet niet precies wat er gebeurt is, maar als je iets weet kom je dit morgen melden. Dit kan ergere problemen voorkomen" zeg ik alsof ik niet allang weet wie er schuldig is. De optie om zelf je fouten toe te geven, is een stap om van te leren.

Die avond, na de werkdag, loop ik het begrafenisterrein op. Met mijn sneakers sjok ik door de paden tussen de grafstenen door. Tot ik bij degene aan kom waarvoor ik hier ben. Echtgenote, moeder, zus, rust zacht. Jannie de Jong. Mijn moeder die tien jaar geleden plots overleed. Ze was aan het bevallen van haar tweede kind en mijn zusje toen er iets totaal verkeerd ging. Haar bloedingen stopte niet na de bevalling en binnen een paar minuten was ze dood gebloed, nog voor we een dokter konden halen.

"Hey lieverd. Jij ook hier" zegt mijn vader lief die ineens achter me opduikt. Hij drukt een kus op mijn wang en geeft me een knuffel. "Tien jaar geleden alweer" zegt hij hardop alsof hij mijn gedachten kan lezen.

Ik knik, tien jaar alweer, herhaal ik in mijn hoofd. Toen mijn moeder er nog was dacht ik nergens anders aan dan een leven zonder haar. Ik heb die gekregen maar erg dankbaar ben ik er nooit mee geweest. Je weet pas wat je mist als ze er niet meer zijn. Een gezegde dat je pas begrijpt als je het heb meegemaakt.

"Hoe is het met Amy?" vraagt mijn vader en hij haalt me uit mijn dagdroom.

Ik slik even en ik moet moed verzamelen om het hem te vertellen. "Niet zo goed eigenlijk. Ze zijn er een paar dagen geleden achter gekomen dat ze mijn zusje is. Ze proberen voor een kreet om aandacht haar te martelen."

De tranen lopen over zijn wangen. "Het enige wat ik deze afgelopen tien jaar heb geprobeerd is haar goed groot te brengen en het is helemaal mislukt" praat hij over zijn dochter van tien die in de gevangenis zit voor poging tot moord.

Ik zucht en ik kan hem eigenlijk niet tegenspreken. "Ze is nog niet groot, pap. Er is nog tijd om haar goed groot te brengen, maar dan moeten we dat samen doen."

Mijn vader knikt goedkeurend en gooit zijn arm op mij heen. "Je moeder was veel beter in de opvoeding, dat kun je wel zien aan jou. Wat ben je een grote, mooie, volwassen meid geworden, Mila. Ik ben trots op je!" De woorden die ik al die tijd al van mijn ouders wilde horen.

�G�ژc�