boarding school

Deel 2, hoofdstuk 8: Anouk

Terwijl ik nog de laatste dingen van de kleding afmaak, hoor ik beneden de deur in het slot vallen. Ik laat de spullen waar ik mee bezig was liggen en ren de trap af. In de gang kom ik Esmee tegen die met een stralende lach haar jas op de kapstok hangt en haar schoenen uittrapt. Ze kijkt op en geeft me een tevreden glimlach voor ze de woonkamer in loopt.

"Is dat het enige wat ik krijg, een glimlach?" vraag ik ongeduldig. Ze trekt de koelkast open en zet een fles cola aan haar mond en grijpt naar een plak worst. Ze grinnikt en knikt. "Kom op" zeur ik. "Ik wil echt alles weten."

"Wat is er aan de hand?" vraagt mama die plots uit de woonkamer is gekomen en achter ons staat. "Ik dacht dat je vanavond bezig was voor je project van maatschappij."

"Dat was ik ook" antwoord Esmee en ze gooit de koelkast dicht en loopt de woonkamer in om op de bank te ploffen.

Mama zucht diep en gaat naast haar zitten. "Ik kan me niet voorstellen dat Anouk daar alles over wilt weten." Ik kijk haar geïrriteerd aan, maar weet dat ze gelijk heeft. Dat stuk van de avond mag ze inderdaad weglaten in haar verhaal.

"Ik ging samen met een jongen van school naar een Chinees restaurant om het eten te proeven en te leren eten met stokjes" vertelt Esmee mama die vrolijk omhoog schiet. Haar ogen worden groter van nieuwsgierigheid en ze gaat op het puntje van de bank zitten.

"En verder?" vragen ik en mama tegelijk.

"Niet zoveel, het was gezellig" antwoord ze. Ze kijkt ons aan en heeft al gauw door dat dit te weinig informatie is. "Het was een klein restaurantje met een gezellig sfeer en goed eten."

Esmee staat op van de bank en laat ons achter in de kamer. Ze wil duidelijk niet te veel op details in gaan. Ik hoor haar de trap oprennen in een poging het gesprek te ontkomen, maar ik ben niet plan het hierbij te laten. Ik wil opstaan als mama me aan mijn pols tegenhoudt.

"Wie is die jongen?" vraagt ze.

"Sam" antwoord ik kort, omdat het haar waarschijnlijk niet zal bevallen.

Ik hoor haar zuchten en als ik haar kant op kijkt, schud ze haar hoofd. "Die jongen is slecht nieuws, voor jou en al helemaal voor Esmee." Ik kijk haar boos aan en loop dan de kamer uit. Wat denkt ze wel niet? Dat ze Sam zo telkens kan afkraken zonder dat ze hem kent. Het is een goede jongen die nog geen vlieg kwaad doet, maar dat wil ze niet inzien. Die opmerking van Esmee 'helemaal' laat ik maar even gaan. Het schiet toch niet op als ik er tegenin ga.

Als ik boven kom, ligt Esmee al in haar bed. Ik buig over haar heen om te zien of ze al slaapt. Haar ogen zijn gesloten en ik hoor haar diep adem halen. Ik besluit haar maar te laten liggen en zelf ook mijn bed in te kruipen. Ik moet morgenochtend vroeg op om samen met Pablo in de Chinese pakjes door de straten te lopen. We wilde vroeg gaan, zodat het niet al te druk is en we niet te erg voorschut staan.

Het is drukker op straat dan we gewild hadden. We hadden er niet aan gedacht dat er in de vroege uren een markt staat en een hoop mensen daar op af komen. Ik draag een rode jurk met bloemetjes en Pablo een soort judo pak die ik per ongeluk iets te strak heb gemaakt. Zijn armspieren worden afgekneld en de stof zit strak om zijn kont gebonden. Ik kan het niet laten om er naar te kijken als hij een stukje voor me loopt.

Als hij in een rap tempo omdraait, probeer ik gauw omhoog te kijken, maar aan zijn gezicht is te zien dat hij het door had. "Ik hoor best vaak dat ik een goede kont heb, ben je het er mee eens?"

"Ik zou het niet weten" antwoord ik, alsof ik er nog niet opgelet had. "Laat me eens zien." Lachend bukt hij zich naar achteren waardoor ik bijna tegen hem aanloop. "Jawel, voor zo'n kleine smalle jongen wel" plaag ik hem. Ik zie zijn ogen mijn kant opschiet en de verbaasd blik in zijn ogen is duidelijk.

"Smal?" herhaalt hij. "Heb je dit wel eens gezien?" Hij houdt zijn arm de lucht in en spant de spieren aan. Ik laat mijn vingers de spieren voelen en ik moet toegeven dat hij sterker is als ik dacht. "Ik zou dus maar op passen met dit blok spiermassa."

Ik lach hard op hem en laat opvallend merken dat ik zijn gezelschap leuk vind. "Heb jij hier nog zin in?" vraag ik en hij schudt zijn hoofd. "Laten we dan maar iets anders gaan doen. Wat lunchen?"

UkB