boarding school

hoofdstuk 46: de voetbal uitdaging

Deel 2 Hoofdstuk 5

Ik word wakker en open mijn ogen om ze daarna gelijk weer te sluiten, als het felle licht me verblind. Een scheut schiet door mijn hoofd en ik grijp gelijk naar mijn voorhoofd. Als ik even gewend ben aan het licht open ik opnieuw mijn ogen en kijk ik rond in een grote kamer. Een kamer die ik niet gelijk herken. Ik lig op een tweepersoonsbed, als ik links van me kijk zie ik een grote kast en rechts staat een klein bureautje.

"Lekker geslapen?" vraagt Rafael die de kamer binnen komt lopen. Hij draagt een dienblad en zet deze voorzichtig op mijn schoot neer. Ik kijk naar het bord waar twee witte broodjes op liggen, op één van de twee zit jam en op de andere ligt een eitje. Naast het bord staat een glas jus d'orange dat ik gulzig opdrink met de hoop de kater wat te verminderen.

"Bedankt" zeg ik netjes en zonder verder nog iets te zeggen eet ik mijn ontbijt op. Als ik klaar ben stap ik uit bed en loop ik naar de gang om een douche te zoeken. "Tweede deur, links" roept hij door de gang. Ik open de juiste deur en beland in een gigantische badkamer.

Ik kleed me uit en stap in de douche. Een grote straal verwarmd me en ik kan eindelijk weer helder nadenken. Mijn hoofdpijn zakt en ik kan alleen nog maar denken over hoe stom ik gisteren ben geweest.

Waarom flirtte ik met een leraar? Waarom zoen ik met een leraar? Wat is er met me aan de hand? Ben ik gek geworden? en nog veel meer vragen spoken door mijn hoofd. Ik begrijp mezelf gewoon niet. Ik snap niet hoe ik gedacht heb. Ik herinner me nog dat ik hem zo geweldig vond zingen en ik aan het dansen was met Sanne en dan ben ik ineens bij hem op een kamer en zoen ik hem. Hij duwt me niet eens van zich af. Hij trekt me naar zich toe en zoent mij ook.

Als ik klaar ben met douche trek ik mijn jurkje waar aan, omdat ik geen andere kleren bij heb en loop weer de kamer in. Rafael zit nog steeds op het bed en leest een boek.

"Wat is er gisteren precies gebeurt?" vraag ik hem en hij kijkt me wat afstandelijk aan.

"We zouden het er niet meer over hebben!" zegt hij pissig en hij gooit zijn boekje naast zich neer. "Lekker gedoucht. Ik knik en pak het boekje wat hij aan het lezen was.

"Ronaldo?"

"ja, ik ben ook Portugees éh. Ik ben echt fan van hem. De manier hoe hij voetbalt vind ik geweldig, ik zou willen dat ik het kon."

"Jij kan weer heel goed muziek spelen. Het zou niet eerlijk zijn als je ook nog konden voetballen"

"Ik kan ook voetballen, hoor" schept hij op en zijn donkere ogen twinkelen alsof hij klaar is voor een uitdaging.

"Ik denk dat ik je zo inmaak" zeg ik uitdagend en hij loopt naar beneden. Een paar minuten later staat hij voor me, met een Ronaldo shirt aan en een bal onder zijn arm. Hij kijkt naar mijn outfit en ziet dat ik nog steeds in mijn jurkje sta.

"Hier trek dit maar aan" zegt hij en hij gooit een shirt van Nani en een zwart broekje naar me toe. Ik wijs dat hij even buiten moet staan en met een sip gezicht gehoorzaamt hij. Ik trek de kleren aan en bekijk mezelf in de spiegel. Ik verzuip in de grote kleren van Rafael. Rafael is heel groot en ik ben maar heel klein met me 158.

"Staat je goed" zegt hij lachend en hij pakt mijn hand wat voorzichtig vast. Ik wil mijn hand uit zijn greep trekken, maar eigenlijk ook weer niet. Ik vind zijn lange vingers die mijn kleine vingers omhelzen prettig en zo lopen we samen naar een veld verder op.

Ik sla de bal uit zijn handen en ren een stukje van hem vandaan. Hij komt op me afrennen en tikt behendig de bal van mijn voeten. Dan tikt hij de bal door mijn benen heen en rent hij zo snel dat ik hem niet kan bijhouden op het goal af en haalt uit. De bal belandt vol in de kruising en hij draait zich arrogant naar mij om.

"Oké, wie het eerste 3 keer op de lat schiet, krijgt van de ander een ijsje" stel ik voor en hij stemt in met mijn plan.

Na drie keer proberen heb ik de lat nog geen een keer geraakt. Rafael heeft twee keer geschoten en de lat ook twee keer geraakt. Hij staat klaar voor zijn derde schot. Op ongeveer vijf meter loopt hij op de bal af en raakt de bal precies goed. De bal raakt de lat vol en springt terug precies in zijn handen.

"Ik zou me niet meer uitdagen. Waar blijft mijn ijsje?" vraagt hij lachend en hij bukt zodat ik op zijn rug kan springen. Ik spring en zo lopen we samen naar de ijssalon.

"Wat wil je voor een ijsje?" vraagt hij aan mij en ik kijk hem verbaast aan.

"Ik had toch verloren?"

"Ik ben een gentleman" zegt hij lachend en hij pakt zijn portemonnee uit zijn zak.

"Oké gentleman, graag een bolletje met vanille"

"Een hoorntje met pistache en een hoorntje met vanille voor mevrouw, alsjeblieft" vraagt Rafael netjes aan de jongen die achter de balie staat. Hij geeft ons de ijsjes aan en we gaan buiten aan een tafeltje zitten.

"Vind je het niet raar om een ijsje te eten met een leerling?" vraag ik hem uit nieuwsgierigheid

"Een beetje, maar ik zie je nu liever niet als mijn leerling."

"Waarom niet?"

"Omdat ik je liever zou zien als een meisje wat ik net heb leren kennen en ik leuk begin te vinden."

"Maar ik ben niet gewoon een meisje. Ik ben je leerling. Kan je me dan nog steeds leuk vinden?"

Ik heb gelijk spijt van mijn vraag. Ik ben nog steeds bezig met James en ik vind James ook oprecht leuk. Hij is alleen soms zo jaloers en lastig. Een relatie met James zou alleen zo veel makkelijker zijn als met Rafael. Het is in Nederland trouwens nog verboden om als leraar met een minderjarige een relatie te hebben.

"Ik kan je wel leuk vinden, maar ik kan er niets mee doen" antwoord hij en van de ene kant ben ik zo teleurgesteld om zijn antwoord, maar ook opgelucht. Ik wil niet dat hij nu dingen van mij verwacht, want ik vertik het om hem in de problemen te brengen.

Ineens herinner ik me gisteravond weer. Hoe ik over de leren bank spuugde en hoe Rafael mijn haren vast hield. Ik herinner me dat hij mij vertelde dat hij me thuis ging brengen en toch ben ik geëindigd in zijn bed. Net als ik het wil vragen, staat Sanne voor me.

"Mila, we hebben al de hele dag voor je gezocht!" schreeuwt Sanne die van een afstandje op ons af komt lopen. Ze kijkt naar hoe we daar zitten, maar ze houdt zich in en zegt verstandig niks.

"Sorry, ik was vergeten te zeggen waar ik was. Ik ga ook met je mee terug naar school" zeg ik en ik sta op om naar haar toe te lopen.

"Doei meneer, bedankt voor het ijsje!" zeg ik beleefd en ik zwaai als ik wegloop.

8