boarding school

Deel 2, hoofdstuk 8: Esmee

We komen aan bij een klein restaurantje net buiten de stad. Het is donker en de lantarenpalen verlichten de parkeerplaats. Ik stap uit en kijk naar het gebouw van vijf bij vijf meter. "Het is klein" merk ik op en er verschijnt een lach op Sam zijn gezicht.

"Dat wilde ik ook net zeggen" lacht hij en hij klikt op de sleutel waarna de auto opsloot gaat. Hij legt weer zachtjes een hand op mijn rug en dit keer lijk ik minder rillingen te krijgen. Het is niet dat ik het fijn vind, maar ik walg er ook niet meer van. Ik zal er misschien toch ooit aan moeten wennen als ik niet voor eeuwig alleen wil blijven.

We lopen de zaal binnen waar een Chinese man ons opwacht. Hij vouwt zijn handen in elkaar en buigt voor ons. We kijken elkaar aan en met onze ogen bespreken we hetzelfde te doen. Met een lach van oor tot oor buigen we vooruit en winnen we respect van de man. Hij steekt zijn hand naar mij uit die ik onzeker vast pak. Terwijl hij de hand hoog houdt, loopt hij voor me uit en trekt hij me mee. We komen aan bij een soort bar. Het is een tafel met hoge krukken en aan de andere kant een bakplaat waar een kok achter staat.

"Jullie Nederlanders willen vast bestek?" lacht een jongen die er uitziet als de ober. Hij heeft blonde haren en een lichte huidskleur. Zonder vooroordelen is hij hoogst waarschijnlijk niet van Chinese afkomst.

"Wat?" vraagt Sam met een Chinees accent alsof hij er niets van verstaat. Hij zoekt mijn ogen en ik begrijp dat hij de jongen in de maling wil nemen. Het is bijna alsof we dit al jaren doen en ik beslis om met hem mee te gaan. Ik weet dat deze avond serieus moet zijn voor het project, maar een grapje kan vast geen kwaad.

"Sorry, mijn vriend is Chinees. Hij verstaat maar een paar woordjes in het Nederlands" verontschuldig ik me en ik zie hoe de ober ons verbaasd aankijkt. "We willen graag met stokjes eten, als dat zou kunnen voor ons 'Nederlanders'" De ober knikt en loopt weg bij onze tafel.

Sam gooit lachend zijn hoofd in zijn nek en hij slaat van enthousiasme op zijn knie. "Je bent hier echt goed in!" Hij kijkt me met bewondering aan en ik voel het plezier door mijn lichaam razen. "Dat had ik niet van je verwacht, maar dat handelde je echt perfect."

Ik kan niet ontkennen hoe erg ik tegen deze dag opzag. Ik zat de uren af te tellen en te genieten van ieder moment dat ik niet met Sam was. Ik wilde niets verkeerds zeggen en tegelijkertijd me niet te veel vermaken. Het is immers een schoolopdracht. Nu ik hier op dit moment ben, wil ik niet anders dan genieten en hopen dat deze avond langer duurt. Ik geniet van het gezelschap en het voelt goed om ook eens een vriend te hebben met wie je kan lachen. Ik geef wel toe dat ik vaak wat stijf ben, maar ik wil gewoon graag die toekomst die ik heb gepland. Morgen ga ik daar ook mee bezig zijn, maar voor vanavond denk ik er even, heel even, niet over na en vermaak ik me.

Een bord met rijst en stukken kip wordt voor ons neergezet. We kijken beide eerst naar ons bord en daarna naar elkaar. "Dit is onmogelijk" lach ik. Sam schudt zijn hoofd en legt de stokjes tussen zijn vingers alsof hij niet anders gewend is. De kip gaat hem prima af, maar wanneer hij een hap rijst wil, vallen alle korrels er een voor een van af. "Dit is onmogelijk" herhaal ik en ik kom niet meer bij. Het is hilarisch om Sam te zien proberen en hij is niet van plan om het op te geven. Ik steek mijn vinger in de lucht en sein naar de ober die er gelijk aankomt. "Ik had mijn vriend belooft met stokjes te eten, maar ik krijg zo toch niets binnen. "Mag ik toch één vork?" vraag ik en ik laat de nadruk op "één" vallen.

"één?" vraagt Sam verbaasd als de ober weg is gelopen om het voor me te halen.

"Ja één" antwoord ik. "Chinese mensen eten nou eenmaal met stokjes en jij dus ook. Anders is dat veel te verdacht." Sam grijnst en geeft me plagend een duwtje. Hij richt zich weer op het bord en prikt de stokjes door het vlees heen. Ik krijg in de tussentijd de vork en geniet met volle teugen van het heerlijk eten terwijl Sam maar blijft kloten zonder op te geven.