boarding school

Deel 2, hoofdstuk 14: Anouk

Brandweermannen rennen het gebouw in en zien tot hun verbazing ons op de grond zitten. We hebben alle twee niet de moeite genomen om overeind te komen en de mannen op te wachten om ze te vertellen dat het vals alarm is. We weten hoe duur het is als een brandweerwagen voor niets komt en ook hoeveel problemen we met onze ouders zullen krijgen. Sam is wel terug naar zijn kamer gegaan. Hij wilde dat eigenlijk niet, maar we hebben hem gedwongen. Hij verdient het niet om weer in de problemen te komen voor mijn fouten.

Ik heb me zojuist even laten gaan en schaam me voor degene die mij in tranen hebben gezien. Het is de drank die me emotioneel maakte en het even allemaal niet meer zag zitten. Ik sta op en loop naar een brandweerman, die er uit ziet of hij maar een paar jaar ouder is als ons. "Het spijt me zo erg" smeek ik en ik leg mijn hand op zijn arm voor aandacht. "Ik weet niet hoe dit kon gebeuren."

"Ik weet het wel" brult mijn vader op de achtergrond. Hij duwt de brandweerman iets opzij en grijpt mij bij mijn bovenarm. "Je zou wel weer hebben gerookt" schreeuwt hij. Ik haal mijn schouders op zonder verder op zijn vraag in te gaan. Ik kan het ontkennen, maar ze zouden me toch niet geloven na de vorige keer. Ik had namelijk een paar weken eerder wel brand veroorzaakt. Ik was met een jongen die ik toen zag zitten naar een boerderij gegaan, waar zijn oma woonde. We wilde samen een sigaretje roken, maar hadden niet gedacht aan het stro toen we de brandende sigaret weggooide. Gelukkig liep het uiteindelijk allemaal af met een sisser.

"Jullie kunnen beter zorgen dat jullie zo snel mogelijk naar huis gaan" hoor ik mama zeggen die op een afstandje achter papa aanloopt. "We praten hier morgenochtend wel over." Ze hoeft het niet nog een keer te zeggen. Binnen een paar seconde hebben we de school verlaten en binnen een half uur liggen we beide in ons bed. Ik heb niet al te lang de kans om te malen over mijn gevoelens. Voor ik het weet, slaap ik.

"Als dit nog een keer gebeurt!" Ik open mijn ogen en spits mijn oren. Er wordt beneden hard geschreeuwd en ik hoor iets in scherven kapot vallen. Ik til mezelf overeind en laat mijn voeten glijden in de pantoffels die naast het bed staan. Ik gooi een badjas over mijn schouders en schuifel zachtjes naar beneden. "We hadden dit gewoon niet van jou verwacht, Esmee."

"Dat slaat nergens op" antwoordt ze. "Het is niet Anouk haar schuld."

Ik gooi de deur open en zie de gezichten mijn kant op draaien. Ik heb geen zin in een discussie en zonder iemand aandacht te geven, open ik de koelkast en zet ik de fles cola aan mijn mond. Ik hoor de boze voetstappen van papa mijn kant op komen en hij drukt de koelkast dicht. Achter de deur staat hij met een boos hoofd en zijn armen over elkaar heen geslagen.

"Je moet niet zo fronzen. Daar krijg je alleen maar rimpels van." Ik zet de cola fles op het aanrecht, aangezien ik de koelkast deur niet meer open kan maken en neem plaats aan de tafel voor een lekkere lange preek over dat het tijd is om volwassen te worden.

"Anouk, kunnen we alsjeblieft even gewoon praten" smeekt mama. Ik geef haar geen antwoord of oogcontact. "Anouk, kijk me aan." Haar stem is niet zo rustig als normaal. Ik geef toe en kijk op. Haar ogen zijn gevuld met tranen en haar wangen zijn rood gekleurd.

"Wat is er aan de hand?" vraag ik. Ik kijk naar mijn vader die ook aan de eettafel is komen zitten en naar Esmee die met haar ogen seint dat het foute boel is.