boarding school

proloog

Wat als je ouders je ineens vertellen dat je van school af moet en naar een kostschool in Groningen moet?

"Goeie vraag hè!" Nou mij is het overkomen. Ik ben Mila, ik ben 16 jaar oud en vertrek morgen naar Groningen. Waarom ik naar een kostschool moet? Nou dat zal ik wel even vertellen:

Op maandag morgen kwam ik zo als gewoonlijk te laat het klaslokaal binnen. Geen leraar die er boos om wordt, ze zijn het onderhand wel gewend. Ik ging op mijn plek zitten naast Pieter, de kneus van de klas. Mijn mentor mag mij waarschijnlijk niet zo, anders had ze mij op z'n minst ergens alleen neer kunnen zetten. Maar nee hoor, ik zit naast Pieter. Terwijl Pieter naast me geconcentreerd bezig is met zijn huiswerk, zit ik me meer te verbazen over het feit dat 4 meiden uit mijn klas tijdens de les hun nagels aan het lakken zijn. De nagellak stinkt door het hele lokaal en niemand die er wat van durft te zeggen. Die 4 zijn de bitches van de hele school. Iedereen is bang voor ze, omdat ze een grote mond hebben. Maar ik niet, ik zeg waar het op staat. Ik loop naar ze toe om ze duidelijk te maken dat het stinkt en dat ze het beter ergens anders kunnen doen, maar dat wordt blijkbaar niet zo gewaardeerd.

"Je moet je bek houden" krijst Marlene. "Je stinkt zelf, trut" schreeuwt Fenna. "Je hoeft niet jaloers te zijn dat wij mooiere nagels hebben" zegt Mieke. En uiteindelijk de grootste bitch van allemaal: "je moet opflikkeren, terug naar je Pietertje" zegt Lola en ze maakt een zwaai beweging. Ik doe alsof ik terug zwaai maar in plaats daarvan gaat mijn hand richting de nagellak potjes en stoot ze een voor een om. De nagellak druipt over het witte jurkje van Marlene, die met haar schelle stem begint te krijsen. Mevrouw ten Huizen komt er bij staan en vraagt natuurlijk niet aan mij wat er gebeurt is, maar aan Lola die haar weer wijs maakt dat alles door mij komt en zo krijg ik van mevrouw ten Huizen te horen dat ik even op bezoek mag gaan bij de directeur.

Dit was misschien niet de eerste keer dat zo iets gebeurt: één keer heb ik de kantine vrouw even duidelijk gemaakt waarvoor die haarnetjes waren, omdat er altijd haren tussen mijn broodjes zaten, en o ja ik heb Meneer van der heuvel vertelt dat hij beter zijn tanden kan poetsen, zodat mensen misschien beter luisteren naar zijn mooie verhalen over de geschiedenis. Ik had ook een keer op de computer een bestandje gezet zodat er niet de hele tijd reclame tussendoor kwamen, maar blijkbaar was het een virus. Al deze dingen waren goed bedoeld alleen begreep de directeur dat niet echt en mijn ouders ook niet. Hoe vaak ik al niet gesmeekt heb voor nog één kans is niet te tellen, maar niks heeft gewerkt. Ik ga morgen naar Groningen.