boarding school

Jayden en James, tien jaar later

"James?" roept Jayden over de bouwval heen. Hij kijkt over de kapot geslagen stenen en neergevallen dakpannen. Hij staat achter een muurtje dat tot zijn knieën komt. Baksteen voor baksteen legt hij ze op elkaar gevolgd door een laag cement en daarna weer bakstenen.

"James, heb je dit al gezien? Jayden loopt op hem af en drukt een envelop tegen zijn borst aan. James veegt zijn handen af aan zijn grijze bouwvakkers broek voor hij de envelop aanpakt. Hij opent het en er komt een grote kaart uit met een foto van vijf jaar geleden. Een klassenfoto die op hun eerste schooldag gemaakt werd.

Na vijf jaar lang elkaar niet gezien te hebben, leek het ons tijd voor een reünie. Donderdag 7 maart hopen we jullie te zien in de Boarding school.

Hopelijk tot dan,

Mevrouw Durville.

"Hier hebben we toch helemaal geen tijd voor" bromt James en hij gooit de envelop weg. Hij geeft het ook geen aandacht meer en gaat weer verder met het stapelen van stenen.

"We kunnen er toch tijd voor maken. Het huis hoeft pas in april af te zijn. Dat redden we makkelijk. Overigens is het ook weer leuk om iedereen eens te zien en om te weten wat zij van hun leven hebben gemaakt."

James kijkt geïrriteerd op. "Ik hoef niet te weten hoe iedereen iets van zijn leven heeft gemaakt en wij bouwvakkers zijn geworden."

"Ik ben er zo klaar mee dat je denkt dat bouwvakker zijn iets slecht is. We hebben een goedlopend bedrijf terwijl iedereen crisis krijgt kunnen wij door zonder problemen!" Jayden raapt de brief van de grond op en loopt bij hem weg. Hij stapt in zijn auto en rijdt naar huis.

Het is een vrijstaand huis wat hij ook samen met James gebouwd heeft. Het is een huis dat anders is als de normale huizen. Het is gebouw op vier boomstronken waardoor het op een boomhut lijkt. Verder ligt het vlak aan het water en kan je vanaf het balkon heerlijk over de drukke stad heen kijken.

"Ik ben thuis!" schreeuwt hij als hij binnen komt lopen en een negenjarig jongetje komt op hem afrennen. Hij slaat zijn armen op hem heen en Jayden tilt hem op. "Heb je je vandaag in je eentje een beetje vermaakt? vraagt hij hem en hij knikt uitbundig.

"Ik heb ook huizen gebouwd" zegt hij trots. Hij trekt zijn vader mee aan de stof van zijn mouw naar zijn kleine slaapkamer. Zijn kamer is omgebouwd tot een volle stad van de lego. "Dit is ons huis" zegt hij wijzend op een kleine legoboom met daarin een hutje. Jayden loopt wat verder om het huis te bekijken, maar hij stapt met zijn voet in een legoblokje.

"Godverdomme" vloekt hij en hij springt omhoog. "Je kan het denk ik maar beter opruimen, Mans. Voor iemand echt zijn nek breekt."

Mans kijkt teleurgesteld naar zijn vader op. "Dat is niet eerlijk" zegt hij terwijl hij hard op de grond stapt. Hij grijpt een lego stukje van de grond af en gooit het naar zijn vader. Jayden pikt dit niet en grijpt hem wat hardhandig bij zijn arm.

"Ik heb de vorige keer ook al gezegd, als je zo doorgaat moet ik je ook naar een boarding school sturen. Net als mama en ik." Mans schrikt van het dreigement en laat de blokjes uit zijn handen vallen.

"Nee papa, ik hou al op." Jayden lacht en geeft hem een aai over zijn bol. "Zo'n erge vader ben ik ook weer niet. Je had je opa eens mee moeten maken" moppert hij meer in zichzelf en Mans lijkt al geen aandacht meer voor hem te hebben. Hij is op de grond gaan zitten en begonnen aan een nieuw lego huis.

"Ooit wordt ik ook een bouwvakker!" zegt hij dan plots. Hij staat op en zet een bob de bouwer helm op zijn hoofd. Trots staat hij voor hem en grijnst hij breed.

"Ik zou willen dat je oom er ook zo trots op was" lacht Jayden en hij tilt de jongen op. Hij zet hem in de kinderstoel aan de tafel en zet een bord lasagne voor zijn neus. "Je lievelingseten, smakelijk." Gulzig werkt Mans het eten na binnen en na het eten kijken ze samen naar hun lievelingsserie.

ӽ~