Ο Χρονος Σταματησε

Η Μετακόμιση

Οδυσσέας.
Να λοιπόν και ο πρώτος τσακωμός.Μετάνιωσα για τον τρόπο που της μίλησα.Δεν είναι εγωίστρια και μου το αποδείκνυε στην δουλειά κάθε μέρα.Ο φόβος,ο πόνος και πάνω απ'όλα ο θυμός δεν σε αφήνουν να σκεφτείς σωστά.Σε ελέγχουν λες και είσαι η μαριονέτα τους και ο κόσμος μας είναι το κουκλόσπιτο που ζούμε.Απο την άλλη είχε δίκιο.Χάρηκα που ήθελε να μιλήσουμε γι'αυτό το θέμα και εγώ τα κατέστρεψα.Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου άλλα τι περίμενε να ακούσει απο εμένα;Μόνο να της έλεγα να μείνει; Σε τέτοιες περιπτώσεις οι λύσεις δεν είναι απλές. Ακόμη και αν της ζητούσα να μην φύγει στην Θεσσαλική θα με έτρωγαν οι τύψεις. Είναι η ζωή της.Το μέλλον της.Εύχομαι να είμαι και εγώ μέσα σε αυτό για πάντα όμως όχι σαν άνθρωπος που θα της λέει τι να κάνει. Είναι μεγάλη γυναίκα και τέτοιες αποφάσεις θα πρέπει να της παίρνει μόνη της. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε Εμείς, οι γύρω άνθρωποι της ζωής της δηλαδή,είναι να την συμβουλέψουμε σε ότι θεωρεί ότι έχει ανάγκη. Δεν περίμενα να απαντήσει στις κλήσεις μου άλλα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σωστά; Της έδωσα το περιθώριο να ηρεμήσει.Κάλεσα τον Διονύση σπίτι μου.Είχα την ανάγκη του κολλητού μου όπως και έναν άνθρωπο να φάει όλο το φαγητό.Η χειρότερη στιγμή της βραδιάς ήταν όταν βούρκωσε και η αιτία ήμουν εγώ. Πίστευα πως με την αγκαλιά μου που πήγα να της δώσω θα της έδειχνα πως είμαι μαζί της και πως την αγαπώ, άλλα δεν την δέχτηκε.Δεν την πρόλαβα στις σκάλες και όταν είχα βγεί απο την πολυκατοικία είδα το αυτοκίνητο της να εξαφανίζεται όλο και περισσότερο.Απο τις σκέψεις μου με έβγαλε το κουδούνι.Ο Διονύσης ήρθε μετά την δουλειά του κατευθείαν σε εμένα και αυτό το εκτιμούσα πολύ. Του διηγήθηκα όλο το περιστατικό και καταλήξαμε στο γεγονός ότι την ευθύνη την είχαμε και οι δύο όμως λίγο περισσότερο έφταιγα εγώ.

Η ώρα ήταν 2 π.μ. και η Αλίκη δεν απαντάει ξανά στο τηλέφωνο.Άρχισα να ανησυχώ και ήταν αργά για να πάρω τους γονείς της για να βεβαιωθώ.Προτιμούσα να μου το έκλεινε στην μούρη παρά να άκουγα κάθε φορά τον τηλεφωνητή της να μου λέει πως μπορώ να της αφήσω ένα μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο.Σκέφτηκα πως πιθανόν να κοιμάται όμως δεν με καθησύχασε και πολύ η ιδέα αυτή. Ντύθηκα και πήγα σπίτι της.Το αυτοκίνητο της όμως έλειπε. Πήγα και στην Χριστίνα και αντίκρισα το ίδιο αποτέλεσμα.Με το κινητό της είχα επίσης την ίδια κατάληξη.Η ώρα είχε φτάσει ήδη 5:25 π.μ.Έπρεπε να γυρίσω πίσω για να ετοιμαστώ.Αν δεν την έβλεπα ούτε στην δουλειά σίγουρα κάτι θα είχε συμβεί.Μετά απο πολύ κόπο ήμουν στο νοσοκομείο.Οπώς καθόμουν στο γραφείο μου κάποιος χτύπησε την πόρτα.Πιο συγκεκριμένα κάποια.

-Περάστε.

-Καλημέρα κ.Σταυρίδη.

Την φωνή αυτήν θα την αναγνώριζα όπου και αν ήμουν.Σηκώθηκα απότομα απο την θέση μου και την πλησίασα.Ήταν καλά και αυτό είχε σημασία αυτήν την στιγμή.Με κατέκλυσε ένα συναίσθημα ανακούφισης.Μπορούσα να αφήσω επιτέλους αυτήν την ανάσα που κρατούσα για ώρες.

Αλίκη.
Όταν ξύπνησα δεν απάντησα σε κανένα μήνυμα του Οδυσσέα. Θα τον έβλεπα στο νοσοκομείο και ήθελα πρώτα να πάω στο γραφείο του κ.Λιάκου.Η απόφαση έπρεπε να δοθεί σήμερα κιόλας.Τα λόγια του με έβαλαν σε σκέψεις ''Είναι το μέλλον σου''.Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνει ότι αυτός είναι η πορεία μου για αυτό το μέλλον;Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το δεχτεί ακόμη και αν του το δείχνω;

-Αλίκη κορίτσι μου.Λοιπόν τι αποφάσισες;

-Θέλω να δώσετε μια μεγάλη συγνώμη εκ μέρους μου άλλα προτιμώ να μείνω εδώ,στην Αθήνα.

-Χαίρομαι πολύ που το ακούω αυτό.Θέλω να σου αποκαλύψω πως δεν θα με χαροποιούσε η απουσία σου.

-Να'στε καλά.Μπορώ να φύγω τώρα;

-Και βέβαια καλή μου.

Η διαδρομή μέχρι το γραφείο του Οδυσσέα μου φάνηκε τρομερά δύσκολη.Πιθανόν, να ήταν ικανοποιημένος με την απόφαση που επέλεξα.Χτύπησα την πόρτα του και μου επέτρεψε να μπω.Δεν με είχε δει ακόμη γι αυτό μπήκα στον κόπο να μιλήσω πρώτη.

-Καλημέρα κ.Σταυρίδη.

Δεν σήκωσε μόνο το κεφάλι του άλλα με πλησίασε με τεράστια ταχύτητα.Με εξέταζε παντού.Είχε αγχωθεί πολύ και τον μαρτυρούσαν τα κόκκινα μάτια του.

-Ήρθα να σου πω πως ...

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου.Με είχε εγκλωβίσει στην αγκαλιά του και με φιλούσε.Το πάθος ακολούθησε όπως κάθε φορά.Μου έδινε φιλιά στο λαιμό και επέστρεφε ξανά στα χείλια μου.Δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα όμως δεν με ένοιαζε αυτό.Μου έλειψε.Ήθελα όλο και πιο πολύ και φαίνεται να συμφωνούσε μαζί μου.Μετά απο αρκετή ώρα ενώ τελείωσε το φιλί μας με ένα δάγκωμα στο κάτω χείλος μου,τελείωσα την φράση μου.

-Δεν θα φύγω.

-Τι σε έκανε να μην πας;

-Είναι ερώτηση αυτή τώρα;

-Χαχα όχι δεν είναι.Σε παρακαλώ άλλη φορά απάντα μου έστω σε κάτι.

-Θα το έχω υπόψη μου.

-Σου έχω μία άλλη πρόταση.

-Εδώ η συζήτηση αποκτάει ένα ενδιαφέρον.Για πες μου.

-Εφόσον δεν θα μετακομίσεις στην Θεσσαλονίκη μήπως θα έρθεις να μείνεις μαζί μου;

-Νιώθεις μόνος καλέ;

-Απλά δεν μπορώ να σε χορτάσω.Επιπλέον γιατί να νιώθω μόνος; Έχω εσένα να με ολοκληρώνεις.

-Και τότε τι καθόμαι ακόμη; Έχω να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου.Μετακομίζω στο διαμέρισμα του Οδυσσέα Σταυρίδη.