Ο Χρονος Σταματησε

Διακοπές (2)

Αλίκη.
Είχα βγει απο το μπάνιο, είχα φορέσει τη γκρί μου φόρμα με τη μαύρη μονόχρωμη φανέλα και στέγνωνα το μαλλί μου. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου οι οποίες ταξίδευαν στη στιγμή μου στο μπάνιο. Στο απαλό άγγιγμα του Οδυσσέα και στην ένταση του σώματος μου με το δικό του. Στους αληθινούς αναστεναγμούς, εκδηλώνοντας την επιρροή που έχουμε ο ένας στον άλλον. Ξέρετε όταν πήγαινα σχολείο και τα είχα με τον Μιχάλη δεν πίστευα πως αγαπιόμαστε. Διότι η αγάπη δεν είναι απλά μια λέξη. Είναι χιλιάδες συναισθήματα τα οποία εμφανίζονται με το καιρό. Είναι αυτό που επικρατεί ανάμεσα στους γονείς μας. Με εκνεύριζε όταν μου έλεγε πως με αγαπάει. Δεν ήταν αγάπη αυτό που είχαμε. Λεγόταν έρωτας. Έχει μεγάλη διάφορα. Είχε βασικά.

Κατέβηκα κάτω ακριβώς την στιγμή που ήταν περίπου έτοιμο το φαγητό. Ο Οδυσσέας έψηνε το κρέας στη σχάρα με τον Διονύση και η Χριστίνα είχε στρώσει το τραπέζι και έκοβε τα τελευταία υλικά της σαλάτας.

-Γιατί τα έκανες όλα μόνη σου; Έπρεπε να με περιμένεις να σε βοηθήσω.

-Αλίκη ασε τις ευγένιες που σου έμαθαν οι γονείς σου στην άκρη. Χαλάρωσε και απόλαυσε τις πρώτες σου διακοπές με το σύντροφο σου.

-Ξέρεις πόσο σε λατρεύω;

-Γλύφτραααα.

-Τι λένε τα κορίτσια; (Οδυσσέας)

-Τίποτα σπουδαίο. Ας κάτσουμε να φάμε έχω πεθάνει της πείνας. (Χριστίνα)

Πραγματικά δεν θα βαρεθώ να λέω πόσο υπέροχα περνάω. Το είχαμε όλοι ανάγκη. Και φαίνεται στο πρόσωπο του καθενός η ευτυχία. Μετά απο μία ώρα φαγητού, φτιάξαμε ζεστό τσάι και δοκιμάσαμε το γλυκό της κολλητής μου. Τα λόγια ήταν περιττά. Δεν λυπήθηκε την σοκολάτα και τα μπισκότα Oreo. Την λατρεύω είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να πω. Έπλυνα τα πιάτα και ο Οδυσσέας τα σκούπισε. Εφόσον όλη την δουλειά πριν την έκαναν τα παιδιά τους το χρωστούσαμε. Όταν τελειώσαμε, πήγαμε στο δωμάτιο μας και φόρεσα τις πιτζάμες μου. Κουλουριάστηκα στην αγκαλιά του Οδυσσέα και με φίλησε στο μέτωπο. Τον καληνύχτισα και σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκα.

Διονύσης.
Για άλλη μια φορά δεν με παίρνει τηλέφωνο. Δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Παίρνω το κινητό μου και καλώ την Κατερίνα. Αργεί να απαντήσει όμως στο τέλος ακούω την χαρακτηριστική φωνή της.

-Διονύση ξέρεις τι ώρα είναι τώρα στη Γερμανία;

-Δεν με νοιάζει θέλω να μιλήσουμε.