BRO! ||CHANBAEK

Don't Go

*****
Chanyeol tam bir buçuk haftadır Baekhyun'u göremiyordu. Hala evdeki sessizliğe alışamamıştı. O gün de Baekhyun'la konuşup uykuya daldı.

Gece üç gibi birden uyandı. Chanyeol böyle geceleri uyanmazdı. İçinde onu huzursuz eden, kötü bir his vardı.

Telefonu eline alıp rehberden Baekhyun'u bulduğunda tüyleri diken diken oldu. Kesinlikle bir şeyler olmuştu, Chanyeol bunu hissedebiliyordu. Baekhyun'la arasındaki o şey, o bağ, bir şeyleri aynı anda düşünmelerini veya hissetmelerini sağlıyordu. Chanyeol birçok kez bu durumu yaşamıştı. Hızla mesaj sekmesini açtı.

Kime: Byun Baekhyun
Mesaj: iyi misin?

Baekhyun'un uyuyup uyumadığını bilmiyordu. İçindeki his doğruysa uyanık olmalıydı. Birkaç dakika sonra telefonu çaldığında gergince ekrana baktı.

Byun Baekhyun arıyor...

"Baekhyun? İyi misin?"

"Değilim..."

"Nerdesin?"

"Kumbyong Hastanesi. Lütfen... Gel, Chanyeol."

Chanyeol ikinci kez bile düşünmeden yataktan fırladı. Pijamalarını çıkartmadan arabaya atladı ve hastaneye gitti. Onu ağır uykusundan uyandıracak kadar kötü bir şey hissetmişti. Babası kötü durumda olmalıydı.

Hastanenin kapısından koşarak girdiğinde etrafa bakındı.

Kime: Byun Baekhyun
Mesaj: kaçıncı kat?

Birkaç saniye sonra telefonu titredi.

Kimden: Byun Baekhyun
Mesaj: 4.

Chanyeol merdivenleri ikişer ikişer çıkıyordu. Köşede Baekhyun ve ona sarılıp ağlayan annesini gördüğünde hızlıca yanlarına gitti.

Baekhyun'a sıkıca sarılmak istese de şuan annesi oradaydı. Yavaşça elini annesinin sırtına koydu.
"Bayan Byu-"

Yaşlı kadın ona kimin seslendiğine bakmadan arkasını döndü ve Chanyeol'a sarılmaya başladı. Chanyeol onu sakinleştirmek için sırtını ovarken Baekhyun ağlamamak için yukarı bakıp duruyordu.

Beyaz önlüklü bir doktor onlara yaklaştı.
"Bayan Byun, sakinleştirici alıp biraz uzansanız iyi olur."

Annesi ilk başta itiraz etse de sonradan kabul ederek doktoru takip etti. Chanyeol birkaç saniye öylece durdu ve Baekhyun'a baktı.

Onu deli gibi özlemişti. Yine de, şimdi özlem giderme zamanı değildi. Ona doğru yürüyerek kollarını sıkıca Baekhyun'a sarıp kendine çekti. Ellerini saçına götürüp yavaşça saçlarını okşadı.

"Ağlayabilirsin Baekhyun."

Baekhyun bunu bekliyormuş gibi başını Chanyeol'un omzuna bastırıp ağlamaya başladı. Sessizce ağlamaya çalışırken Chanyeol'un tişörtünü çekiştiriyordu.

Onu hastanenin kantinine götürdü ve sıcak bir kahve alarak ona uzattı.
"Daha iyi misin?"

Baekhyun yavaşça başını sallayıp kahvesini içti. Elleri hala titriyordu.

"Neden buraya geldiniz?"

"Babam...Uyuyordu ve... Yanına gittiğimizde.. Nefes almıyord-"

Chanyeol üzgünce ona baktı. Baekhyun gerçekten çok kötü durumdaydı. Kendisi hiç böyle bir şey tecrübe etmediği için ne yapması gerektiğini bilmiyordu.

Gece ikiye doğru hala hastanedelerdi. Annesi de kendine biraz gelmişti ve yanlarında oturuyordu. Babasının kalbini tekrar çalıştıramamışlardı. Annesinin ağlamaktan gözleri şişmişti. Baekhyun da elleriyle yüzünü kapamış bir şekilde sakinleşmeye çalışıyordu.