Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
" Mama? " Mijn handen hadden mijn knuffel dicht tegen me aan gedrukt. Mijn vader was een paar minuten geleden naar buiten gespurt. Een hels kabaal was buiten te horen. Elke keer als ik door het raam wou kijken, hield mijn moeder me tegen. Alsof ze niet wou dat ik wist wat er buiten gebeurde. Jammer genoeg wist ik dat wel. Ik wist goed genoeg wie onze roedel binnengedrongen was. Onze aartsvijand. Luca.
Waarom hij precies onze aartsvijand was, wist ik niet. Mijn ouders hadden me daar niets over verteld. Ik moeide me ook niet met hun taken als Alfa en Luna. Ooit zou ik wel die taak op mij moeten nemen, aangezien ik enige kind was. Het kon natuurlijk ook dat mijn mate een Alfa was en als hij zelf een roedel had moest ik misschien verhuizen. Het waren veel dingen waar ik nu nog niet aan wou denken. Dat was nog te vroeg. Binnen minstens 4 jaar zou ik hem ontmoeten. Voorlopig was ik meer dan tevreden met het dromen over die ontmoeting.
" Niet bang zijn, schat. Papa is sterk. Er zal hem niets overkomen. " Mijn moeder stond wel bij het raam. Ze had het gordijn stevig vast en probeerde van hieruit te zien hoe het er buiten aan toe ging. Door het kabaal heen hoorde ik toch nog voetstappen dichterbij komen. " Mama " Ze draaide haar hoofd naar me toe en leek het dan ook te horen. " Vlug, in de kast. En maak geen geluid " Ze trok me van het bed af en duwde me zo snel mogelijk de kast in. Een paar seconden later vloog de deur open.
" Wel wel wel, wie we hier hebben " Door een spleetje in de gang kon ik zien wat er gebeurde. Een man kwam mijn kamer in. Mijn moeder herkende hem, dus waarschijnlijk was het Luca. Ik had hem zelf nog nooit gezien, maar wel al verhalen over hem gehoord. En veel daarvan klopten wel. Hij was verschrikkelijk groot. Tegen de twee meter en had een leren vestje aan. Alsof hij gewoon voor zijn plezier hier naartoe kwam.
" Wat heb je met mijn mate gedaan?! " Mijn moeder trilde een beetje op haar benen. " Ik heb hem een knuffel gegeven en daarna hebben we een beetje gekaart " Hij rolde met zijn ogen. " Wat denk je dat ik gedaan heb? Hem vermoord, natuurlijk. Net zoals ik beloofd had " Hij zette een aantal stappen vooruit en duwde mijn moeder daardoor tegen de muur. " Ik had je al die jaren geleden gewaarschuwd dat deze dag zou komen, als je niet bij mij zou blijven. Je moet nu niet doen alsof ik hier de slechterik ben. "
" Je hebt dit allemaal aan je zelf te danken " Hij wreef over mijn moeder's wang. " En ik heb toen beloofd dat ik nooit voor jou zou kiezen. Zelfs mijn mate vermoorden veranderd daar niets aan. " Aangezien hij met zijn rug naar me toe stond, kon ik niet goed zien wat er gebeurde. Het was opeens heel stil in de kamer, tot Luca lachte. " Je laatste gedachte hier op aarde zal de onwetendheid zijn over wat ik met je dochter zal doen. Je verdient het om tijdens die laatste momenten te lijden. " Hij greep mijn moeder bij haar haar en stapte naar de kast toe. Ik bibberde op mijn plaats. Mijn knuffel dicht tegen me aan gedrukt.
Hij gooide mijn moeder op de grond waar ze bleef liggen en opende dan de kastdeur. " Wel wel, wie we hier hebben " Hij bukte zich zodat we op dezelfde hoogte zitten. " Je lijkt echt sprekend op je moeder, weet je dat. " Zijn hand schoot naar voor om me aan te raken, maar ik probeerde hem te ontwijken. " Wat ga je met me doen? " wist ik zachtjes uit te brengen. " Vandaag niets. Volgens mij zal je al genoeg te leiden hebben na vandaag, maar weet één ding. Er komt een dag waarop ik terug kom. Zorg dus maar dat je daarop voorbereidt bent. "
Hij stond terug recht, terug naar zijn torenhoge lengte en grijnsde naar me. " Innige deelneming trouwens " waren zijn laatste woorden voor hij de kamer verliet. Zodra hij weg was, stapte ik de kast uit en bukte me bij mijn moeder. " Mama? " Ik schudde haar zachtjes door elkaar. Het hielp niet. " Axelle? Kom maar. Alles komt goed " De bèta van de roedel liep naar me toe en omhelsde me. Een paar andere mannen kwamen ook naar binnen en gingen meteen naar mijn moeder. Dat was het laatste beeld dat ik had van mijn moeder. Hoe ze daar op de grond lag. Levenloos. En de woorden van Luca galmden door mijn hoofd. Er komt een dag waarop ik terug kom.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Heftig eerste hoofdstuk :O Wie The Omega gelezen heeft zal dit wel deels herkennen aan de passage van Luca in het hoofdstuk, alleen overleefden Axelle's ouders het daar wel :s Waarschijnlijk nog een paar hoofdstukken rond de kleine, 14jarige Axelle :)
Ik heb al verschrikkelijk veel zin om te beginnen :D Dus het zou kunnen dat er al sneller hoofdstukken volgen dan verwacht :D Als dat niet zo is, dan waarschijnlijk een eerste update na 27 januari.
Laat zeker weten wat jullie van dit eerste hoofdstuk vonden :D En natuurlijk wat jullie ervan zullen verwachten :D
