Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Mijn ogen keken toe vanop een afstandje. Logan stond een eindje verderop. Hij was bezig met zijn revalidatie. Het gevecht met Luca was nu een dag geleden. Fysiek was hij helemaal geheeld. Hij had wel nog wat problemen met een aantal spieren, waardoor hij nu nog wat oefeningen moest doen. Sinds mijn bezoek gisteren, was ik niet meer bij hem geweest. Op de waarom-vraag kon ik niet antwoorden. Een deel van mij had het gevoel dat ik mijn plicht gedaan had. Een ander deel vond dan weer dat hij rust nodig had. En nog een ander deel wou niet in de buurt komen van zijn vrienden.
Om de één of andere reden wouden ze hier blijven. Niemand had mij iets gevraagd. Het was mijn bèta die me het nieuws kwam brengen. Vanaf de deuropening. Klaar om weg te rennen voor het geval ik kwaad zou worden. Uiteindelijk wist ik niet goed hoe ik me moest voelen. Ik was blij voor Logan dat hij bekende gezichten had hier. Alleen voelde het wel alsof ik vervangen werd. Hij bleef hier wel voor mij, en dat maakte me blij. Toch had hij zelf nog geen minuut aan mij gedacht, anders had hij wel geprobeerd om contact te zoeken.
Voorzichtig zette Logan een stapje naar voor. Het zou nog een aantal dagen duren voor hij weer helemaal de oude was. Mijn ogen hielden het meisje naast hem goed in de gaten. Eén van de verpleegster. Mijn wolf vond dat ze veel te dicht bij hem stond. Veel kon ik er natuurlijk niet aan doen. Logan had hulp nodig en die kon zij hem geven. Ik niet.
Zijn ogen vonden opeens die van mij. Hij stopte met bewegen. In zijn blik waren verschillende emoties te lezen. Hij vroeg zich af waarom ik zo ver stond. Waarom ik niets tegen hem zei. Waarom ik hem zo stond aan te gapen, vanop een afstand. Uiteindelijk was ik de eerste die wegkeek.
" Axelle?! Wacht! " Ik had net een paar stappen opzij gedaan, toen hij mijn naam riep. Iedereen in de omgeving keek meteen onze kant uit. Om daarna snel terug weg te kijken. Ze wouden niet dat ik boos op hen werd. Daarom zouden ze doen alsof ze aan het werk waren. Alsof ze ons niet aan het afluisteren waren. Heel subtiel allemaal ... Jammer genoeg voor hen, had ik alles door. Gelukkig had ik belangrijkere zaken te doen. Zoals mij omdraaien en terug naar Logan kijken.
Logan liet de verpleegster los en strompelde naar me toe, terwijl hij zich vasthield aan het hekje onze van elkaar scheidde. " Ontloop je me? " Zijn vraag verraste me. Het leek alsof hij echt wou dat ik vaker bij hem was. Anders stelde je zo een vraag niet, toch?
" Jij bent druk bezig. Ik ben druk bezig. Meer moet je daar niet achter zoeken. " zei ik tegen hem. Hij hield het hekje stevig vast. Zijn ene voet stond niet helemaal op de grond. Het laatste wat ik van hem wist, was dat hij daar nog wel wat pijn had. Wat niet echt verwonderlijk was. Het had allemaal even tijd nodig. Weerwolven genazen wel snel, toch hadden ook onze lichamen af en toe wat meer tijd nodig. Zeker als je niet van een hoge rang was, zoals Logan. Of als je geen goeie training gehad had.
" En toch heb je tijd gevonden om tot hier te komen. " zei hij, alsof hij me betrapt had. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin, terwijl hij op mijn reactie wachtte. " Moet ik voor alles een uitleg of excuus hebben? Ik ben hier nog altijd de luna. Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen. " snauwde ik naar hem. Ik draaide meteen mijn rug naar hem toe en beende weg. Zodra ik een paar meter van hem weggestapt was, draaide ik mijn hoofd toch weer om. Eigenlijk was ik wat te hard tegen hem geweest. Alleen leek dat het enige te zijn dat ik kon doen als ik bij hem in de buurt was.
Logan had zich al omgedraaid en strompelde terug naar de verpleegster. Ik zuchtte zachtjes en ging terug naar huis. Waarom kon ik niet gewoon doen tegen hem? Waarom moest ik altijd snappen en bijten? Hij daarentegen deed heel gewoon tegen mij. Hij kon evengoed hetzelfde doen als ik. Hij was, waarschijnlijk, ook niet blij met zijn mate. En toch deed hij alsof hij het helemaal niet erg vond.
Ergens wou ik hem wel binnenlaten in mijn leven. Iemand die naar me wou luisteren. Aan wie ik alles kon vertellen. Alleen wou ik niet dat hetzelfde zou gebeuren als bij mijn ouders. Ik zou het niet aankunnen om nog eens iemand belangrijk te verliezen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
