Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Mijn handen wreven over mijn gezicht. Ik was nog steeds niet over de schok van dat moment. Mijn mate had hier al die tijd rondgelopen. En alsof dat nog niet erg genoeg was, waren er nog de omstandigheden waarin hij zich bevond. Wat moest ik nu doen? Die vraag bleef zichzelf herhalen in mijn hoofd. Waren mijn ouders hier nu maar ... Die zouden me wel goede raad kunnen geven. In de plaats daarvan moest ik het zelf zien op te lossen. Alleen had ik totaal geen idee hoe ik dat zou doen.
" Rustig blijven, Axelle " mompelde ik tegen mezelf. " Er is niets ergs gebeurd " Ik zuchtte diep en ging rechter zitten op mijn bed. Niemand had me vandaag gestoord. Net zoals ik het wou. Alsof ze wisten dat ze problemen zouden krijgen als ze wel naar me toe gekomen waren. Uiteindelijk was ik de rest van de dag op mijn kamer gebleven. Ik was heel kort naar mijn bureau gegaan om wat papierwerk op te halen, in de hoop dat het mijn gedachten zou verzetten maar het had niet geholpen.
Ik moest me herpakken. Dat was het enige dat ik op dit moment kon doen. Na een klein avondmaal, ging ik terug naar mijn kamer. Voor de zoveelste keer nam ik het papierwerk erbij, en voor de zoveelste keer smeet ik het in het rond. De papieren vlogen in verschillende richtingen door de lucht.
Mijn wolf wou dat ik naar hem toe ging. Dat ik op zijn minst ging kijken of het wel goed met hem ging. En om er op zijn minst voor te zorgen dat hij niet meer gemarteld werd. Ik gromde in mijn hoofd naar haar. We moesten niet vergeten wie hij was. Hij verdiende die behandeling. Het was zijn eigen fout!
Heel even maar. smeekte ze me. Ze jankte zelf in mijn hoofd, in de hoop om me zo op andere gedachten te brengen. Een hele tijd kon ik haar negeren, maar dan irriteerde het me echt. En er was maar één manier om haar te laten stoppen en dat was haar haar zin te geven.
Voor ik het zelf goed en wel doorhad, waren mijn voeten al aan het stappen. Ze brachten me naar de kerkers toe. De wachters keken even vreemd toen ze me zagen, maar ze vroegen me niks. Ze wisten wel beter. " Heeft u graag dat we meegaan naar beneden, Luna? " vroeg er één voorzichtig. Ik draaide kort mijn hoofd zijn kant uit en mompelde een nee.
Zodra ik ondergronds was, ving ik zijn geur al op. Hij bracht me naar één van de laatste cellen. Helemaal dichtgemaakt, zodat niemand met hem contact kon hebben. In dat moment had ik even medelijden met hem, maar dat schudde ik al snel van me af. Was dit wel zo een goed idee? Lange tijd kreeg ik niet om erover na te denken, want mijn handen hadden de deur al geopend. Waar ik ineens die sleutel vandaan haalde wist ik niet. En veel tijd om ook daar over na te denken had ik niet, want mijn ogen hadden hem gevonden.
Ze hadden hem aan de muur gehangen. Hij knipperde even met zijn ogen, om aan het licht te kunnen wennen. Zodra hij zag dat ik het was, staarde hij me aan. Ik bleef een tijdje bewegingsloos staan, tot ik toch naar voor stapte en de deur achter me sloot. Daarna stapte ik naar hem toe en haalde hem naar beneden. Zodra hij beneden was, en de boeien minder strak waren wreef hij over de pijnlijke plekken.
Mijn ogen bekeken hem. Hij leek in niets meer op de man die ik voor de eerste keer gezien had. Zijn ribben leken met de dag meer zichtbaarder te worden. Zijn armen en benen stonden vol met blauwe plekken. Ik had nooit gedacht dat ik medelijden met iemand zou hebben. Zeker niet met iemand die ik zo gehaat had, in het begin. Waarom ik opeens de sleutels naar hem toegooide wist ik ook niet. " Ga ... voor ik me bedenk " mompelde ik. Natuurlijk liet hij het zich geen twee keer zeggen. Hij maakte zo snel mogelijk zijn boeien los en rende ervandoor.
~ Logan ~
Mijn voeten brachten me zo snel mogelijk naar de cellen van Oliver, Jack en Grace. Ik kon nog steeds niet geloven dat ze me een soort van vrijgelaten had. Had ze medelijden met me? Was dit haar manier om haar excuses aan te bieden? Het maakte me eigenlijk allemaal niet uit. Het enige dat ik wou was hier zo snel mogelijk weggaan, samen met mijn vrienden.
Ze keken raar op toen ze me voor hun cel zagen staan. Ik maakte eerst die van Oliver open en opende zijn boeien. " Hoe ben jij in godsnaam vrij gekomen? " Hij keek met grote ogen naar zijn boeiloze polsen. " Leg ik een andere keer wel uit. Nu moeten we zo snel mogelijk weg hier. " Ik deed hetzelfde bij Grace en Jack.
Natuurlijk waren er nog een aantal mensen die ik wou bevrijden. Die hier allemaal zaten dankzij mij. " Ga maar al. Ik kom zo. " Ik rende door de kerkers. Terwijl ik de andere ook een aantal sleutels had meegegeven zodat ze een paar cellen konden openen. Nog heel even en deze hel was eindelijk voorbij. Mijn vingers openden de laatste boeien en ik zuchtte kort.
Het moeilijkste zou nog zijn om hier weg te komen, maar met ons aantal zou niemand ons kunnen stoppen. Ik ging op weg naar onze verzamelplaats, toen ik opeens een stekende pijn had in mijn hoofd. Ik moest even blijven stilstaan, door de pijn. Langzaam stapte ik verder, terwijl ik mijn hoofd vasthield. De pijn bleef door me heen razen en ook een gevoel van angst.
Zelf was ik niet bang, dus het was me een raadsel waar die emotie dan vandaan kwam. Hoewel ... Kon het zijn dat ... Mijn benen bewogen sneller en sneller. Ik wou zo snel mogelijk naar de verzamelplaats gaan en zag daar de groep. Ze stonden over iemand heen gebogen. Van hier kon ik niet zien wie het was, maar de geur herkende ik meteen. Mijn mate was in gevaar.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden. Axelle heeft toch nog ergens een goed kantje. En Logan kon natuurlijk zijn vrienden niet achterlaten ;)
