Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
"Graag een applaus voor jullie nieuwe Alfa!" Ik keek wat onwennig naar de menigte voor me. Ze waren ontzettend enthousiast. Het zorgde voor nervositeit in mijn onderbuik. Nog nooit had iemand me zo toegejuicht.
Het verbaasde me wel dat ze me zo snel aanvaard hadden als hun Alfa. Ik was nog steeds een vreemde voor ze. De broer van hun vroegere aartsvijand. En een rogue. Blijkbaar hadden ze me dat allemaal vergeven.
Ik draaide mijn hoofd naast me en keek recht in een paar trotse ogen. Ogen die ik dacht nooit meer te zien. Het was ook heel riskant geweest. Ze was bijna door mijn vingers geglipt.
Ongeveer een week was ze in slaap geweest. Haar lichaam beschermde zich zo. De hele tijd was ik bij haar. Ik liet haar geen moment in de steek. Misschien had ze daardoor wel gehaald. Doordat ik zo vaak bij haar was. Er werd niet voor niets gezegd dat je mate het beste medicijn was.
Axelle
Ik kon niet goed beschrijven hoe ik me nu voelde. Logan stond een paar meter verderop, te praten met enkele roedelleden. Ik kon niet geloven dat dit moment er eindelijk was. Dat ik eindelijk weer iemand had om van te houden. Sinds mijn ouders dood had ik gedacht dat ik altijd alleen zou blijven. Die vrees bleek een leugen.
Mijn leven kon nu eindelijk echt beginnen. De roedel had me terug aanvaardt als hun Luna. Logan was nu hun Alfa. Logan's vrienden hadden me eindelijk opgenomen in hun groepje.
Alles wat ooit onmogelijk leek kon nu wel. Alles waar ik ooit van droomde is nu geen droom meer.
Logans armen lagen opeens rond mijn middel. "Waarom feest je niet mee?" Zijn adem kietelde mijn nek. "Ik ... Ik ben gewoon niet goed in feesten." antwoordde ik na een paar seconden. Mijn gedachten gingen kort naar mijn ouders. Het brak nog steeds mijn hart dat ze er niet bij waren. Dat ze niet konden zien hoe ik nu geworden was. Zouden ze trots zijn? Met die gedachte zou ik de rest van mijn leven blijven rondlopen.
"Ik weet het." zei hij, alsof hij mijn gedachten kon raden. "Ik snap dat het moeilijk voor je is." Hij drukte een korte kus tegen mijn wang. "Alleen wil ik niet dat je terug veranderd in je oude ik. We hebben al zo een lange weg afgelegd."
Onze toekomst zag er rooskleurig uit. Er waren nog wel een aantal stappen te zetten, maar dat zou wel goed komen. Met Logan aan mijn zij kon ik nu alles aan. Zijn steun zorgde ervoor dat ik weer helemaal mijn oude ik was. In een paar jaar tijd zou er waarschijnlijk niets meer overblijven van mijn arrogante zelve. En daar was ik best blij om. Hoewel dit onzeker kantje van me ook wel weg mocht.
Het verbaasde me dat Logan nog niet begonnen was over kinderen. Misschien begreep hij wel dat dat nog een gevoelig onderwerp voor me was. De dood van mijn eigen ouders had ik nog niet helemaal verwerkt, dus het was geen goed idee om nu al aan kinderen te beginnen. Daar was ik nog niet klaar voor. Dat bevestigde nog maar eens wat voor een geweldige mate ik had. De maangodin had hem echt wel voor me uitgekozen.
"Met jou naast me ga ik nooit meer terug veranderen." zei ik met een glimlach. "Jij haalt net het beste in me naar boven." Ik voelde hoe hij glimlachte tegen mijn wang. "Bij mij is het net hetzelfde." We genoten van de omhelzing. Meer moest er ook niet gezegd worden. We wisten perfect hoe de andere zich voelde. En eigenlijk was er vandaag ook geen tijd om te denken aan mijn verleden. Ik moest net naar de toekomst kijken. Deze dag was de eerste van die toekomst. Eén die ik lang voor onmogelijk had gehouden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Dit was het einde. Hopelijk zijn jullie er blij mee :)
