Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Hoe dichter ik bij mijn kantoor was, hoe meer ik de spanning in de lucht voelde hangen. Iedereen leek hier op zijn hoede te zijn. Vooral omdat Logan's vrienden net dezelfde personen waren als diegene die in mijn kerkers geleefd hadden. Voor een hele tijd. En iedereen vond het dan ook raar dat ze opeens voor de deur stonden. Alsof ze rechten hadden. Alsof ze mijn gelijken waren. Onder die iedereen, bevond ik mezelf ook. Ik vond het ook vreemd, maar ergens begreep ik het wel. Ze wouden weten hoe het met Logan was. Logan was hun vriend. Familielid misschien. In hun plaats zou ik waarschijnlijk net hetzelfde doen. Dat betekend wel niet dat ze zomaar eisen konden stellen. Ik was hier nog altijd de Luna en ik besliste hoe alles ging.
Zodra mijn hand de deur opende, was er geen weg terug meer. Binnen een aantal seconden zou ik oog in oog staan met enkele oude bekenden. Ik wist niet zeker hoe ze zouden reageren. Hoe ik zou reageren. Of ik wel zin had in zo een gesprek. Of zij wel naar mij zouden luisteren. Heel even dacht ik erover na om toch nog heel even te wachten, maar aangezien ik de deur al geopend had was er geen weg terug meer. Ik moest naar binnen gaan. Dik tegen mijn zin.
Ze waren met een stuk of vijf. Ze stonden allemaal dicht bij elkaar, alsof ze zo elkaar wouden beschermen. Er was één vrouw bij. De rest waren mannen. Ik liep naar mijn bureau toe en ging op mijn bureaustoel zitten. Om zo te laten weten wie hier de baas was. Hoewel ze dat allemaal wel wisten. Ze zeiden niet meteen iets. Ofwel waren ze aan het afwachten, ofwel waren ze aan het wachten op mijn toestemming. " Jullie wouden me spreken " bromde ik. Mijn ogen bekeken hen allemaal even. " Ik wacht. " Ik wou er eerst nog aan toevoegen dat ik wel iets beters te doen had, maar dan konden ze denken dat Logan niets voor me betekende. En dat was niet zo. Ik kon dat niet meer ontkennen. Waarschijnlijk wisten ze ook wel wat er tussen Logan en mij speelde. Het zou me verbazen als ze van niets wisten.
" We willen weten hoe het met Logan gaat " sprak er één. Hij stond een beetje voor de anderen. Waarschijnlijk de enige de het aandurfde om tegen me te spreken. Misschien was hij wel diegene die het dichtste bij Logan stond en erop gestaan had om tot hier te komen. Ik knikte eventjes. " Jullie hebben wel lef ... om tot hier te komen " zei ik. " Ik heb jullie een kans gegeven om te ontsnappen en nu lopen jullie recht in mijn armen. Missen jullie het hier misschien? "
Ik zag hoe de vrouw bibberde door mijn woorden. Alsof ze meteen beelden voor zich zag van die maanden dat ze opgesloten zaten. De man naast haar pakte haar meteen wat meer vast, om haar gerust te stellen. " We zijn teruggekomen voor Logan. " sprak dezelfde man. " Hij had ons verteld over zijn plannen. Dat hij u wou waarschuwen. " Zoals ik verwacht had, wisten ze een deel van het verhaal. Ik zei niets, en wachtte geduldig tot hij klaar was met zijn uitleg.
" Luca en de anderen hebben hun spullen gepakt en zijn vertrokken. Toen ik naar Logan vroeg antwoordde hij niet. We moesten ons er dus geen tekening bij maken wat hij bedoelde. Hij wist zelf niet wat er met hem aan de hand was. Ofwel had hij er zelf iets mee te maken. En nu staan we dus hier. Te wachten tot we meer weten over hem. " Ik stond langzaam recht uit mijn stoel. Ik had al snel doorgehad dat Logan niets betekend voor Luca. Ergens vond ik dat wel spijtig voor Logan. Zijn enige familielid, die hem gebruikte als een pion.
" Dus jullie riskeren je eigen leven voor Logan? " vroeg ik hen. Het duurde niet lang voor iedereen knikte. Heel even had ik erover nagedacht om hen gewoon weg te sturen. Toch kon ik dat niet maken. Ze waren Logan's vrienden. Ik was het hem verschuldigd om hen op zijn minst goed te behandelen. " Voorlopig kan niemand bij hen " zei ik opeens. Het verbaasde me dat ik de waarheid sprak. Dat was al een hele tijd geleden. " Jullie kunnen hier wel blijven overnachten, terwijl jullie wachtten tot de dokters groen licht geven. " Daarmee was het gesprek klaar. Voor mij toch.
Ik bekeek ze kort, voor ik mijn kantoor uitstapte. Op mijn weg naar buiten hield ik een wachters tegen. " Breng ze naar één van de gastenkamers. Hou ze onopvallend in de gaten. Als ze iets verdacht doen, laat het me weten. " Daarna stapte ik verder naar het ziekenhuis. Ik was nu wel eventjes weggeweest en het had mijn gedachten kort weggehaald van Logan en het wachten. Nu hoopte ik toch dat ik eindelijk naar hem toe kon gaan, om met mijn eigen ogen te zien wat er met hem aan de hand was.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
