Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Ik ijsbeerde voor de deur. Een aantal keer had ik de deurklink vastgenomen en bijna de deur geopend. Ik had bijna oog in oog gestaan met mijn mate. Wat moest ik tegen haar zeggen? Wat moest ik doen? Onze toekomst was nog zo onzeker. Het zou afhangen van wat er gebeurd was. Of ze echt meegeholpen had of niet. Ik hoopte met heel mijn hart van niet, want anders was er geen hoop meer voor ons. Dat had Logan me wel duidelijk gemaakt.
Ik kende haar nog maar net, maar het voelde alsof ik haar ooit meer kwijt wou. Ook al had ik nog niet eens tegen haar gepraat. Misschien wist ze zelfs niet wat er aan de hand was. Waarom ze precies naar dat kleine kamertje moest.
Het moment waarop ik haar voor het eerst zag zou waarschijnlijk voor de rest van mijn leven op mijn netvlies gebrand staan.
Voor ons stonden ze allemaal in een rij. Correctie. Er zat nog één iemand tussen. Hij was degene die besliste wie er onschuldig was. Wie schuldig was. En vooral, hij was degene die de straffen moest opschrijven. Logan was zo vriendelijk geweest, vond ik zelf toch, om hen allemaal zelf te laten beslissen over hun leven. Wij moesten toezien dat alles vlot verliep, maar hij had de moeilijkste taak. Hij zou weten wie er wou blijven leven en wie er voor de rest van zijn leven zou opgesloten zitten. Met die taak zou ik zelf niet kunnen leven, dus ik was blij dat ik gewoon vanaf een afstand kon toekijken en verder niets moest doen.
Grace en Jack kwamen me even aflossen. Jack was aan het helpen met het heropbouwen van enkele huizen, terwijl Grace de kinderen probeerde op te vangen. Iedereen had een taak gekregen van Logan. In het begin hadden sommigen hun twijfels bij hen. Logan was niet geboren als Alfa. Hij werd meer in die richting geduwd, dan hij het zelf wou. Het had wel niet lang geduurd voor iedereen besefte dat hij hun enige, en eigenlijk ook beste, keuze was.
Ik rekte me uit en ging een paar minuten wandelen. Door het vele stilzitten op mijn stoel tintelden mijn benen. De pauze had ik echt nodig gehad. Om heel even mijn hoofd leeg te maken en niet te denken aan de echte reden waarom die mensen allemaal op één rij stonden. Anders zou ik het niet lang meer volhouden.
Na mijn korte wandeling ging ik terug naar binnen. Bijna meteen voelde ik dat er iets veranderd was. Ik had een andere gevoel bij de ruimte. Eerst dacht ik er niet echt bij na. Ik vond er niets vreemd aan, tot ik een speciale geur rook. Mijn ogen zochten naar iets. Maar naar wat was me nog een raadsel. Mijn wolf was heel actief in mijn hoofd. Alsof hij me zo wou zeggen dat er iets aan de hand was. Dat er iets ging gebeuren, want zo actief was hij nog nooit geweest.
"Jack?" Ik was eindelijk tot bij de twee geraakt. " Voelen jullie je opeens ook zo anders?" Mijn ogen bleven in de ruimte zoeken naar iets of iemand. Mijn oren registreerden hun antwoord niet. In plaats daarvan liep ik naar de rij toe. "Oliver, gaat alles goed?" Jack was me achterna gelopen en hield me tegen. Net op dat moment vond ik wat ik zocht. Mijn ogen keken recht in een ander paar, verbaasde, ogen. 1 woord verliet mijn lippen, voor de hel losbarstte. "Mate "
Daarna hadden ze me weggebracht. Met zeker een paar man. Ze wouden me niet bij haar laten, dus ik had nog niet de kans gekregen om haar te ontmoeten. Vooral daardoor was ik nu zo zenuwachtig.
Voor ik het zelf goed en wel doorhad, had ik de deur geopend en stond ik binnen. Op een paar meter van haar. Ze zat op een stoeltje, tegen de muur. Ze richtte haar hoofd op en staarde me even aan. Een paar seconden keken we zo naar elkaar, voor ze de stilte verbrak. Ze sloeg haar armen om zich heen en zei: " Ik besef dat je me niet wilt als mate, dus ik zal alles gewoon aanvaarden." Er ontstonden enkele tranen, die over haar wangen gleden. Meteen ging ik naar haar toe en veegde ze weg. "Ik zou je nooit afwijzen." Ik glimlachte geruststellend.
"Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurd is, of wat je rol erin is, maar het zal nooit een reden zijn om je af te wijzen." Haar onderlip trilde, alsof ze zichzelf tegenhield om echt te huilen. Ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte ze tegen me aan. Tintelingen gingen door me heen, omdat ik haar aanraakte. Pas nu voelde ik me compleet. Alsof mijn hele leven compleet was.
Net dan kwam Logan de kamer in. Hij keek van mij naar haar en schraapte zijn keel. Daarna glimlachte hij. "Emily. Ik denk dat het tijd is om je mee te nemen naar huis." Het waren de woorden waar ik op gewacht had. De woorden die me lieten beseffen dat ons leven samen kon beginnen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
