Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
De eerste paar seconden bleef ik als versteend zitten. Ik kon niet geloven dat Logan dit net gedaan had. Het was ook niet het romantische, schattig moment dat ik in mijn gedachten had zo veel jaren geleden toen ik aan dit moment dacht. Mijn eerste kus met mijn mate. Het was zelfs mijn echte eerste kus. Hij kwam ook zo onverwacht dat ik niet eens goed wist wat ik moest doen. Veel tijd om erover na te denken had ik ook niet, aangezien Logan zijn lippen al weer van die van mij haalde.
Logan
Mijn hele lichaam trilde nog. Hoe we tot dit moment gekomen waren wist ik niet. Mijn wolf reageerde slecht op wat ze allemaal gezegd had. En voor ik het wist, raakten mijn lippen die van haar. We hadden dit nooit besproken, dus het verbaasde me ook niet dat het te snel kwam voor haar. Ze reageerde helemaal niet. Ze bleef stokstijf zitten. Ze duwde me zelfs niet eens weg, zoals ik verwacht had. Daarom besloot ik het moment niet langer te rekken dan nodig.
"Sorry. Ik-ik had dat niet moeten doen." mompelde ik. Ik haalde mijn handen van haar gezicht en keek haar nu pas aan. Ze schudde gewoon kort haar hoofd, voor ze recht stond en wegliep. Ik moest mezelf tegenhouden om niet achter haar aan te lopen. Natuurlijk besefte ik dat ik het verpest had. Daar kon ik nu ook niets meer aan doen.
~~~~~
De volgende ochtend zag ik haar niet bij het ontbijt. Het leek er zelfs op dat ze niet eens hier geslapen had. Waar dan wel, was me een grote vraag. Ze had met niemand anders contact dan met mij. De rest zag haar nog steeds als de oude Axelle. Diegene waarmee ze niets te maken wouden hebben. Waar was ze in hemelsnaam naartoe?
Waarschijnlijk had ze gewoon wat tijd nodig om even na te denken. Gisteren was er veel te veel gebeurd. Ik had haar te veel gepusht. Teveel stappen in één. Natuurlijk klapte ze helemaal dicht. Ze was té overweldigd. En ik had net aan mezelf beloofd dat ik het traag zou aanpakken ...
Tegen de avond begon ik toch ongerust te worden. Ik was al een paar keer op ronde geweest door de roedel, in de hoop haar tegen te komen, maar zonder succes. Ik zou haar pas zien als ze gevonden wou worden. En blijkbaar was dat nu nog niet. Het maakte me wel ongerust. Ik wou met haar praten. Ik wou het haar uitleggen. Ze mocht geen conclusies trekken. Straks had ik het helemaal verknald.
Opeens ging de voordeur open. Ik hoorde haar voorzichtig een paar stappen op de trap zetten. Ikzelf was in mijn bureau. In de hoop zo mijn gedachten te verzetten, wat natuurlijk tevergeefs was. Zodra ik hoorde dat ze thuis was, rende ik bijna uit mijn kantoor. Ze keek niet eens op toen ik de trap af stormde.
"Waar ben je geweest?" vroeg ik haar als eerste. Zoals verwacht antwoordde ze niet. Daarom besloot ik het over een andere boeg te gooien. Er was ook maar één iets dat echt gezegd moest worden. En dat was niet wat ze de voorbije uren gedaan had. "Het spijt me, Axelle." Ik liep dichter naar haar toe en pakte haar handen vast. Zo wou ik haar ervan weerhouden om me te ontlopen.
"Ik weet dat ik te snel ben gegaan en dat spijt me."
Axelle
Ik had er de hele tijd over nagedacht. Of ik inderdaad vond dat hij te snel gegaan was. In die paar uur tijd had ik er geen antwoord op gevonden. Het enige dat ik wist was dat ik snapte waarom hij het gedaan had. Mijn woorden hadden zijn wolf waarschijnlijk boos gemaakt en die had dan voor hem gereageerd. En dan was er nog het feit dat alles veel te traag ging voor hem.
Het feit dat hij nu ook meteen zijn excuses aanbood zei ook genoeg. Hij dacht dat het zijn fout was, wat niet het geval was. Ik was degene die alles vertraagde. Als het aan hem lag dan zaten we nu al veel verder. Alleen leek het alsof mijn lichaam daar nog niet klaar voor was. Mijn hersenen dachten nog te veel na. Mijn lichaam vocht teveel tegen. Onze ' relatie ' zou er al heel anders uitzien als ik ze alle twee gewoon kon negeren.
"Je hoeft geen sorry te zeggen." wuifde ik zijn woorden weg." Als dit iemand zijn fout is, is het die van mij." Hij keek me niet-begrijpend aan, dus gaf ik meer uitleg. " Ik had je gewoon een antwoord moeten geven zonder weg te lopen. Jij hebt gewoon gedaan wat je voelde en ik ... Ik weet niet goed wat ik wil of wat ik voel. Het enige dat ik weet is dat ik ervoor gekozen heb om jou, om ons een kans te geven."
Logan leek duidelijk opgelucht met wat ik zei. Hij dacht echt dat ik er nu mee wou ophouden. Alleen dacht ik er zo helemaal niet over. Integendeel. "Ik wil dat je me nog eens kust." Hij trok meteen een wenkbrauw op. "Wat?" vroeg hij. "Ik wil dat je me nog eens kust. Deze keer wil ik het goed doen en niet weglopen zoals gisteren. Deze keer wil ik dat je besefte dat ik het ook wil."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden! Eigenlijk zelfs dit zelfs al extra hoofdstukken aangezien ik zou stoppen bij ht30 ;)
