Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Uiteindelijk was ik alleen gekomen. Mijn vrienden wisten helemaal niet dat ik Axelle gevraagd had om te komen, dus zij merkten helemaal niets verkeerds op. Ik daarentegen wel. Ze had me niets meer laten weten en was gewoon in haar kamer gebleven. Wat ik eigenlijk best spijtig vond. We begonnen net goed met elkaar op te schieten. We waren aan het werken aan onze ' relatie ', of hoe ik die ook kon noemen. Dit leek een stap terug. En daar was ik niet blij mee. Alleen kon ik haar natuurlijk niet dwingen om mee te komen. Het moest uit eigen beweging zijn. Blijkbaar was het hier nog te vroeg voor.
De rest merkte wel op dat er met mij iets scheelden. Ik was er ook niet echt bij met mijn hoofd. Ik dacht de hele tijd aan Axelle. Vond ze het erg dat ik het had voorgesteld? Probeerde ze me nu te ontlopen? Een heleboel vragen gingen door mijn hoofd, waardoor ik eerst ook niet merkte dat iemand me een vraag gesteld had.
"Logan?" Oliver gaf me een zachte duw, waardoor ik weer in de realiteit terecht kwam. Hij lachte luid. "Jij zit duidelijk ergens anders met je gedachten." Mijn blik ging kort naar hem. Emily zat naast hem. Ze had een kleine glimlach om haar gezicht en schudde kort haar hoofd, om Oliver's reactie. Tussen hen twee ging het veel beter als met mij en Axelle. Hoewel zij eigenlijk ook best een moeilijk begin hadden. Ze hadden elkaar wel alle twee volledig aanvaard.
Emily hielp nog bij de kinderopvang. Het had me veel moeite gekost om iedereen ervan te overtuigen dat Emily niemand kwaad zou doen. Ze besefte maar al te goed dat ze één kans kreeg. En die zou ze benutten. Al was het maar om Oliver blij te maken. Oliver en Jack werkten dan weer als wachters. Ze waren wel nog aan het trainen, aangezien ze veel sneller en sterker moesten worden voor die taak. Ondertussen hielpen ze mij wel nog als raadgevers.
Grace werkte dan weer in het schooltje. Ze was lerares van een klein klasje en elke keer als ik haar ernaar vroeg, verscheen er meteen een brede glimlach om haar lippen. Als het aan haar lag dan duurde het niet lang meer voor er kinderen kwamen. Alleen had Jack het nu nog te druk met zijn training. Anders waren die er al lang gekomen. Het zorgde voor een pijnlijk steek als ik eraan dacht. Zou ik zelf ooit wel kinderen hebben? Dat beeld leek nog zo ver weg.
"Het is niets belangrijk." scheepte ik hen af. Ik haalde ook kort mijn schouders op. Ik wou hen niet lastigvallen met mijn problemen.
Axelle
Ik versnelde mijn pas. Eerst was ik niet van plan om met Logan mee te gaan. Omdat ik bang was dat zijn vrienden me er niet bij wouden hebben. Alleen begreep ik ook wel dat ik ooit wel eens met hen in contact moest komen. Dus waarom niet nu? Ik moest mijn angst gewoon opzij zetten. Wat wel makkelijker gezegd dan gedaan was.
Ze zaten met z'n allen aan een klein vuurtje, in één van de parken. Logan was de eerste die me opmerkte. Eerst leek hij verbaasd, tot er een brede glimlach om zijn mond kwam. Natuurlijk hadden ze andere meteen iets door, en hun hoofden draaiden mijn richting uit. Op hun gezichten zag ik ook eerst verbazing, maar er brak geen glimlach door. Ze hadden duidelijk niet verwacht dat ik hier zou zijn. Ik dacht dat Logan er met hen over gepraat had?
Logan stond recht en liep naar me toe, aangezien ik nog een paar meter van het groepje stond. Ik stapte langzaam dichterbij.
De rest van de tijd ging langzaam voorbij. Er was meer stilte, dan gesprekken. Iedereen leek op zijn hoede te zijn. Natuurlijk besefte ik dat het door mij kwam. Ze hadden nog tijd nodig om aan alles te wennen, maar het deed pijn. Dat kon ik niet ontkennen. Ik wou niet dat Logan ooit moest kiezen tussen hen of mij. Hoewel ik er bijna zeker van was dat hij dan niet toch niet voor mij zou kiezen. Daarvoor was hun band te sterk.
Ze gingen bijna allemaal gelijktijdig weg. Alsof ze het stilzwijgend hadden beslist. Logan zei er niets van. Ofwel merkte hij niets van wat er gebeurde, ofwel wou hij me niet nog meer pijn doen. Uiteindelijk bleek het dat laatste te zijn. "Trek het je niet aan, Axelle. Ze hebben gewoon even tijd nodig. Het is al een goed teken dat ze even zijn blijven zitten. Ik had iets heel anders verwacht." Ik haalde mijn schouders op. Zo een goed teken vond ik dat toch nog niet, maar hij had eigenlijk wel gelijk.
"Ze gaan ooit eens moeten accepteren dat wij mates zijn." Hij klonk nu bijna strijdvaardig, alsof hij het zijn taak wou maken om ervoor te zorgen dat wij allemaal samen in één ruimte konden zijn. Voor langer dan vijf minuten, natuurlijk. "Ik had gewoon niet mogen komen. Ik heb jullie avond verpest." verontschuldigde ik mij. "Het spijt me."
Logan pakte mijn gezicht vast en schudde me zo kort door elkaar. "Als je nog één keer je excuses aanbied ben ik weg." Zijn borst ging heftig op en neer, waarschijnlijk door woede. "Dit is niet jouw schuld Axelle! Luca heeft je veranderd en ervoor zorgt dat iedereen een andere Axelle te zien kreeg!"
Ik schudde mijn hoofd. "Luca is wel één van de redenen, maar ik heb er zelf voor gekozen om te veranderen." Logan gromde bijna van woede. "Dit was gewoon allemaal een slecht idee. Ik had je gewoon moeten laten gaan, samen met je vrienden. Dan had je tenminste een leven. Nu moet je leven met een mate waar iedereen op neerkijkt." Zijn ogen begonnen langzaam te verkleuren, alsof zijn wolf graag op de voorgrond wou komen. Zijn lichaam begon te trillen. "Ik ga hier niet weg!" gromde hij. Als hij niet mijn mate zou geweest zijn, zou ik vroeger misschien angst gevoeld hebben. Nu bleef ik gewoon kalm zitten.
Ik kon eigenlijk ook niet veel doen, aangezien zijn handen mijn gezicht nog steeds vast hadden. "Jij bent van mij!" gromde hij opnieuw. Voor ik nog iets kon zeggen, voelde ik zijn lippen tegen die van mij.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
