Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Onze voeten bleven maar lopen. We wouden onze martelplaats zo ver mogelijk achter ons laten. Diep vanbinnen had ik er wel moeite mee om die plaats achter me te laten. Mijn mate was daar en mijn wolf wou het liefst van al in de tegenovergestelde richting terugkeren. Ik had moeite om hem onder controle te houden. Mijn lichaam was nog zwak. Door alle uitputting van de laatste maanden. Ik kon het ook nog niet geloven dat ik vrij was. Het leek alsof ik de hele omgeving terug moest leren kennen. Terug moest leren wat genieten was. En terug moest leren wat vrijheid was.
" Volgens mij zijn we ver genoeg " Oliver leunde, luid hijgend, tegen een boom en keek even achter zich. We hoefden het ons geen twee keer te laten zeggen. We lieten ons bijna gelijktijdig op de grond zakken en puften. We hadden een paar kilometer gelopen. Normaal zouden we dat als wolf doen, maar aangezien we er allemaal lichamelijk zo erg aan toe waren, gaf het alleen maar nadelen. Onze wolf zou niet genoeg kracht hebben. We moesten onszelf dus behelpen, met wat we wel konden.
" En nu we toch ver genoeg zijn, kan jij ons eindelijk eens vertellen wat hier allemaal aan de hand was daarnet. " Dé vraag had niet lang op zich laten wachten. Ik had er ook niet echt een antwoord op. Ik had zelf nog niet echt goed begrepen wat er de laatste paar uur gebeurd was. Ergens had ik het gevoel alsof dit een droom was.
" Waarom heeft ze ons opeens laten gaan? En waarom nam je het op voor haar, daarnet. Ze verdiende een straf, Logan. Ze heeft ons voor niets opgesloten al die maanden! Nu komt ze er wel heel gemakkelijk vanaf! " Voor ik het zelf besefte had ik gegromd. Natuurlijk had ik iedereen zijn aandacht. " Logan ... ? " Jack zei voorzichtig mijn naam, alsof hij zo mijn aandacht wou vasthouden. " Wat is hier aan de hand? "
Ik zuchtte luid en wreef even over mijn gezicht. " Doe nu niet alsof jullie geen idee hebben wat hier aan de hand is ... Om de één of andere manier heb ik iets verkeerd gedaan en moet ik daarvoor moeten, want blijkbaar ben ik gekoppeld aan onze vriendelijk en totaal niet gestoorde luna. " Niemand reageerde meteen. Het was alsof ze gehoopt hadden dat het niet waar was en dat ze het verkeerd geïnterpreteerd hadden. Jammer genoeg voor mij, was dat niet het geval.
" Wow. Da's ... " Grace schoof wat dichter naar me toe en legde haar hand op mijn arm. Ze maakte haar zin niet eens af. In de plaats startte ze een nieuwe. " We zijn er voor je hé. Je moet dit niet alleen doorstaan. En daarbij, ergens op deze aarde zal wel een meisje rondlopen dat ook een andere mate wil. Op ieder potje past een dekseltje. Daarom niet altijd onze mate."
Haar woorden bleven in de lucht hangen. Niemand maakte aanstalten om er iets aan toe te voegen. Het bleef muisstil. Nu niet dat ik dat zo erg vond. " Misschien is het best als we verder gaan. We moeten nog een schuilplaats vinden en het liefst van al ben ik zo ver mogelijk uit haar buurt. " Ik kon hem geen ongelijk geven. Hoewel de kans klein zou zijn dat ze echt naar ons op zoek zouden gaan. Zij was dan ook diegene die ons vrijgelaten had. Het zou wel heel raar zijn moest ze ons opnieuw oppakken.
Iedereen krabbelde terug overeind. Een beetje met tegenzin wel. Onze spieren waren aan het klagen. Onze wolven wouden het liefste rusten. En onze lichamen waren uitgeput. En dan had ik het nog niet gehad over onze magen die aan het knorren waren van honger. " Nog heel even. Dan kunnen we eindelijk alles achter ons laten. " moedigde Oliver ons aan. We luisterden dan maar naar zijn uitleg en volgden hem dieper het bos in. Hopelijk zouden we snel een schuilplaats vinden, want volgens mij ging ik dit niet lang meer volhouden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een kleiner hoofdstuk, maar hierna is het weer één in Axelle pov :)
