Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Ik ijsbeerde voor de kamerdeur, terwijl ik wachtte tot de dokter me terug binnen riep. Axelle begon zich steeds vreemder te gedragen. Het was begonnen met haar handen. Die waren aan het trillen. Ondertussen was het al bijna haar hele lichaam. Ze sliep niet meer. Het leek alsof ik haar langzaam aan het verliezen was.
Ik merkte het verschil meteen op. Voor ik vertrok met Oliver gedroeg ze zich nog heel normaal. Toen ik terug kwam, trilde haar handen al. Eerst deed ze alsof er niets aan de hand was. Dat het waarschijnlijk kwam omdat ik even weg was geweest. Alleen bleef het duren. En verergeren.
De deur zwaaide eindelijk open en de dokter kwam naar buiten. Ze sloot de deur zachtjes achter zich. "Het is waar ik al voor vreesde." Ik leunde ongeduldig van het ene op het andere been. "Haar wolf is aan het verzwakken. Haar lichaam wil haar wolf helpen, maar dat zorgt ervoor dat net zij verzwakt."
"Ik kan er zelf niets aan doen." ging ze verder. "Volgens mij is het allemaal een reactie op het feit dat jullie matingproces nog niet voltooid is. Misschien als jullie een stap verder gaan dat haar wolf weer sterker wordt. Alleen kan ik niets garanderen." Na die woorden liet ze me achter aan de kamerdeur.
Eigenlijk moesten we dus beslissen of we het risico namen. Als Axelle eenmaal mijn mark droeg was er helemaal geen weg meer terug. En bestond de kans dat ze net nog meer zou verzwakken, aangezien het er niet echt naar uitzag dat we ons matingproces snel zouden voltooien. Ik wreef even over mijn gezicht, en onderdrukte een zucht. Daarna ging ik de kamer binnen.
Ze lag op het bed. De dekens lagen tot onder haar oksels. Ze draaide haar hoofd mijn kant uit. Ze kon nog net een glimlach forceren. Ik ging voorzichtig naast haar zitten. Mijn ogen liet ik kort over haar gezicht gaan, voor ik haar hand vastpakte. De sterke Axelle die ik eerst had leren kennen was weg. Er bleef niets meer van over. En dat gaf me een beangstigd gevoel.
"Je moet me niet zo bekijken. Ik weet goed genoeg wat er aan de hand is ... " Ze moest kort hoesten en wachtte dan nog een paar seconden voor ze verder ging. "Het is allemaal mijn eigen fout." mompelde ze. Haar stem kraakte door het hoesten.
Ik ging wat dichter bij haar zitten. "Dit is niet jouw fout, Axelle. Het is allemaal begonnen met Luca. Als hij er niet was geweest, dan was je nooit veranderd. Dan had je een zorgeloze jeugd gehad. We zouden inderdaad al verder gestaan hebben nu. Je zou geen tijd nodig gehad hebben om dit alles een plaats te geven." Haar ogen vertroebelden. Ze werden glazig. Ik drukte eerst een kus op haar voorhoofd en dan, een kortere,op haar lippen.
"We hebben al veel stappen gezet in de juiste richting. Daarom wil ik je nu niet pushen om sneller nieuwe stappen te zetten." stelde ik haar gerust. "Het enige dat ik wil is jouw mening horen. Ik wil doen waar jij je goed bij voelt." Mijn duim wreef over haar handpalm.
Een kleine, waterige glimlach brak door op haar gezicht. "Ik vraag me nog steeds af wat de reden is waarvoor ik jou verdiend heb." mompelde ze. "Ik kan je veel redenen opnoemen, als je echt een antwoordt wil op die vraag." Ze grinnikte kort, voor ze weer moest hoesten. Ik hielp haar wat rechter te zitten. Daarna wreef ik over haar rug, tot de hoestbui over was.
"Ik wil je niet verliezen schat." Het was de eerste keer dat ik haar een koosnaam gaf. Haar hoofd draaide meteen mijn kant uit en ik zag verbazing op haar gezicht. Net zoals haar had ik niet verwacht dat ik dat zou zeggen. Alleen beschreef dat ene woord wel goed hoe ik me voelde. Ik besefte nu ook dat ik niet meer zonder haar kon. Mijn leven zou instorten. Het was de tweede keer sinds ik haar kende dat ik dit gevoel had. De eerste keer was toen ze bijna gestorven was. Ik was even ongerust als dan.
"Ik weet niet hoeveel tijd we nog hebben voor je te zwak wordt."zei ik, na een korte tijd. "Ik kan je echt niet verliezen, Axelle. De gedachte om je nog eens in mijn armen te zien sterven ..." Ik verwees opnieuw naar de vorige keer dat ze bijna dood was. Ik maakte de zin ook niet af omdat ik er eigenlijk niet aan wou denken.
"Je gaat me niet verliezen, Logan." zei ze zacht. "Ik wil niets liever dan bij jou blijven. De voorbije weken heb ik ingezien dat ik ook niet meer zonder jou kan." We glimlachten tegelijk, aangezien we beseften dat we allebei dezelfde gevoelens hadden. Ik drukte een korte kus op haar lippen. Daarna keek ik haar weer aan.
"Ik weet niet of ik er wel honderd procent klaar voor ben om een volgende stap te nemen. Alleen weet ik wel dat ik je nooit meer wil laten gaan." Ik keek haar even vragend aan. "We hebben er al veel te lang mee gewacht." Haar hand legde ze op mijn arm. "Je mag me je mark geven."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Volgens mij waren er toch een paar die gedacht hadden dat ze die laatste zin niet zou zeggen ;p Wel, dit schattige hoofdstuk verdient een schattig einde :p
