Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
"Geef me vijf minuten en ik ben weer helemaal van jou." Logan drukte enthousiast een kus op mijn wang en ging daarna mee met Oliver. Het was bijna een maand geleden sinds ons eerste kus. Of moet ik zeggen, onze eerste twee kussen. We namen nog steeds kleine stappen vooruit, in tegenstelling tot Logan's vriend Oliver. Hij en zijn mate waren ondertussen al volledig aan elkaar gekoppeld. Toen Logan het me vertelde klonk hij licht geïrriteerd. Natuurlijk besefte ik dat hij dat ook wou. Het ging hem nog steeds wat te traag, maar hij deed het voor mij.
We waren al gewend aan elkaar. We spendeerden meer en meer tijd samen, omdat we elkaar stiekem al niet meer konden missen. Meestal wachtte ik ongeduldig tot hij terug was. Ik vond het leuk om tijd met hem door te brengen. Elke minuut die we bij elkaar waren, leerde me meer over hem.
Oliver en Logan hadden hun handen vol aan een nieuwe ' project ' van hen. Oliver was een klein huisje aan het bouwen voor hem en zijn mate. Logan probeerde hem zo veel mogelijk te helpen. Aangezien Logan mijn mate was, ging alles sneller. Iedereen gaf hem ook voorrang voor bijvoorbeeld spullen te kopen. Dat was ook de reden waarom Oliver hem nu weer was komen halen.
In die maand tijd had ik ook meer tijd doorgebracht met zijn vrienden. We waren nog altijd niet helemaal op ons gemak in elkaars gezelschap. Ze spraken toch al meer tegen me. Het zou wel nog een tijd duren voor we beste vrienden waren, maar Logan vond het al een hele vooruitgang dat we toch al meer contact hadden.
De rest van de roedel leek ook al meer op z'n gemak te zijn. Ze krompen niet meer in elkaar zodra ik in de buurt was. Ze vroegen me nu vaak hoe het met me ging. Of ze me konden helpen. Af en toe was er wel nog eens iemand die snel de andere kant op liep, of de andere kant op keek, maar ik had al lang besloten daar niet meer op te letten. Ik moest gewoon wat geduld hebben. Mijn slechte karakter had een paar jaar de bovenhand gekregen. Het was dus logisch dat niet iedereen mij meteen terug zou vertrouwen. Dat zou nog wel een tijdje duren.
Voetstappen haalden me terug naar de werkelijkheid. Opeens verscheen er een rode roos voor mijn neus. De hand die het vast had, herkende ik maar al te goed. Er verscheen een glimlach om mijn lippen.
"Om goed te maken dat ik je even alleen liet." Zijn lippen maakten contact met mijn haar. Zodra ik bloem vast had, kwam hij naast me zitten. "Als ik daarvoor elke keer iets krijg mag je wel vaker weggaan." Het maakte hem aan het lachen.
-----
Het leek alsof er iets aan de hand was. Mijn handen trilden. Ik kon me op niks concentreren. Mijn mindlink met mijn wolf had ik al afgesloten, aangezien ze maar bleef tekeer gaan. Wat was er aan de hand met me?
Ik had aan Logan niets laten weten. Hij was samen met Oliver naar een naburige roedel. De precieze reden kon ik me niet echt herinneren. Het enige dat ik van dat gesprek onthouden had was dat hij een paar dagen weg zou zijn. Had het daar iets mee te maken? Miste mijn wolf hem? Miste ik hem?
Mijn handen grepen mijn haren vast. Het leek alsof ik zot aan het worden was. Mijn ogen keken om de zoveel tijd naar de klok. Zo telde ik af tot het moment waarop hij terug zou zijn. Mijn lichaam leek het te winnen van mijn gedachten. Ik wou de controle terug overnemen, maar dat lukte niet.
Zodra ik merkte dat de groep bijna terug zou zijn, ging ik al buiten staan. Ik stond in de deuropening en leunde van het ene op het andere been. Mijn handen trilden nog steeds. Het leek wel alsof mijn wolf mijn lichaam overnam.
Oliver en een paar anderen waren de eerste die ik in het oog kreeg. Mijn ogen zochten snel naar Logan. Zodra ik hem gevonden had, sprintte ik naar hem toe. Hij kwam rustig op me afgestapt. Ik zag dan ook de verbazing toen hij me op zich af zag rennen. "Jij hebt me duidelijk gemist." wist hij met een lachje uit te brengen.
Eerst sloeg ik mijn armen om hem heen en drukte me dicht tegen zich aan. Daarna drukte ik, iets té enthousiast naar mijn eigen mening, een kus op zijn lippen. Het duurde een paar seconden, aangezien hij redelijk verbaasd was door mijn handelingen, voor hij terug zoende.
Zodra ik hem terug losliet, keek hij me met grote ogen aan. "Doe nu alsjeblieft niet alsof jij mij niet gemist hebt." bromde ik, geïrriteerd door mijn eigen gedrag. Ik pakte zijn hand vast en sleurde hem achter me aan. De rest keek ons verbaasd aan. Logan leek heel even ook tegen te werken, alsof hij wou vragen waar dit bizarre gedrag vandaan kwam maar hij besloot me gewoon te volgen. Ik wou zo snel mogelijk binnen zijn, voor ik hier nog andere dingen deed waar over geroddeld kon worden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Ik zit echt met een enorme writer's block voor dit verhaal :s vooral omdat dit al extra hoofdstukken zijn. Ik denk dus niet dat er nog heel veel gaan bijkomen, maar er gaan nog wel een paar dingen gebeuren ;)
