Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Ondertussen kende ik Logan al genoeg. Toch verbaasde het me dat hij me aankeek alsof ik iets totaal anders gezegd had. Hij wist niet wat te denken en het leek alsof hij hoopte dat hij het verkeerd begrepen had. Nee, dat had hij absoluut niet. Ik had hem toestemming gegeven. Iets waar hij waarschijnlijk al zo lang op wachtte, dat hij dacht dat het nooit meer zou gebeuren. Ook dat had hij verkeerd.
Het was dan wel de enige manier om mijn leven te redden. Toch voelde het zo niet. Zodra de woorden mijn mond verlieten had ik het gevoel dat ik eindelijk naar mijn hart geluisterd had. Het leek alsof ik Logan al die tijd gewoon een kans gaf om me toch nog af te wijzen en weg te gaan. Na het gesprek van vandaag besefte ik maar al te goed dat hij niet weg zou gaan, dus al mijn slechte gedachten waren opeens verdwenen.
"Axelle, je moet je niet verplicht voelen." Hij probeerde me weer op andere gedachten te brengen. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Het zorgde ervoor dat ik even duizelig was, dus ik sloot mijn ogen. Ik voelde me helemaal niet verplicht. Het voelde alsof dit de enige juiste beslissing was. Alsof ik hem nu eindelijk kon tonen hoeveel hij voor me betekende.
"Dit moest sowieso ooit eens gebeuren, Logan. Ik heb het altijd proberen te negeren, maar ik besef nu dat ik daar eigenlijk geen goede reden voor had." Ik greep kort naar mijn hoofd en wachtte tot de duizeligheid weer voorbij was. "Ik wil niets liever dan een volgende stap zetten. Dat besef ik nu pas."
Een zachte zucht verliet Logan's mond. Zijn duim wreef terug over mijn handpalm. Daarna drukte hij een kus om mijn voorhoofd. "Nu begrijp ik je echt niet meer." grinnikte hij. "Eerst wil je kleine stappen nemen en opeens kan het niet snel genoeg gaan." Daar had hij inderdaad een punt.
"Ik heb gewoon een beslissing genomen. Als we op dit tempo verder gaan ben ik dood voor we zelfs maar een gesprek gehad hebben over de volgende stap." Zijn reactie bleef even uit, alsof hij de woorden liet bezinken. Ik had dan ook de waarheid gezegd. Ik had niet veel tijd meer. Mijn lichaam verzwakte. Het zou niet lang meer duren voor ik dood was. Mijn angst was niet persee het dood gaan op zich. Het was het feit dat ik Logan hier achter zou laten. Dat hij het verdriet zou hebben. Dat hij me zou missen, aangezien ik niets meer zou beseffen.
De mark was dan wel het enige dat we op dit moment konden doen. Het gaf nog steeds geen volledige zekerheid. Het hing ervanaf hoe sterk mijn lichaam en wolf nog waren. Het was mijn laatste redmiddel. Het kon wel voor een snellere dood zorgen, maar ik nam liever een risico. Zonder dat risico zou Logan me kwijtraken.
"Ik word er liever niet te veel aan herinnert dat je stervende bent." mompelde hij na een tijdje. "Het is de realiteit, Logan. Die kan je niet ontlopen." We bleven een paar minuten zo zitten. Gewoon genietend van elkaars aanwezigheid. Ik was de eerste om het moment te verstoren. "Hoe langer we wachten hoe minder kans er is dat ik dit overleef." zei ik.
Toch keken we elkaar nog even aan. Zodra de mark op mijn huid stond, zouden we weten of ik dit zou overleven. Ofwel overleefde ik het ofwel was ik meteen dood. "Ik hou van je, Axelle." Met die 5 woorden beschreef hij al zijn gevoelens. Meer hoefde er nu ook niet gezegd te worden. "Ik ook van jou, Logan."
Logan hielp me terug neerliggen. Daarna voelde hij met zijn hand aan mijn nek, op zoek naar de perfecte plaats. Dit alles was ons, of beter gezegd hem, niet aangeleerd. Het was eerder instinct. Alsof onze wolf zei wat we moesten doen.
Zijn vingers drukten zacht op één bepaalde plek. Ze maakten al snel plaats voor zijn neus. Hij kon waarschijnlijk ruiken of het een bloedvat was. Ik had altijd verwacht dat ik me nerveus zou voelen op dit moment. Of juist enthousiast. Eigenlijk voelde ik niets. Ik wachtte gewoon af.
Zijn mond drukte hij tegen de plek. Hij was zichzelf aan het voorbereiden. De seconden tikten weg, voor hij eraan begon. Ik voelde zijn tanden door mijn vel gaan. Heel even voelde ik pijn. Daarna maakte die plaats voor andere gevoelens. Én hoofdpijn. Duizeligheid.
Mijn hand drukte ik tegen zijn arm. Zijn tanden verlieten mijn huid. Zijn ogen keken naar me. Hij wachtte duidelijk af tot er iets zou gebeuren. Wat dat precies was wisten we alle twee niet.
"Logan ..." Mijn hand drukte opnieuw tegen zijn arm. De duizeligheid en hoofdpijn versterkten alleen maar. "Ik ... " Ik ademde sneller in en uit. "Axelle? Axelle?!" Ik hoorde zijn woorden nog, maar ik kon er niet op reageren. Ik hapte naar adem, terwijl Logan tegen me begon te schreeuwen. Het was het laatste dat ik merkte voor ik wegzakte.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
