Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Mijn lichaam stapte meteen naar voor. Mijn handen wouden hem meteen aanraken. Zien of ik nog steeds aan het dromen was. Of dat hij hier echt voor mij lag. Zijn ogen die naar me keken. Zijn mond die mijn naam gezegd had. Ik voelde een gevoel van opluchting, toen zijn hand in de mijne kneep. " Je had een nachtmerrie. " mompelde hij. Hij had moeite met spreken, maar toch vond hij mij belangrijker dan zichzelf.
" Ik dacht dat je dood was " Ik slikte mijn tranen weg. Ik had er al veel te veel gelaten tijdens mijn droom. Ik wou er niet meer aan herinnerd worden. " Iedereen gaf me de schuld. " Zijn ene hand reikte naar mijn wang en zijn duim streelde erover. " Ik zou je hier nooit achterlaten. Toch niet op deze manier. " Zijn woorden zeiden genoeg. Hij wist dat ik me schuldig voelde. Hij wist dat ik bezorgd was.
" Genoeg over mij " zei ik. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht en mijn ogen scanden zijn gezicht. " Hoe voel je je? " Logan liet langzaam zijn arm terug op het bed vallen. Alles ging trager bij hem. Het spreken. Het bewegen. Waarschijnlijk had hij wel nog een paar uur nodig voor hij weer de oude was. Hoewel zijn fysieke verwondingen nog wat meer tijd nodig hadden.
" Ik heb me al beter gevoeld, maar ik ben blij dat ik niets ergs heb. " Hij sloot kort zijn ogen, alsof er een pijnscheut door hem heen ging. " Volgens mij zijn de pijnstillers wel uitgewerkt " Er kon een klein lachje vanaf. Zo probeerde hij me gerust te stellen. Dat het beter met hem ging dan ik dacht. Dan ik zag. Natuurlijk wou hij dat doen om me niet nog bezorgder te maken. Hij wou niet dat ik ongerust was over hem.
" Je vrienden zijn naar hier gekomen. " begon ik. Eigenlijk was ik van plan om het er niet meteen over te hebben, maar ik vond dat hij wel het recht had om het te weten. Om te weten dat zijn vrienden teruggekomen waren voor hem. Dat ze zichzelf in gevaar gebracht hadden zo. " Ze willen heel graag weten hoe het met je gaat. Als je je wat beter voelt, kunnen ze je komen bezoeken. "
Logan's gezicht klaarde op toen hij hoorde wat ik te zeggen had. Hij leek oprecht blij dat zijn vrienden hier waren. Ik voelde een steek van jaloezie door me heen gaan. Zo had hij nog niet naar mij gekeken. Zijn vrienden waren belangrijker voor hem. Ergens was dat wel normaal. Hij kende ze al veel langer. Ze waren familie voor hem. Ik was maar zijn mate. De mate die hem vastgehouden had in een cel. Die hem gemarteld had.
" Ik zal ze gaan halen " mompelde ik. Ik wou niet dat hij merkte dat ik jaloers was op zijn vrienden. Jaloezie was nu niet iets waar hij nood aan had op dit moment. Hij moest zich vooral concentreren op zijn herstel, niet op wat ik voelde.
Ik maakte me los van hem, door zijn hand los te laten en stapte de kamer uit, zonder op een antwoord van hem te wachten. Zodra ik de deur achter me sloot, kon ik een zucht niet meer onderdrukken.
Logan
Het enige dat ik op dit moment kon doen was afwachten. Wachten tot Oliver en de rest de kamer zouden binnen stappen. Het verbaasde me dat Axelle hen zomaar binnen gelaten had in haar roedel. Had ze dit speciaal voor mij gedaan? Daar had ik het raden naar. Misschien probeerde ze het zo wel goed te maken. Alles aan haar zei me dat ze zich schuldig voelde. Hoe ze naast me in dat zeteltje gezeten had. Hoe ze opgesprongen was toen ze merkte dat ik wakker was. Hoe ze me aankeek.
Een klein klopje schrok me op uit mijn gedachten. Mijn hoofd bonkte nog steeds. Het leek alleen maar te verergeren per minuut die verstreek. De pijnstillers leken helemaal uitgewerkt. Misschien had ik toch beter nieuwe gevraagd, toen Axelle ernaar vroeg.
De deur ging open op een kiertje, alsof de persoon aan de andere kant zeker wou zijn dat dit de juiste kamer was. Na een paar seconden vloog de deur helemaal open.
Een paar bekende gezichten stapten dichter naar mijn bed toe. Oliver. Jack. Grace. Onbewust glimlachte ik. Ze waren allemaal ongedeerd. Daar had ik me wel zorgen om gemaakt.
" Doe ons dit nooit nog aan. " Oliver was de eerste die iets zei. Ik grinnikte zachtjes, tot ik pijn voelde in mijn zij.
Eigenlijk was ik niet van plan om de volgende zin te zeggen, aangezien ik wou tonen dat ik me beter voelde. Alleen zou ik zo nooit een deftig gesprek kunnen voeren. " Nu jullie hier toch zijn ... kunnen jullie zorgen dat ik wat pijnstillers krijg? "
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
