Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Mijn lichaam wou er alles aan doen, zodat ik me terug zou omdraaien. Ik stond nu al zeker een minuut of vijf voor Logan's kamerdeur. Mijn hand had zelfs al een paar keer de deurklink vastgepakt. Allen leek het alsof iets in mij me tegenhield. Was ik er wel klaar voor om een diepgaand gesprek te voeren met hem? Wou ik hem al volledig binnenlaten in mijn leven? Zodra ik hier binnenging, had ik de eerste stap gezet in dat proces. Dan was er geen weg meer terug.
Logan verdiende eigenlijk iemand veel beter dan mij. Niet iemand die het al moeilijk had om zelf te overleven. Ik had hulp en steun nodig. Wou Logan die wel geven? Kon ik dat wel van hem vragen? Veel keuze had ik uiteindelijk niet meer, aangezien ik de deur toch opende. Nu kon ik me niet meer bedenken.
" Logan?" Ik fluisterde bijna. De laatste keer dat ik hem vandaag gezien had, was bij het ontbijt. Bij het middagmaal en het avondeten was er geen spoor van hem te bekennen. Ook niet van zijn vrienden. Daarom had ik geen andere keuze gehad, dan hem zelf op te zoeken. " Stoor ik?" Mijn ogen waren op zoek naar hem. Hij was niet meteen te vinden in de kamer.
" Heb je me nodig?" Zijn stem klonk opeens achter me. Ik draaide me langzaam om. Hij kwam blijkbaar recht uit de douche. Zijn haren nog wat nat. Hij was net zijn hemd aan het dichtknopen. Ik probeerde naar alles behalve hem te kijken. " Niet echt nee" mompelde ik. Nu ik hier zo stond, wist ik niet goed wat ik moest zeggen.
" Waarom kom je dan tot hier?" Zodra hij klaar was met de knopjes van zijn hemd, zette hij een aantal stappen dichter naar mij toe. " Ik ... Ik denk dat wij eens moeten praten?" Ik stelde het alsof het een vraag was, want ik had helemaal geen idee hoe Logan zich voelde. En of hij wel zin had om te praten. Hij knikte na een paar seconden. " Waarover wil je het hebben?" Hij ging op zijn bed zitten en wachtte af.
" Ik weet dat ik niet echt een persoon ben die over mijn gevoelens praat en zo, maar ik denk dat het wel eens tijd word dat we eens een beslissing nemen." Ik krabde wat verlegen aan mijn arm. De laatste tijd voelde ik veel nieuwe emoties, als ik dicht bij Logan was. Hij merkte mijn verlegenheid op. " Jij weet zowat alles over me. Je hoeft maar één iemand bij je te roepen en binnen de vijf minuten heb je de informatie die je wil hebben, " Hij pauzeerde kort, om zijn woorden te laten binnendringen," Misschien wordt het eens tijd dat je me verteld hoe je denkt. Waarom je zo bent. Ik wil je kunnen begrijpen en me niet afvragen wat er in je omgaat."
Langzaam liet ik me op het bed zakken. Mijn handen legde ik in mijn schoot. "Ik was niet altijd zo ... zo ..., " Ik zocht even naar het goede woord." Zo een slecht persoon." besloot ik uiteindelijk." Alles veranderde sinds de dood van mijn ouders. Je kan je niet voorstellen hoe het is als jouw ouders sterven terwijl ze jou proberen te beschermen. Hoe het is om je moeder voor je te zien sterven. Om haar levenloze lichaam te zien liggen." Ik voelde, hoe voor het eerst sinds lang, nog eens een traan over mijn wang rolde.
" Sinds die dag kan ik nog maar aan één ding denken, en dat is dat ik wraak wil nemen op Luca. Hij heeft me alles afgepakt. Ik was nog maar een kind toen ik al de leiding kreeg over een roedel! Ik had helemaal niemand meer! Geen ouders! Geen familie! Iedereen bekeek me met medelijden," Ik had niet eens door dat ik al aan het schreeuwen was." Alsof ze allemaal naar me keken en dachten ' ocharme dat kleine meisje.'" Mijn ademhaling ging razendsnel. Ik moest een korte pauze inlassen, om naar adem te happen.
" Je weet niet hoe het is om alles alleen te doorstaan. De rest was hun alfakoppel kwijt, maar ik mijn ouders! Ze zouden nooit meer terugkomen! Een alfakoppel kan je vervangen, maar ouders niet! Nooit gaan mijn ouders zien wie ik nu ben! Nooit gaan ze mijn kinderen zien!" snikte ik. Logan kon het duidelijk niet meer aanzien, want hij pakte me vast en drukte me stevig tegen zich aan.
" Ik wil dat niet nog eens meemaken, Logan. Ik kan het niet nog eens aan om iemand te verliezen waar ik om geef. Dat zou me echt kapot maken." Logan zei helemaal niets tegen me. Hij liet me gewoon uit snikken en wreef de hele tijd over mijn haar. Geruststellende woorden fluisterde hij in mijn oor.
Het voelde goed om eindelijk eens mijn verhaal te doen. Hoewel ik ook enorm veel verdriet had, als ik aan alles terugdacht. Oude wonden werden opnieuw open gereten. Ik zag opnieuw dezelfde beelden voor me, als enkele jaren terug. Ik voelde weer diezelfde emoties door me heen razen. Het was op dat moment dat ik besefte dat ik Logan niet moest binnen laten in mijn leven of in mijn hart. Hij had daar al die tijd al gezeten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Een heftig hoofdstukje, maar wel één dat heel belangrijk is aangezien Axelle nooit heeft kunnen verwerken wat er gebeurd is.
