Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Mijn lichaam was futloos. Het leek alsof alle energie weg was. Verdwenen. Net zoals Axelle. De dokters hadden haar meegenomen. Mijn verdriet en bezorgdheid bleven achter, terwijl ze haar wegbrachten. Het enige dat ik nu kon doen, was wachten op nieuws. Met elke minuut die voorbij ging voelde ik hoe mijn buik nog meer samentrok. Hoe ik begon te zweten van angst. Hoe ik niet kon blijven stilstaan.
Ik voelde me ontzettend schuldig. Als mate was het mijn taak om haar te beschermen én ik had gefaald ... Het was me nog steeds een raadsel waarom Luca in godsnaam achter Axelle aan zat. Wat hadden haar ouders misdaan? De antwoorden had Luca meegenomen in zijn graf. Achja, veel hadden we nu toch niet aan die antwoorden.
Wat me nog het meeste pijn deed was dat het mijn eigen broer geweest was die mijn mate had aangevallen. Het was zijn fout dat ze gewond was! Eigenlijk moest ik verdriet voelen als ik aan hem dacht. Ik was natuurlijk mijn broer kwijt. Die gevoelens waren ver zoek. Het enige dat ik voelde als ik aan hem dacht was boosheid en teleurstelling.
Voor de zoveelste keer ijsbeerde ik door de kamer. Toen ik de deur van Axelle's kamer hoorde open gaan sprintte ik naar daar. Een dokter bleef op me wachten, terwijl de rest de andere kant op liep.
De dokter schraapte zijn keel. " Ze is nog heel zwak. We hebben het bloeden kunnen stoppen." Ik kon een opgeluchte zucht toch niet onderdrukken. "Het is wel nog niet zeker of de Luna her overleeft. Voorlopig houden we haar in een coma, omdat ze een aantal hartstilstanden heeft gehad." Het opgeluchte gevoel verdween weer. Ze was dus absoluut nog niet uit de gevaren zone. Het was ook nog niet zeker of ze het wel zou halen. Of ze wel uit die coma zou ontwaken.
"Kan ik even bij haar?" Ik wou met mijn eigen ogen zien hoe erg ze eraan toe was. Hij knikte langzaam. Daarna zette hij een stap opzij zodat ik bij de deur kon. " Wil u het wel kort houden? Ze heeft echt veel rust nodig."
Nu was het mijn beurt om te knikken. Ik stapte de kamer binnen en sloot de deur zo stil mogelijk. Dan stapte ik verder de kamer in. Axelle lag aan verschrikkelijk veel monitors. Ze had ook een beademingsbuis in haar neus. Een aantal piepjes waren het enige hoorbaar. Heel even bleef ik staan. Om gewoon naar haar te kijken. Tot ik echt besefte dat ze hier voor me lag. Dat ze nog leefde. Toen ik haar het laatst vasthad, dacht ik niet dat ik hier zou staan. Op een paar meter van haar bed. Ik dacht dat dat het einde was. Dat ik haar nooit meer zou zien. Dat ik haar nooit meer zou kunnen vasthouden. Dit moment leek een droom.
Voorzichtig stapte ik dichter naar het bed toe. Ik wou eigenlijk niet te veel lawaai maken. Zodat ze rustig kon verder slapen. En zodat ik haar niet zou storen. Lawaai was nu wel het minste dat ze kon gebruiken.
Ik pakte voorzichtig haar hand vast, terwijl mijn andere hand over haar haar wreef. Een paar minuten lang bekeek ik haar gewoon. Probeerde ik elk detail van haar gezicht in me op te nemen.
Die paar minuten bleven duren, tot er opeens een paar biebjes gingen. Mijn ogen gingen meteen naar de vele schermen. Wat gebeurde er? Wat was er aan de hand?
Na een paar seconden begon ze te schudden. Haar hele lichaam ging op en neer. Ondertussen had ik haar al losgelaten. Het enige dat ik kon doen was met open mond naar haar kijken.
De deur ging met een luide bonk open. Dokters en verpleegsters renden naar binnen. Ze duwden me allemaal wat uit de weg, terwijl ze Axelle probeerden te kalmeren. De biebjes stopten opeens. Er was geen enkel geluid meer in de kamer.
Een verpleegster duwde me voorzichtig de kamer uit. " Wat ... Wat is er aan de hand?" vroeg ik voorzichtig. Ze antwoordde me niet. In de plaats daarvan sloot ze de deur voor mijn neus, nadat ze de kamer inging.
Ik zat terug op de stoel waarop ik een paar uur geleden zat. Opnieuw moest ik een tijd lang ijsberen door de gang. Opnieuw moest ik wachten op nieuws. Alleen zag het er nu echt niet goed uit. Ik was niet dom. Ik besefte maar al te goed wat die biebjes betekenden. Axelle was aan het verzwakken. Ze was er nog erger aan toe dan ze me verteld hadden.
Ik wreef met mijn handen door mijn haar. Daarna over mijn gezicht. Mijn ademhaling ging sneller. Het leek alsof ik een paniekaanval kreeg. Mijn handen begonnen te bibberen. Ik begon te zweten. De wereld draaide even voor mijn ogen en voor ik het zelf doorhad, viel ik van de stoel en werd alles zwart rondom mij.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
A/N: Oh ohw :s
Doe me alsjeblieft nog niet dood haha :p na de comments op het vorige hoofdstuk heb ik ook al door dat jullie een happy-end willen :p
