Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen. Mijn wolf was in tweestrijd. Waarom had ik Logan in godsnaam laten gaan, vroeg ze zich af. Hij was onze mate. Hij hoorde hier bij ons te blijven, maar in de plaats daarvan had ik hem laten gaan. Ze wist niet zeker of ze daar nu blij of boos om moest zijn. Blij omdat hij geen pijn meer moest lijden, maar boos omdat we hem nu wel van ons wegduwden. Ik moest mezelf in de hand houden. Als ik haar controle over me liet nemen, zou ze meteen achter hem aan lopen. Dat mocht ik niet laten gebeuren. Daarom bleef ik een paar minuten staan, in zijn cel, zonder te bewegen. Ik ademde alleen maar rustig in en uit. Ik probeerde mijn gedachten op orde te krijgen en zodra dat gelukt was, verliet ik zijn cel.
Mijn voeten brachten me naar de uitgang van de kerkers. Van ver zag ik een paar mensen al staan. En zij mij natuurlijk ook. " Zie eens wie we hier hebben ... de Luna " Voor ik het goed en wel doorhad was ik omsingeld. Normaal gezien kon ik als Luna één of zelfs meer personen aan, maar een hele groep was nu wel te veel van het goede.
" Als ik van jullie was zou ik maar snel weggaan, voor er een wachter komt. Dan zijn jullie kansen om hier weg te komen verdwenen. " zei ik. Ik probeerde niet te laten merken dat ik toch wel wat nervositeit voelde in mijn buik. Normaal was iedereen bang van mij, maar het was vreemd dat dat eens andersom is. " Ik denk dat wij nog wel heel even tijd hebben om wraak te nemen op jou. "
De groep kwam dichter en dichter en sloot me meer en meer in. Voor ik het goed en wel besefte was ik ingesloten. Eén van hen pakte me bij mijn nek en liftte me in de lucht. Natuurlijk spartelde ik heftig tegen, maar kreeg dan al snel een klap tegen mijn ribben. Ik was al ergere pijn gewoon, dus deze viel nog mee. " Blijf van haar af! " siste opeens iemand achter me. Niemand hechtte er echt aandacht aan. Ook de eerste paar mensen van de groep niet. Ze gingen gewoon door met mij irriteren.
" Jack! Stop ermee! " Iemand legde zijn hand op de man zijn schouder en trok hem een beetje achteruit. Daardoor kwam mijn ' redder ', of hoe je het ook kon noemen in beeld. Ik rolde met mijn ogen zodra ik zag wie het was. Wie anders had je verwacht, Axelle ... Het was nu niet dat je veel vrienden had hier in de kerkers. " Ze heeft ons hier al die tijd opgesloten. Het minste dat we moeten doen is haar laten zien dat ze gefaald heeft. " Logan kwam voor me staan. Onbewust zette ik een stap naar achter en botste met mijn rug tegen de muur. Zijn geur maakte mijn wolf helemaal wild in mijn hoofd. Het zou niet lang duren of ik zou de controle verliezen, en daar had geen van ons twee baat bij.
" Wie denk je die mij hier uit gehaald heeft? Van wie ik de sleutel gekregen heb? " bromde Logan. Het was even stil in de groep. Ik wist zelf niet goed hoe ik hiermee om moest. Nu wist iedereen dat hier iets aan de hand was. Dat er iets aan de hand was tussen hem en mij. En dat had ik het liefst van al geheim gehouden, want zodra zij buiten zouden zijn, zou iedereen het te weten komen. En dat kon ik echt missen als kiespijn.
" Ga maar al naar buiten. Ik kom zo " De hele groep deed meteen wat hij gevraagd had. Waarschijnlijk kwam het omdat ze hem dankbaar waren dat hij diegene was die hen hieruit gehaald had. Logan draaide zich naar me om en en kwam daardoor ongemakkelijk dicht bij me te staan. " Ben je oke? " vroeg hij voorzichtig. " Ja, ga nu maar " bromde ik. Ik gaf hem een klein duwtje, aangezien ik de weinige ruimte tussen ons twee wou vergroten. Daar had ik me natuurlijk flink aan mispakt.
Zodra mijn handen zijn schouders aanraakten voelde ik de tintelingen door mijn lichaam gaan. Logan had ze duidelijk ook gevoeld, want zijn ogen boorden recht in die van mij. Ik hapte kort naar adem. " je vrienden wachten op je " bracht ik moeizaam uit. In die 4 jaar sinds de dood van mijn ouders had ik me nog nooit zo gevoeld. Zo radeloos. Zo onzeker ook. En dat maakte hij allemaal in me los.
Logan rilde een beetje. Hij vocht duidelijk om controle met zijn wolf, en door zijn zwakke lichaam duurde het niet lang voor ik zag dat zijn wolf de baas was over zijn lichaam. " Logan " fluisterde ik, voorzichtig. Moest ik niet tegen een muur staan, ik zou een stap achteruit zetten. De situatie was me niet gunstig gezind nu. Zijn handen pakten mijn hoofd vast. " Waag het niet om ... " Mijn zin werd niet afgemaakt. In de plaats drukte hij zijn lippen kort op die van mij.
Waag het niet om mij te controleren siste ik tegen mijn wolf. Ze jammerde zachtjes, maar luisterde toch. Ik duwde Logan van me weg. " Ga weg voor ik je terug opsluit in je cel " gromde ik. Zijn zwarte ogen waren opnieuw hun originele kleur. Zijn wolf had hem zijn lichaam teruggegeven. Ik hoefde het hem geen twee keer te zeggen. Hij begreep veel te goed dat ik meende wat ik zei. Daarom rende hij, zo snel hij kon, weg. Diep vanbinnen hoopte ik dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. Alleen had ik een klein gevoel dat dit nog maar het begin was.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
