Na de dood van haar ouders, toen ze zelf nog maar 14 was, had ze de zware taak om de roedel te gaan leiden.
Door die gebeurtenis was haar hart zo koud als ijs. Niemand of niets had haar sinds die dag nog zien lachen.
Wat gebeurd er als ze haar mat...
Oh oh, I would go through all this pain Take a bullet straight through my brain Yes, I would die for ya baby But you won't do the same
Het is nu bijna een maand na de aanslag in Manchester. Aangezien ik daar nog niet bij heb stilgestaan, aangezien ik bijna niet actief was op wattpad, wens ik dat nu te doen.
Grenade - origineel van Bruno Mars, past bijzonder goed bij The Luna. Dit lied verteld heel goed hoe Logan zich voelde, net voor de laatste paar hoofdstukken.
XXVI
Logan
Ik wou zo snel mogelijk naar haar toe. Ik krabbelde overeind en rende naar haar toe, niet eens in staat om zelf eerst wat kleren aan te trekken. "Axelle!" Ik bleef haar naam maar schreeuwen, zelfs toen ik haar vastpakte. Ze leefde nog! Dat was de enige zin die door mijn gedachten ging. Het bloed bleef maar stromen uit haar hals. Ze reageerde eerst niet op mijn aanwezigheid.
Mijn hand hield ik tegen de wonde in haar hals, in de hoop zo het bloeden wat te kunnen stelpen. Binnen een paar seconden waren mijn handen rood van het bloed. Mijn andere hand probeerde haar wakker te houden. Ze keek eerst glazig langs me heen, voor haar ogen in die van mij keken.
"Wakker blijven, Axelle." Ik keek kort rond, in de hoop al een dokter te zien. Waar bleven ze?! Waarom kwam niemand haar helpen?! Ik drukte haar wat steviger tegen me aan, en wachtte gespannen tot ze iets zou zeggen.
"Het is beter zo." kwam er zacht uit haar mond. Ze hoestte bloed op, zodra de woorden haar mond verlieten. Ik maakte haar gezicht schoon, met mijn niet-bebloede hand. "Nee! Dat ga ik niet toestaan!" Ik wiegde haar wat heen en weer, in de hoop er zo voor te zorgen dat ze wakker zou blijven. "Ik ga je niet laten doodgaan!"
Ze glimlachte kleintjes. "Je verdient beter dan mij,Logan," Ze hield een korte pauze,"Nu kan je je leven terug opbouwen, samen met je vrienden." Ze hoest opnieuw bloed op, wat ik zo goed mogelijk van haar af probeerde te wrijven.
"Ze gaan je helpen! De dokters gaan je erdoor krijgen, net zoals ze dat bij mij gedaan hebben." Ze sloot kort haar ogen, en ik schudde haar door elkaar. Ze mocht nu niet opgeven! Ze had zoveel gedaan om eindelijk haar leven terug in handen te hebben! Ze verdiende het om eindelijk echt te kunnen leven! Dat mocht niet opnieuw van haar afgepakt worden!
Haar hand legde ze op mijn wang. De glimlach stond nog steeds om haar lippen. "Het is goed zo, Logan. Laat me gewoon los.Het is het beste voor iedereen." Ik wou niet naar haar luisteren! Ik kon haar ook echt niet loslaten! Het voelde alsof ik haar teleurgesteld had. Ik had beter moeten opletten! Ik had haar beter moeten beschermen! Dit alles was mijn schuld!
Ze merkte duidelijk dat ik me schuldig voelde. Ze schudde haar hoofd lichtjes. "Het is niet jouw schuld." Haar hand viel op haar schoot. Zo weinig kracht had ze nog.
Axelle
Ik zag in zijn ogen hoeveel verdriet en schuldgevoel had. Toch had ik helemaal geen spijt van wat er gebeurd was. Eigenlijk wou ik de klok niet terugdraaien. Logan had niets en dat was het belangrijkste.
"Het is niet jouw schuld." Ik voelde hoe alle kracht langzaam uit mijn lichaam verdween. Ik had nog heel weinig energie over. Logan's blik verliet soms kort mijn gezicht, op zoek naar een dokters. "Hou nog eventjes vol,Axelle."smeekte hij me. Hij drukte me opnieuw wat dichter tegen zich aan.
"Je moet je echt niet schuldig voelen." wist ik nog te mompelen. Ondertussen kon Logan zijn tranen niet meer bedwingen. Ik voelde hoe er ééntje op mijn wang terecht kwam. "Ik laat je niet gaan!"
Met wat moeite wist ik hem toch nog vast te nemen. Een eerste en laatste knuffel. "Beloof me dat je verder gaat."fluisterde ik tegen hem. Hij wiegde me zachtjes heen en weer. Ik voelde hoe ik nog meer begon te verslappen. "Alsjeblieft."fluisterde ik. Ik drukte, wat onhandig, een kus op zijn wang en liet me daarna wat hangen in zijn omhelzing.
"Axelle?" Mijn oren registreerden zijn woorden wel, maar ik had de energie niet om te reageren. Mijn ogen keken nog eventjes in die van hem, voor ik voelde hoe alle leven uit mij ging en ik terecht kwam in een zwarte omgeving.
Logan
De tranen stroomden als een waterval over mijn wangen. Ze had de strijd opgegeven, kon ik afleiden uit haar woorden. Alles wat ze gezegd had, was om afscheid te nemen. Alleen wou ik niet toestaan dat ze het opgaf! Ze moest blijven vechten! Ze moest erdoor komen! Dat moest gewoon! Ze kon mij hier niet alleen achterlaten!
"Axelle?"Ik had haar stevig vast, maar zorgde toch voor wat afstand zodat ik naar haar kon kijken. Haar hoofd was wat naar de zijkant gedraaid. Meteen schudde ik haar door elkaar, om daarna nog een aantal keer haar naam te zeggen."Nee! Nee, oh nee!" Net op dat moment zat er eindelijk een dokter naast me. Toch had ik niet genoeg kracht om Axelle aan hem te geven. Ik wou haar gewoon nog heel eventjes vasthouden, zodat ik er toch bij was als ze stierf.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
