Mrs. Coach

ROZDZIAŁ 7

Rano budzę się względnie wyspana. Może nie tryskam powalającą energią, ale nadaję się do życia. Rezygnuję z codziennego joggingu, bo jestem pewna, że wtedy się nie wyrobię. Mój dzień zaczynam od gorącego prysznica. Włosy postanawiam upiąć na czubku głowy. Zakładam na siebie czarne dżinsy z dziurami, a do tego kremową ciepłą bluzę. Na zewnątrz temperatura już wzrasta, więc nie zakładam nic więcej. Żałuję, że nie wybrałam się na bieganie, bo słońce pięknie świeci.

-Czy moje dzieci są gotowe? - pyta tata stojąc ze schodów.

-Tak! - krzyczy Jake.

-Też! - dodaję i wychodzę z pokoju.

-Pamiętasz, że masz przyjść po meczu? - pyta.

-Tak, a możesz mi powiedzieć po co. - pytam, bo nie rozumiem, dlaczego od wczoraj mi o ty przypomina.

-Jake ci nie powiedział?- pyta.

-Mówiłem, że jestem słowny.- wtrąca, gdy wsiadamy do auta.

-To w takim razie nadal tajemnica.- mówi i odpala samochód, a ja się poddaję.

Jak mój tata powie, że tak to nic tego nie zmieni, więc nawet nie próbuję. To jedna z cech, które w stu procentach odziedziczyłam po nim. Takie życie, cóż zrobić? Po kilkunastu minutach wysiadamy przed stadionem.

-Powodzenia.- mówię i klepie Jacoba po plecach.

-My się widzimy na dole po meczu. - dodaje tata kolejny raz przypominając mi to.

-Wiesz o co chodzi? - pytam w końcu mamę.

-Tak.- odpowiada i wreszcie może się czegoś dowiem.- Przykro mi, ale ci nie powiem. Poczekaj, choć cierpliwość to nie była nigdy twoja mocna strona.

-Racja.- mruczę. - Zaczyna się.- mówię może lekko za głośno.

Cały mecz oglądam jak zwykle z zaangażowaniem, ale w mojej głowie przejawia się pytanie, dlaczego tacie tak bardzo zależy na tym, żebym była po meczu z drużyną. Jak zwykle nasza wspaniała drużyna wygrywa. Tym razem wynik to 4:0. Mój braciszek się dzisiaj postarał, ale przeciwnik nie był bardzo groźny.

-Idź już na dół. Czekam przy samochodzie.- instruuje mama i znika w tłumie wychodzących kibiców.

Na boisku została już tylko nasza drużyna z trenerem.

-Jestem.- zwracam na siebie uwagę.

-Mam wam kilka rzeczy do powiedzenia.- zabrzmiało groźne, ale nikt nic nie komentuje. - Jak wiecie pan John odchodzi na emeryturę i ktoś musi go zastąpić. Tą osobą okazałem się ja. - tłumaczy.

-Gratulujemy trenerze. - woła kapitan i głośno klaszcze z pozostałą częścią.

-To wiąże się z tym, że nie będę was już trenował.- teraz miny drużyny bledną poza miną Jacoba.

-Kto nim będzie? - pytam po chwili, gdy nikt nie zabrał głosu.

-Jak zwykle niecierpliwa.- mruczy, a ja przewracam oczami. - Chciałem wam ogłosić, że najlepszym kandydatem na to miejsce jest moja córka Vanessa. - chyba się przesłyszałam.

-Co?- pytam.

-Zostaniesz naszym trenerem, siostra.- przybiega Jake i mnie przytula. - Jeśli się zgodzisz.

-Dziewczyna ma nas trenować? - rzuca Harry.

- Chyba się przesłyszałem. - dodaje Louis.

-Moi drodzy, dajcie jej szansę.

-Jestem pewien, że żaden z was nie ma takiej wiedzy jak ona. - wtrąca mój brat.

-Vanesso, zgadzasz się?

Następuje chwila ciszy. Zawsze marzyłam o trenowaniu piłkarzy tutaj, ale nie widzę, aby byli do tego przychylnie nastawieni. Zwłaszcza Louis i Harry.

-Nie zastanawiaj się, bierz to od razu.- mówi blondyn, który chyba już mnie polubił.

-Mogę spróbować.- odpowiadam w końcu i spotyka się to z różną reakcję.

Twarz taty wyraża ulgę, Jake się cieszy tak sam jak wcześniej wspomniany blondyn, kapitan coś szepcze z przyjacielem, a pozostała część drużyna jest obojętna.

-Drobna uwaga, proszę jej nie podrywać. - mówi tata i duża część się śmieje. - Kapitanie, co ty na to?

-Skoro trener tak wybrał to akceptuję to.- odpowiada.

-Vanesso, oddaję ci głos.

-Ze względu na to, że dowiedziałam się o tym przed chwilą, jestem nieprzygotowana i myślę, że w poniedziałek na treningu wszystko powiem i przygotuję plan działania.

-Przekażę dzisiaj wszystko, co musisz wiedzieć i życzę wam powodzenia. Możecie iść. - dodaje tata.

Ja nadal stoję zaskoczona całym tym wydarzeniem.

-Zadowolona? - pyta z wielkim uśmiechem.

-Jasne, ale zaskoczyłeś mnie. Dziękuję. - przytulam go.

-Zawsze o tym marzyłaś. - podsumowując.

----

Cześć wszystkim! Jeżeli możecie to każdy, kto przeczyta niech da gwiazdkę. Chcę wiedzieć, ile osób tak naprawdę to czyta. Chętnie poczytam też komentarze oceniające albo sugerujące jakieś wydarzenia.