Geçmiş Zaman
Evde olmasın umut ederek kapıyı açar açmaz Kerem’e seslendim.
Zeynep: kereeem… ses vermemişti merdivenleri çıkıp odaya doğru yürümeye başladım, odaya girdiğimde eşyalarını toplayan Keremi gördüm.
Zeynep: Kerem. Sesim ağlamaklı çıkmıştı. Keremin bavuluna koyduğu kıyafetlerini çıkarmak istedim.
Kerem: Bırak Zeynep.
Zeynep: Neden? Nereye? Bir şey söyle Kerem?
Kerem hiçbir şey demeden bavulunu alıp kapıya yöneldi hızla indi merdivenleri. Cebinden çıkarttığı evin anahtarlarını ve söz yüzüğümüzü çıkartıp koydu sehpanın üzerine… bir an bana kaydı gözleri merdivenlerin başında durmuş ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum. Çıkmayan sesimle Kerem deyişime aldırış etmeden açtı kapıyı…
Zeynep: Bir hoşça kal bile demeyecek misin? Diyerek indim merdivenlerden yanına yaklaştım… Keremin kokusunu duymak istercesine yaklaştım… ne olduğunu anlamak istercesine baktım gözlerine… Keremin sözleriyle kendime geldim.
Kerem: hoşça kal desem kalabilecek misin?
Cevap vermememi bile beklemeden çarptı kapıyı. Saatlerce kapıya yaslanmış keremi bekledim hava çoktan kararmıştı. Ayağa kalkıp sehpanın yanına yaklaştım 1 sene önce parmağıma mutlulukla, heyecanla taktığı yüzüğümü kereminkinin yanına bırakıp hızla odama çıktım, eşyalarımı koydum ilk bavuluma daha sonra küçük bir kutu… son kez baktım evime, evimize ve çıktım evden…
Keremle bu evi tutmadan önce arkadaşlarım Melis ve Yağmur ile kalırdım yine onların yanına gittim fazla uzakta değildi zaten… bir daha da o eve hiç gitmedim.
Geçmiş Son…
