Salondaki koltuğa uzanmış, (zorla) başımda dikilen Barış’a ve Can’a laf anlatmaya çalışıyordum, iyi olduğumu kanıtlamaya çalışıyordum. Ama ne mümkün!
Zeynep: Bakın, ben iyiyim. Başımda dikilmeyip de otursanız artık. Dudağımı büzmüştüm.
Barış: Tamam ama Zeynep
Zeynep: Aması yok oturun hadi. Lütfen.
Barışa laf yetiştirirken merdivenlerden elinde battaniyeyle inen Kerem’i gördüm. Battaniyeyle ne yapacaktı o?
Kerem: Can al şu battaniyeyi Zeynep’in üzerini ört. Kaşlarıyla beni göstermişti.
Kerem battaniyeyi üzerimi örtmesi için Can’a uzatırken Kerem’e bakıp gözlerimi devirdim.
Zeynep: İsyan eder gibi cırladım. “ Hayır Can.”
Kerem: Evet Can.
Can üzerime battaniyeyle örtmesiyle aynı anda battaniyeyi yere attım… Kerem başını sallayarak yanıma geldi ve battaniyeyi yerden alıp üzerime örttü.
Kerem: “Uslu dur Zeynep.” Küçük çocuk gibi azarlamıştı beni.
Zeynep: Sesimi kontrol edemeyerek bağırdım. “ Ben hasta değilim.”
Tam o sırada çalan kapı kurtuluşum olmuştu.
Can kapıyı açmaya giderken, Kerem gözlerini bir an benden ayırmıyordu. Melis kapıdan ışık hızıyla yanıma gelirken, Zeynep diye bağırmasıyla yerimden sıçradım. Ben az önce kurtuluş mu demiştim?
Zeynep: Melis’in sormasına fırsat vermeden hemen atladım. “ İyiyim. Gerçekten iyiyim.”
Melis: Bakayım ellerine canın yanıyor mu?
Zeynep: “Yanmıyor!”
Yağmur: “Hastaneye gidelim.” Başımı Melis’ten kaldırıp yağmura baktım…
Arkadaşlarıma bakıp yavaşça yerimden doğruldum, haliyle hastaneye gidiyorum sandıkları için baya şaşırdılar. Ama yanıldılar.
Melis: Canım?
Zeynep: “Odama gidip kapımı da kilitlicem!” Baya bildiğin sitem etmiştim.
Kerem sinirlendiğimi anlamış olacak ki herkesi yanımdan uzaklaştırdı, kendisi de tam karşımda ki koltuğa oturarak beni seyretmeye başladı… Derin bir oh çekip tekrar uzandım, kesinlikle şuan daha rahattım…
-
Yağmur: Zeynep, canım hadi gel yemek yiyelim.
Zeynep: Şey, ben yemicem.
Yağmur: Canım lütfen ama…
Yağmuru kıramayıp yerimden kalkıp, masada ki yerime oturdum. Dizlerime koyduğum ellerime bakarken başımı kaldırdığımda karşımda oturan Kerem’in bana baktığını gördüm. Gözlerimi hemen Kerem’den kaçırıp masanın üzerinde duran portakal suyuna uzandım, acıyla kapattım gözlerimi. Kerem anlamış olacak ki hemen alıp bardağıma doldurdu. Bu sefer bardağıma uzandım ama yine canım yanmıştı. Dolan gözlerimle Kerem’e baktığımda, gözlerini sımsıkı kapatmıştı… Canı yanıyordu… Benim canım yanıyor diye onunda canı yanıyordu.
Oturduğum yerden kalkıp koltuğa geri döndüm ve tekrar uzandım.
Melis: Zeynep.
Kerem: Melis ısrar etme tamam, bırak dinlensin.
Kerem yerinden kalkıp yavaşça yanıma geldi ve battaniyeyi belime kadar çekti… Gözlerimi kapattığımda uykumun geldiğini hissettim ve kendimi uykuya bıraktım…
-
Kerem: Can televizyonun sesini kapat Zeynep uyuyor.
Can: Biliyorum. Fazla değil hem sesi.
Kerem: “Can bağırma uyanacak şimdi, zaten zor uyudu. Canı yanıyor.” Cana diyordu ama kendisi Can’dan daha da fazla bağırıyordu.
Barış: Kerem tamam sakin ol. Can sende kapat.
Kerem: Ben farklı bir şey mi dedim?
Kerem ile Canın bağrışmalarına uyandım her ne kadar seslerini kontrol etmeye çalışsalar da beceremiyorlardı.
Zeynep: Tartışmayın!
Bir anda hepsi bana döndü, tabi Kerem bana baktıktan sonra hemen bakışlarını Can’a sabitledi.
Kerem: Uyandırdın işte!
Kerem’in sesi o kadar yüksek çıkmıştı ki ne yapacağımı şaşırdım.
Zeynep: “Uyanmıştım zaten ben!” Kendi sesinden beni duymuyor ki.
Yağmur: Ne oluyor ya? Neden bağırıp duruyorsunuz?
Kerem: “Sevgilin Zeynep’i uyandırdı.” Yine bağırmıştı.
Zeynep: “Ben uyanmıştım dedim.” Bu kez bende bağırdım.
Melis: Canım tamam, gel sen odanda yat dinlen.
Melis kalkmama yardımcı olurken dikkatlice kalkıp merdivenleri çıkmaya başladım, Bir an duraksayıp arkamı döndüğümde yüzlerindeki kendilerini suçlu hissetme ifadesiyle astık suratımı. Hepsi gözlerimin içerisine bakıyorlardı canlarım ya ne kadarda çok korkutmuştum onları. Özür dilemek istercesine hafifçe gülümseyip başımı eğip iyi olduğumu belirttim.
Zeynep: İyi geceler…
