"ဒုတ္..."
"သားေခတ္ ဘာျဖစ္တာလဲ လက္ကကိုက္ေနျပန္တာလား"
ၾကက္ေတာင္႐ိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အတူေဆာ့ေပးေနရင္း သားေခတ္လက္ထဲကလြတ္က်သြားတဲ့ဘက္တံေၾကာင့္ အေျပးတစ္ပိုင္းသြားေမးမိတဲ့အခါ လက္ကိုေနာက္ပစ္ကာေခါင္းခါျပသည္...
"သားမ႐ိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး မမဖူး စာသြားက်က္ေတာ့မယ္"
"အင္း မမဖူးကိုလက္ျပဦး"
လက္ကိုအတင္းဆြဲယူဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုၿပီးေရွာင္ထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလး...လက္ဆစ္ေတြကိုက္ေနတာမ်ားလား...တစ္ခုခုေဝဒနာခံစားရၿပီဆိုရင္ေတာ္႐ံုထုတ္ေဖာ္မျပတဲ့သူမို႔ လိုတာထက္ပိုၿပီးဂ႐ုစိုက္ရတာသားေခတ္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက...ျဖဴစင္တဲ့အၿပံဳးေလးေတြကိုပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကပါးခ်ိဳင့္ေတြနစ္ဝင္တဲ့အထိစိတ္လိုလက္ရၿပံဳးတတ္သူက ခုဆိုပါးခ်ိဳင့္လွလွေလးေတြျမင္ခြင့္မျပဳတာတစ္ပတ္ျပည္႕ေတာ့မယ္...
"သားေခတ္ မားမားသားေလးဘာလုပ္ေနတာလဲ"
တစ္စံုတစ္ခုကိုျမင္မွာမို႔ေခါင္းအံုးေအာက္ထိုးထည္႕ကာ ေဘးမွာအဆင္သင့္ရွိေနတဲ့စာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ေနတဲ့သားငယ္...ႀကိဳးစားဝွက္ေပမဲ့ဖံုးကြယ္လို႔မရတဲ့ပ႐ုပ္ဆီအနံ႔ေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးေဆးေတြလိမ္းေနတာသိလိုက္ရသည္...
"သားငယ္ လက္ဆစ္ေတြကိုက္ေနတာလား"
ေခါင္းရမ္းျပေနေပမဲ့ ႏြမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကဟုတ္မွန္ေၾကာင္းသက္ေသထူေနတာမို႔...
"မားမားကိုျပ..."
စာအုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲယူမိေတာ့ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသးသည္...လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုေသခ်ာၾကည္႕မိေတာ့ သာမန္ထက္ပိုေဖာင္းေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြကေရာင္ေနတာ...
"ေရာင္ေတာင္ေရာင္ေနတာပဲသားငယ္ရယ္...မားမားသားေလးအရမ္းကိုက္ေနမွာ...မားမားဆရာဝန္ဆီဖုန္းဆက္လိုက္မယ္"
အဲဒါေၾကာင့္မားမားတို႕ကိုေဝဒနာေတြေျပာမျပခ်င္တာ...ေဆးထိုးရမွာေသေလာက္ေအာင္ေၾကာက္တတ္တာမားမားတို႔မသိဘူး...အေနေတာ္ေလာက္ေဆးျပားေတြဆိုေသာက္လို႔အဆင္ေျပေပမဲ့ ေဆးေတာင့္အႀကီးႀကီးေတြဆိုၿမိဳခ်လို႔မတတ္လို႔အမႈန္႔က်ိတ္ေသာက္ရတာမားမားတို႔မသိဘူး...
