"သားေခတ္..."
"ေမလဲ့..."
မနက္စာစားဖို႔သြားအေခၚျပတင္းေပါက္နားက ခံုေလးမွာမႈိင္ေတြေတြေလးေငးေနတဲ့သားေခတ္... နာမည္ေလးေခၚ႐ံုနဲ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာတာမို႔...
"သားဘာျဖစ္လို႔လဲ...မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းဘူး...ေမလဲ့သားေလးေနမေကာင္းဘူးလား"
"သား...သားေလ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲသားရယ္..."
ဆုပ္ကိုင္မိတဲ့သားေခတ္လက္ေတြဟာေအးစက္ၿပီးတုန္ယင္ေနတာသိသိသာသာ...
"သားအိပ္မက္ဆိုးေတြမက္လို႔..."
"ဟုတ္လား...ေမလဲ့သားေလးအရမ္းေၾကာက္ေနမွာေပါ့..."
ရင္ခြင္ထဲကဆံပင္ေတြကိုပြတ္သပ္ကာစကားဆိုမိေတာ့ အသံထြက္မလာေပမဲ့ေခါင္းညိတ္ျပေနတဲ့အထိအေတြ႕ကိုခံစားရသည္...
"သားအခုတေလာအဲဒီအိပ္မက္ကိုပဲထပ္ခါထပ္ခါမက္ေနတာ ေမလဲ့...ဦးငယ္ကသားကိုေတာထဲမွာတစ္ေယာက္တည္းပစ္သြားတာ..."
"..."
"ၿပီးေတာ့သားကိုေျမေခြးလိုအေကာင္ေတြက လိုက္ကိုက္တယ္..."
စကားအဆံုးမွာေမာေနသလိုအသံေလးေၾကာင့္ ဒီကေလးေၾကာက္ေနမွန္းသိသည္...
"သားရယ္...တစ္ခုခုကိုစိတ္စြဲလို႔ေနမွာပါ..."
ပုခံုးေပၚမီတင္ထားတဲ့ေခါင္းေလးကိုထူမေပးရင္း ကေလးကိုအေတြးလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းေပးမိသည္...
"အဲဒီအိပ္မက္အေၾကာင္းကိုမေတြးနဲ႔ေတာ့...ေမလဲ့သားႀကိဳက္တဲ့မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ထားတယ္...လာ...ေအာက္မွာဘြားဘြားတို႔ေစာင့္ေနၿပီ..."
ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာတဲ့သားေခတ္မ်က္ႏွာေလးဟာ တစ္ခုခုကိုအလိုမက်ျဖစ္ေနမွန္းထုတ္ေမးစရာမလိုဘဲအတပ္သိေနတာက...ေအာ္...အတူေနလာတာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနၿပီလဲေလ...
"သားေခတ္...တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာလား..."
"ဦးငယ္..."
ကိုယ့္ေဘးကထိုင္ခံုကိုဆြဲထုတ္ေပးကာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနမွန္းသိတယ္ ေျပာဆိုသည္႔သေဘာေမးဆတ္ျပမိသည္...
