"တီ... တီ..."
ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္းအတြက္ေရာက္ေနတဲ့သတို႔သမီးအိမ္မွာ... အိတ္ကပ္ထဲကျမည္လာတဲ့ဖုန္းသံေၾကာင့္လူႀကီးေတြကိုခြင့္ေတာင္းသလိုတစ္ခ်က္ဦးညြတ္ရင္းအျပင္ထြက္လာမိသည္...
"ဟဲလို... သားေခတ္..."
"ဦးငယ္..."
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံမွာစိုးရိမ္စိတ္ေတြကဒီေရအလား... အေရးႀကီးကိစၥရွိလို႔ဆိုၿပီးအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးကာထြက္လာျဖစ္တဲ့ဒီခရီးဟာ...ေနာက္ေက်ာမလံုသလိုခံစားရေစသည္...
"ျပန္မလာေသးဘူးလား...ဦးငယ္"
"မနက္ျဖန္ျပန္လာမယ္ေလ... စာေမးပြဲကေျဖႏိုင္ရဲ႕လား"
"ဟုတ္...ေျဖႏိုင္ပါတယ္"
အဖ်ားခတ္တုန္ယင္သြားေသာအသံေလးဟာ အားရစရာမရွိတာအေသအခ်ာမို႔...
"သားေခတ္ ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါတယ္...ဦးငယ္...သား...သားကိုခ်စ္တယ္မို႔လားဟင္ သားကိုထားမသြားဘူးမို႔လား"
"..."
ၾကားေနက်ေမးခြန္းေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွေျဖရခက္ေနသလို... သားေခတ္စာေမးပြဲရွိေနလို႔လိုက္မလာႏိုင္တဲ့အေျခအေနကိုအခြင့္ေကာင္းယူကာလူႀကီးေတြစီစဥ္ရာကိုနာခံမိတဲ့ကိုယ္ဟာမွားမ်ားမွားေလၿပီလား...
"ညကေလ...အိပ္မက္ထဲမွာဦးငယ္ကသားကိုေတာထဲတစ္ေယာက္တည္းပစ္သြားတာ..."
ကြ်တ္...ဒီကေလးေပါက္ကရအိပ္မက္ေတြမက္ျပန္ၿပီ... ေသခ်ာတယ္ဒီလိုအိပ္မက္ေတြမက္တဲ့ညမ်ိဳးဆိုသားေခတ္ေလးအိပ္ေရးဝမွာမဟုတ္ဘူး...
"အိပ္မက္ဆိုတာတကယ္မဟုတ္ဘူးေလ"
"ဒါေပမဲ့...သားတကယ္ႀကီးလိုမ်ိဳးခံစားေနရတာ..."
"ဦးငယ္ကအျပင္မွာအဲလိုလုပ္မွာမဟုတ္လို႔ အဲဒါေတြမေတြးနဲ႔ေတာ့...မနက္ျဖန္ျပန္လာရင္သားေခတ္ႀကိဳက္တဲ့ဂ်ယ္လီပူတင္းဝယ္ခဲ့မယ္...ေနာက္ထပ္ဘာဝယ္ခဲ့ရဦးမလဲ...ဦးငယ္ကိုေျပာ..."
တစ္ခုခုကိုစိတ္စြဲမိၿပီဆိုေတာ္႐ံုနဲ႔မေမ့လြယ္တဲ့ေကာင္ေလးအားအာ႐ံုေျပာင္းဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္...
