"ခင္ေလး..."
စာသင္ခ်ိန္ႏွစ္နာရီအၿပီးအခန္းထဲကထြက္အလာ... ဧည္႕ခန္းမွာစာရြက္ေတြနဲ႔အလုပ္႐ွဳပ္ေနတဲ့ဦးငယ္ဆီကအသံ...
"ေအာ္ တိမ္ယံ မျပန္ေသးဘူးလား..."
"အင္း စာရင္းစစ္စရာေလးေတြရွိေသးလို႔ ငါျပန္လိုက္ပို႔မယ္ေလ..."
စစ္စရာစာရင္းဆိုတာထက္ ကိုယ္ေတာင္းဆိုလို႔လာသင္ေပးရတဲ့သူ အဆင္ေျပရဲ႕လားစိတ္ပူမိတာ... သားေခတ္ဆိုတာဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားစာသင္ခ်င္စိတ္ေလ်ာ့ပါးေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူမို႔...
"ရပါတယ္ Bus ကားစီးၿပီးျပန္လိုက္မယ္..."
"ေမွာင္ေတာင္ေနၿပီ အန္တီစိတ္ပူေနဦးမယ္ ငါလိုက္ပို႔ပါ့မယ္ဟာ..."
စကားေတာင္မဆံုးေသး ကားေသာ့ဆြဲကာအိမ္ေပါက္ဝေရာက္ေနၿပီမို႔...
"စိတ္ပူရမဲ့အရြယ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး တိမ္ယံရယ္..."
ခပ္ညည္းညည္းစကားဆိုမိကာ သူ႕ေျခလွမ္းေတြေနာက္လိုက္မိသည္...
"သားေရာ လိုက္မွာ ဦးငယ္..."
"..."
ေျပာလည္းေျပာ လူကလည္းဆရာမကိုေက်ာ္ကာ ေရွ႕ခန္းကိုတက္ၿပီးသား... ဒီေကာင္ေလးဟာေလ... သူ႕အေျခအေနကိုေမးမလို႔ျပန္လိုက္ပို႔ပါမယ္ဆိုကာမွ...
"သားေခတ္ Daddy ျပန္လာေတာ့မယ္ေလ..."
ေၾကာက္မလားလို႕ေျခာက္ကာမွ ျပန္ၾကားလိုက္ရတဲ့တံု႔ျပန္သံေၾကာင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့...
"သူ႕ဘာသူျပန္လာတာ သားကဘာလုပ္ရမွာလဲ တီခ်ယ့္ကိုလိုက္ပို႔ၿပီးရင္ ေရခဲမုန္႕လိုက္ေကြ်း..."
တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိဆံပင္ရွည္ေတြကိုရာဘာႀကိဳးတစ္ကြင္းတည္းနဲ႔စုစည္းထားတဲ့တီခ်ယ္ဟာ က်က္သေရရွိတယ္ဆိုတာထက္မဟာပိုဆန္ေနတာမ်ိဳး... ေခြ်းေတြေၾကာင့္ပ်က္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားေလးဟာရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ပိုႏုငယ္ေနေစသလို...
"ပါဆယ္ဝယ္ခဲ့မယ္ ေနခဲ့ Daddy ျပန္လာလို႔ေလ်ာက္လိုက္ေနတာသိရင္ဆူခံထိလိမ့္..."
