စိတ္ပူစြာေမာင္းႏွင္လာတဲ့ကားတစ္စီး... ၿမိဳ႕ထဲဝင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ပိတ္ေနတဲ့ကားေတြေၾကာင့္... အသံထြက္ေအာင္ညည္းမိသည္... ေဆး႐ံုကိုေရာက္ႏိုင္မဲ့လမ္းေၾကာင္းေတြထဲ အတိုဆံုးလမ္းကိုေရြးကာေမာင္းႏွင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကားပါကင္ကေနသူ႕အခန္းရွိရာလ်င္ျမန္စြာေရြ႕လ်ားေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြ...
"သား..."
ေမေမ့ေခၚသံကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ကာအသိအမွတ္ျပဳရင္း ကုတင္ေပၚကျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးဆီပဲအၾကည္႕ေတြပို႔ထားမိသည္... မ်က္ႏွာေလးကိုေသခ်ာေငးမိေတာ့မ်က္တြင္းေတြက်သြားတာကသိသိသာသာ... ညင္သာစြာ႐ွဴ႐ႈိက္ေနတဲ့ေလေငြ႕ေတြေၾကာင့္ oxygen mask မွာထင္က်န္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္သြားတဲ့အခိုးအေငြ႕ေတြ... လခ်ီၿပီးဒီဟာေတြနဲ႔ရင္းႏွီးခဲ့ရတာမို႔ဒီကေလး oxygen mask ေတြ drift ပိုက္ေတြဆိုမျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းရွာတာ...
"လန္႔လန္႔ႏိုးေနတာနဲ႔တစ္ညလံုးေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရရွာဘူး သားရယ္ အခုေလးတင္မွျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ... ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ႏိုးဦးမွန္းမသိဘူး... သားေခတ္ေလးေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ..."
ေဆးပိုက္မခ်ိတ္ထားတဲ့လက္ကေသြးေရာင္မရွိတဲ့လက္သည္းခြံေတြကိုၾကည္႕ရင္း လက္ေခ်ာင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားမိေတာ့... လက္ဖမိုးေပၚကအပ္ေပါက္ရာႏွစ္ခု... ေဆးထိုးအပ္ဆိုသိပ္ေၾကာက္တဲ့ကေလး... ဘယ္ေလာက္ေတာင္နာက်င္ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ရမလဲ...
"ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္အေၾကာရွာလိုက္ရတာလဲ ေမေမ"
ေဆးထိုးအပ္ေၾကာက္တဲ့ကေလးမွ အေၾကာရွာရခက္တဲ့ျပသနာခဏခဏႀကံဳရတာမို႔... ေဆးတစ္ခါသြင္းတိုင္းအပ္ရာဗရပြနဲ႔က်န္ခဲ့ရတာ...
"အဲဒီဘက္လက္ကဘယ္လိုမွရွာလို႔မရတာ သား... ဒီဘက္လက္ကတစ္ခါတည္းနဲ႔အဆင္ေျပပါတယ္"
"ေဟာ... တိမ္ယံေရာက္ေနၿပီလား..."
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီႏွင္း..."
ခ်ိဳင့္ေတြပါတဲ့ျခင္းေတာင္းကိုဆြဲလာရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုတဲ့အန္တီႏွင္းေနာက္မွာပါလာတဲ့ဦးဟန္... အေၾကာင္းမၾကားပဲျပန္လာမိတာကိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပဲ...
