"ဦးငယ္..."
လူကိုမျမင္ရေသးဘဲ အသံေလးၾကား႐ံုနဲ႔ေကာ့ညြတ္သြားျဖစ္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ... ေနာက္ကေနလည္ပင္းကိုခိုတြဲလာတဲ့လက္ေတြေၾကာင့္အသာေခါင္းငဲ့ၾကည္႕မိေတာ့... ပါးခ်ိဳင့္ေတြခြက္ဝင္ေနတဲ့အထိၿပံဳးျပေနတာကအသည္းယားစရာ...
"သားဦးငယ္ကိုလြမ္းေနတာ..."
ႏွစ္ပတ္ၾကာေအာင္ေျဖရတဲ့စာေမးပြဲေၾကာင့္ ပိတ္ရက္ရတဲ့စေနတနဂၤေႏြမွာဒီေကာင္ေလးအနားရေနတာ...
"ဂ်ယ္လီပူတင္းဝယ္လာတယ္..."
"အင္း...စားမယ္"
အေအးႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ေလးက အနီကြက္ဖလန္နယ္လက္ရွည္ေလးကိုၾကယ္သီးတပ္ဝတ္ထားတာမို႔...
"ေနမေကာင္းဘူးလား..."
"ေကာင္းပါတယ္..."
သြက္လက္စြာျပန္ေျဖလာတဲ့အသံေလးကအားရစရာေကာင္းလွေပမဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္နဖူးေပၚလက္တင္မိသည္...
"ကိုယ္ေတာ့မပူပါဘူး..."
"ေနေကာင္းပါတယ္ဆို... မသိရင္သားကေရာဂါသည္ႀကီးက်ေနတာပဲ..."
မဟုတ္လို႕လားကေလးရယ္... တစ္ခုခုဆိုအသည္းအသန္ျဖစ္တတ္လြန္းလို႔စိတ္ပူရတာတစ္ခါႏွစ္ခါကလို႔လား... စိတ္ထဲေတြးမိေနေပမဲ့အျပင္သို႔ထုတ္ေဖာ္ေျပာလို႔မျဖစ္တာမို႔... ၿပံဳးလ်က္သာနဖူးေလးအားေတာက္မိသည္...
"အား..."
"မနာပါဘူး..."
"နာတယ္..."
စူပုပ္ပုပ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သေဘာက်စြာေအာ္ရယ္မိေတာ့... လက္ကိုစြဲကာကံုးကိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေလး...
"သားေခတ္...အားးး"
"မနာပါဘူး..."
ေဟာ...ၾကည္႕ဝဋ္ဆိုတာခ်က္ခ်င္းလည္တတ္တာမ်ိဳး...သြားရာထင္ေနတဲ့လက္မနဲ႔လက္ညွိဳးၾကားကိုအၾကည္႕ပို႔ရင္း...
"ေခြးေပါက္ေလး..."
လို႔ညည္းညဴမိေတာ့... တစ္ခုခုကိုသတိရသြားဟန္နဲ႔အျပင္ကိုေျပးထြက္သည္...
"ဘယ္လဲ...သားေခတ္..."
"လံုးလံုးကိုသြားေခၚမလို႔..."
