"သားအိပ္ခ်င္လို႔ အေပၚတက္ေတာ့မယ္..."
ကြ်န္ေတာ္က...ကြ်န္ေတာ္ကဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔သႀကၤန္အႀကိဳလူႀကီးေတြကိုဦးငယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတူတူဂါဝရျပဳေရကန္ေတာ့မဲ့ျမင္ကြင္းမ်ိဳး...ၾကည္႕ရက္ႏိုင္မွာလဲ...
"ညေနေစာင္းၿပီေလ...အခုခ်ိန္အိပ္ရင္ဖ်ားလိမ့္မယ္သားေခတ္..."
တမင္ေရွာင္ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားသူကို စိတ္ပူလို႔တားျမစ္မိေပမဲ့...အမွန္ဆိုကိုယ္တိုင္လည္းရင္ထဲမခ်ိလွဘူး...လွမ္းေျပာတဲ့စကားကိုေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ငဲ့လို႔ၾကည္႕႐ံုကလြဲၿပီးေျခလွမ္းေတြကိုမရပ္တန္႔ခဲ့တဲ့သားေခတ္...
"ညကအိပ္မက္ဆိုးေတြမက္လို႔ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဘူးထင္တယ္သားရဲ႕..."
ျမင္ကြင္းထဲကေပ်ာက္သည္အထိသားေခတ္ကိုမ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ၾကည္႕ေနမိတဲ့ကိုယ့္အားဆိုလာတဲ့ေဖေဖ့စကားသံ...
"ကဲ ေျမးႀကီး လာေလ...ေမေလးကေစာင့္ေနရတာ...အားနာစရာ..."
ကန္ေတာ့ရန္အသင့္အေနအထားနဲ႔ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနတဲ့ ေမေလးအားေမးေငါ့ကာစကားဆိုလာတဲ့ဘြားဘြားေၾကာင့္ေမေမကပါဝင္ပါသည္...
"ဟုတ္သားပဲ သားရယ္...သားေခတ္ေလးအိပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး...စိတ္ပူရင္လည္းကန္ေတာ့ၿပီးမွတက္ၾကည္႕...အခုေတာ့သမီးကိုအားနာစရာ..."
ကန္ေတာ့ခံရန္အသင့္ျဖစ္ေနတာမို႔ မေနတတ္သလိုဝင္ေျပာေနတဲ့ေမေမ့ေၾကာင့္လိုက္ဖို႔ျပင္မိတဲ့ေျခလွမ္းေတြကိုေနာက္ဆုတ္မိသည္...ဒီကေလးအဆင္ေျပပါ့မလား...သားကိုပစ္မသြားရဘူးေနာ္ဦးငယ္အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး...ဆိုတဲ့စကားေတြနဲ႔ကတိေတြကိုခဏခဏေတာင္းတတ္တဲ့ကေလးကိုမွ...ကြ်န္ေတာ္ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနၿပီလား...
"သားေခတ္..."
"..."
"သားေခတ္...ထေတာ့ေလ...ညကလည္းဘာမွမစားဘဲအိပ္သြားတာ...ခုလည္းေနျမင့္လွၿပီ...တစ္ခုခုစားရေအာင္...ခဏထ..."
လူႀကီးေတြကန္ေတာ့ၿပီးလို႔အေပၚတက္ၾကည္႕မိေတာ့ တကယ္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ပံုေလးေၾကာင့္မႏိႈးမိခဲ့တာ...မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိ...အခုလည္းေနျမင့္တဲ့အထိအိပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးေၾကာင့္တစ္ကိုယ္လံုးေနရာအႏွံ႕စမ္းသပ္ကာတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာလားစိတ္ပူမိသည္...
