"ေဟာ... ဦးငယ္ေတာင္ေရာက္လာၿပီ... သားေခတ္ကျဖင့္အခုထိမထေသးဘူး..."
မနက္တိုင္ဒီကေလးမႏိုးခင္ေရာက္ေရာက္ေနတတ္တာကကိုယ္မရွိရင္ဗိုက္ထဲဝင္မွာမဟုတ္တဲ့နံနက္စာေၾကာင့္...
"အိပ္ပါေစ... မေန႔ကမွစာေမးပြဲၿပီးထားတာ... ပင္ပန္းေနမွာ..."
"ညကမအိပ္ဘဲဂိမ္းေတြေဆာ့ေနတာဦးငယ္ ေမဖူးေျပာတာမရဘူး... အဲဒါဦးငယ္ၾကည္႕ေျပာဦး..."
စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေန႔မွာပဲတရားဝင္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသြားတဲ့ဖုန္းေၾကာင့္ဒီလိုေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာခန္႔မွန္းထားၿပီးသား... အလြန္အကြ်ံမဟုတ္ရင္ၿပီးေရာ အရမ္းႀကီးမခ်ဳပ္ခ်ယ္ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္ထားတာကလြပ္လပ္ခြင့္ေတြကိုပိတ္ပင္သလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔... တစ္ခုပဲစိုးရိမ္တာကက်န္းမာေရးထိခိုက္မွာကိုပါ...
"အင္းပါ... ေမေမကၾကာဇံခ်က္ထည္႔ေပးလိုက္တယ္... သားေခတ္ႏိုးလာရင္ေကြ်းလိုက္ဦး... ဦးငယ္ဒီေန႔ေငြေဆာင္ဘက္သြားစရာရွိလို႔... ေစာေစာသြားမွျဖစ္မွာမို႔..."
ကိုင္ထားတဲ့ခ်ိဳင့္ကိုကမ္းေပးရင္း... လက္ကနာရီကိုၾကည္႕ဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္... ဒီကေလးမႏိုးေသးတာအဆင္ေျပတယ္ေျပာရမည္... ႏို႔မို႔ဆိုလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးဂ်ီက်တာကိုေခ်ာ့ေမာ့ေျပာေနရတာနဲ႔ေနာက္က်ေကာင္းေနာက္က်ႏိုင္သည္...
"ေန႔ခ်င္းျပန္မဟုတ္လားဦးငယ္..."
"မေသခ်ာေသးဘူး... ဧည္႕သည္ေတြအဝင္မ်ားတယ္ေျပာတယ္ ဟိုဘက္မွာ Management အဆင္မေျပဘူးလို႔တိုင္စာေတြရလို႕..."
"ေအာ္... သားေခတ္ကိုေျပာၿပီးသြားၿပီလား"
"မေျပာေတာ့ဘူး... ေတာ္ၾကာလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးဂ်ီက်ေနမွာ... ဟိုေရာက္ရင္လည္းေရထဲဆင္းခ်င္တယ္ဆိုၿပီးပူဆာေနဦးမွာမို႔..."
"ဟုတ္တယ္... ေခၚသြားလည္းဦးငယ္ကအားမွာမွမဟုတ္တာ..."
"အင္း... မနက္ျဖန္ေလာက္ေတာ့ျပန္လာျဖစ္မယ္လို႔ေျပာထားလိုက္... ဦးငယ္သြားေတာ့မယ္... ႐ံုးခ်ဳပ္ကိုဝင္ရဦးမွာမို႔..."
"ဟုတ္..."
.
.
.
.
.
ကားပါကင္ကထြက္လာပါၿပီဆိုကတည္းက ႏႈတ္ဆက္သြားသူတိုင္းရဲ႕ၾကည္႕တဲ့အၾကည္႕ေတြကထူးဆန္းေနတာသတိထားမိသည္... ေငြေဆာင္ဘက္မသြားခင္လိုအပ္တာေတြအတြက္႐ံုးခ်ဳပ္ကိုအစီရင္ခံဖို႔ဝင္လာတဲ့ကိုယ့္မွာထူးဆန္းတာဆိုလို႔ Formal Dress မဟုတ္တာတစ္ခုတည္း... ဒါကလည္း Company ပိုင္ရွင္ရဲ႕လူယံုေတာ္လို႔အမ်ားကလက္ခံထားတဲ့ကိုယ့္အတြက္ဘာဝတ္ဝတ္ျပသနာမရွိ... ပံုမွန္မဟုတ္တာကကိုယ့္ကိုတင္မကကိုယ့္အေနာက္ဘက္ကိုပါစိတ္ဝင္တစားၾကည္႕သြားၾကတဲ့မ်က္လံုးေတြ... တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီဟုခံစားလိုက္ရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္အေနာက္ဘက္ကိုလွည္႕ၾကည္႕မိေတာ့...
