"အင္...ဟင္...အင္း"
ထြက္လာတဲ့ညည္းညဴသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ေဆးလိမ္းေပးေနတဲ့လက္ေတြခဏရပ္တန္႔မိသြားသည္...
"ဦးငယ္ သားလက္ေတြကိုက္တယ္"
မ်က္လံုးမပြင့္ဘဲေယာင္ေနသလိုေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလး သနားလိုက္တာ အရမ္းကိုက္ေနၿပီထင္တယ္...ေဆးလိမ္းေပးရင္းသက္သာလိုသက္သာျငားေထြးဆုပ္ေပးေနေပမဲ့နဖူးေၾကာေတြ႐ံႈ႕လာတဲ့အထိညည္းညဴလာတာမို႔...
"သားေခတ္...သားေခတ္...ခဏထ"
"..."
"ဦးငယ္တို႔ေဆးေသာက္ရေအာင္ခဏေလးထေနာ္"
ေမးေစ့ေလးကိုင္ကာလႈပ္ႏိုးေတာ့မွ မ်က္စိပြင့္လာတဲ့ေကာင္ေလး...လူကိုျမင္ေတာ့အံ့ၾသသလိုလက္ဖမိုးနဲ႔မ်က္စိကိုပြတ္ေနေသးသည္...
"ဦးငယ္ ျပန္ေရာက္တာလား"
"အင္း ခဏထဦး ေဆးေသာက္ရေအာင္"
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းကာ ခ်ီဆိုၿပီးအမူအယာေတြလုပ္ျပေနတာမို႔...အသာဆြဲထူလိုက္ရသည္...ခပ္ရဲရဲမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္နဖူးျပင္ေပၚလက္ေတြခိုနားမိေတာ့...ခံစားလိုက္ရတဲ့ပူေႏြးေႏြးအေငြ႕အသက္...
"ကိုယ္ေတြပါပူေနတယ္"
"အဲဒါဦးငယ္ေၾကာင့္..."
ဘာဆိုင္လဲဆိုတဲ့အၾကည္႕နဲ႔ၾကည္႕မိေတာ့...
"ဦးငယ္ သားကိုထားခဲ့လို႔လြမ္းဖ်ားဖ်ားတာ"
"မဆိုင္တာ...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွဂ႐ုမစိုက္ဘဲ"
ကုတင္စြန္းမွာထိုင္ေနမိတဲ့ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲ ႐ုတ္တရက္တိုးဝင္လာတဲ့ေကာင္ေလး...ခါးကိုဖက္ထားတဲ့လက္ေတြကတင္းၾကပ္လို႔...
"လြမ္းေနခဲ့တာ..."
"..."
"ဦးငယ္မရွိရင္သားေသသြားမလားမသိဘူး"
"သားေခတ္ အဲလိုေတြမေျပာရဘူးလို႔မွာထားတယ္ေလ သားေခတ္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က်ရင္..."
"ဟင့္အင္း သားကဦးငယ္နဲ႔ပဲေနမွာ..."
သားေခတ္အရြယ္ေရာက္လာရင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ရမွာ...ဦးငယ္ဆိုတာသားေခတ္ေဘးမွာအၿမဲေနေပးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး...ဒီလိုေတြပဲဦးငယ္ေျပာဦးမွာ...
