"အဲဒါဆို ဒီေန႔ဆင္းရမွာေပါ့..."
"အင္း ဒီေဆးကုန္ရင္ဆင္းလို႔ရၿပီတဲ့..."
ေဆးသြင္းထားရတဲ့လက္တစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ျပရင္းဇြဲထက္ကိုဝမ္းသာအားရစကားဆိုေနတဲ့သားေခတ္...
"သားေခတ္... ပိုက္ေခါက္သြားမယ္ေလ..."
စိတ္ပူစြာဟန္႔တားလိုက္တဲ့စကားမဆံုးခင္အပ္ပိုက္ကိုၾကည္႕မိေတာ့... ပိုက္ထဲျပန္စီးဝင္စျပဳေနတဲ့ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕...
"ျမင္လားေသြးေတြစိမ့္ေနၿပီ... ၿပီးမွနာပါတယ္ဆိုၿပီးမေအာ္နဲ႔..."
"ဦးငယ္ကလည္း..."
မ်က္လႊာခ်ကာႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ံုေလးေရရြတ္သံ... ဒီလူရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့မီးရထားဆယ္စင္းမကခုတ္ေမာင္းသြားသလို... ဆံပင္ပါးပါးအိအိေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးရင္း...
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန... ေဆးကမက်ခ်င္ေတာ့ဘူး... ဦးငယ္ဆရာမသြားေခၚဦးမယ္..."
"ဟုတ္..."
.
.
.
"ဆရာမ... ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္တစ္ခါတည္းနဲ႔အမ်ားႀကီးခ်ေပးပါလား..."
"ဟင္..."
ေလခိုလို႔ေဆးရည္က်မလာတဲ့ဒရစ္ပုလင္းကိုကိုင္တြယ္ရင္း သူ႕အခ်ိန္အဆနဲ႔သူက်လာဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ Nurse မေလးကိုဆရာဝင္လုပ္ေနတာမို႔...
"သားေခတ္..."
"သားကေၾကးအိုးစားခ်င္လွၿပီဟုတ္တာ..."
ဘာမွမေျပာရေသးခင္အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြအရင္ေပးလာတဲ့သူ... ဆရာမေလးကသေဘာတက်ရယ္ရင္း...
"ေဆး႐ံုကဆင္းရင္ဦးဦးကေၾကးအိုးလိုက္ေကြ်းမယ္ေျပာထားလို႔လား..."
"ဟုတ္... ဒါႀကီးျဖဳတ္ခ်င္လွၿပီ..."
အပ္တပ္ထားတဲ့လက္ကိုၾကည္႕ရင္း မ်က္ႏွာေလး႐ံႈ႕ကာေျပာေနတဲ့ပံုေလးကသနားစရာျဖစ္ေနတာမို႔...
"ခဏေလးပါသားေခတ္ရယ္ လိမ္မယ္တယ္ေလ... Beauty and the Beast ၾကည္႕ခ်င္တယ္ဆို... ေၾကးအိုးစားၿပီးရင္လိုက္ျပမယ္..."
"ဦးငယ္ တကယ္ေျပာတာလား..."
"ေဟာဗ်ာ... တကယ္ေပါ့... ဇြဲထက္ေရာေခၚခဲ့..."
"အာ... ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ေတာ့ဘူး... ဦးငယ္..."
"ဘာလဲမင္းကငါနဲ႔မေတြ႕တာၾကာလို႔စိမ္းကားသြားတာလား..."
