"ႀကီးၿမိဳင္ သားေခတ္ေကာ..."
ထမင္းစားခန္းထဲကစားပြဲေပၚမွာ စားလက္စအရာမယြင္းေသးတဲ့ထမင္းပန္းကန္နဲ႔ဟင္းရည္ပန္းကန္... ဂိုက္ဆရာမလာခါနီးၿပီမို႔ထမင္းစားထားဖို႔အလုပ္မွာကတည္းကဖုန္းဆက္မွာထားၿပီးသား...
"ဘယ္ထြက္သြားျပန္တာလဲမသိပါဘူး..."
ဟင္းအိုးေမႊေနရာမွခုမွသိတဲ့ပံုစံနဲ႔ေနာက္လွည္႕ကာစကားဆိုလာတဲ့ႀကီးၿမိဳင္... စိတ္႐ႈပ္ေနဟန္နဲ႔သြားရွာမဲ့ပံုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္...
"ေန ေန ကြ်န္ေတာ္သြားရွာမယ္"
လံုးလံုးဆီမ်ားေရာက္ေနမလားဆိုၿပီးၿခံထဲဆင္းလာကာမွ...
"သားေခတ္..."
"ဗ်ာ... ဦးငယ္ ဟီး... ဟီး..."
"ထမင္းစားေနတာမဟုတ္လား ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"သားထမင္းစားမလို႔လုပ္ေတာ့ သူလည္းဆာေနမလားလို႔လာၾကည္႕တာ..."
ျဖဴေဖြးစြတ္ေနတဲ့နားရြက္ကားကားယုန္ေလးကိုေျမာက္ျပေတာ့မွ...
"အာ... အဲဒီယုန္ကဘယ္ကရလာတာလဲ... ခုခ်..."
လက္ထဲကယုန္ေလးကိုအတင္းဆြဲယူဖို႔လုပ္ေတာ့ ရင္ခြင္ထဲထည္႕ကာ ကိုယ္ပါကုန္းထားလ်က္ကာကြယ္ထားသည္...
"ဇြဲထက္ဝယ္ေပးတာ..."
"လံုးလံုးဆိုေတာ္ၿပီေလ... ေနာက္တစ္ခါေဆး႐ံုတက္ခ်င္တာလား သားေခတ္"
စိုးရိမ္တႀကီးေျပာမိေတာ့ စဥ္းစားေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေငးေနတဲ့ေကာင္ေလး...
"ယုန္ေလးေတြကအဲေလာက္အေမႊးမကြ်တ္ပါဘူး..."
"မရဘူး မေမြးရဘူး ျပန္ေပးလိုက္ ဇြဲထက္ကို..."
ေျပာသာေျပာေနရတာ... သီးသန္႔ခတ္ထားတဲ့ၿခံစည္း႐ိုးပုေလးထဲမွာ အိမ္ငယ္ေသးေသးေလး... အထဲမွာေမြ႕ယာေတာင္ခင္းထားေသးတယ္... စားလက္စလို႔ထင္ရတဲ့မုန္လာဥနီေတြအနားမွာ ေရခြက္ထဲေရကအျပည္႕...
"ဒါေတြကဘယ္တုန္းကလုပ္လိုက္တာလဲ..."
"မနက္ကမွဘဘလုပ္ေပးထားတာ..."
"ဘယ္တုန္းကလိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီးပူဆာလိုက္တာလဲ... ဇြဲထက္ကို"
