ေဆး႐ံုကုတင္ေပၚမွာၿငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းေနေသာ သားေခတ္... ညင္သာလွစြာေသာအသက္႐ွဴသံေၾကာင့္အားရစရာေကာင္းတဲ့အေနအထားမဟုတ္မွန္းဆရာဝန္ေတြကိုေမးစရာမလိုဘဲသိသည္... ႐ံုးကအျပန္ဝင္လာေသာဖုန္း Call တစ္ခုေၾကာင့္အေျပးအလႊားတန္းလာခဲ့ရတဲ့အေျခအေနမွာ... ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းကလူကိုရင္နင့္ေစသည္...
"ဆရာဝန္ကဘာေျပာေသးလဲ...ကိုဘုန္း..."
သက္ျပင္း႐ွိဳက္သံတစ္ခ်က္ရဲ႕အဆံုးမွာတိုးညင္းစြာထြက္ေပၚလာေသာအသံ...
"အားမရဘူးတဲ့..."
"..."
"အစားထိုးဖို႔လိုတယ္ေျပာတယ္...ဒါေပမဲ့မလြယ္ကူဘူးတဲ့..."
ဘယ္လိုကံတရားကသားေခတ္ေလးအေပၚရက္စက္လိုက္တာလဲ...သူ႕အစားကြ်န္ေတာ့္မွာလာျဖစ္လိုက္ပါလား...အျပစ္ကင္းစင္လြန္းတဲ့သားေခတ္ေလးကိုမွဘာလို႔ရက္စက္ခ်င္တာလဲ...ကံၾကမၼာရယ္...
"ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ...ကံရွိသေလာက္ေပါ့သားႀကီးရယ္..."
စကားအဆံုးမွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ အုတ္နံရံကိုလက္သီးတစ္ခ်က္ပစ္သြင္းရင္း...ျပတင္းေပါက္ဘက္မ်က္ႏွာမူကာ...ဝမ္းနည္းျခင္းအရည္ပူေတြကိုလူမသိေအာင္စီးဆင္းေစတဲ့ကိုဘုန္းပုခံုးအားပုပ္ကာႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့အန္တီႏွင္း...အသက္အရြယ္အရမို႔အဲလိုေတြးႏိုင္တာလား...အဲဒါဆိုကြ်န္ေတာ္လည္းအခုခ်က္ခ်င္းအဲလိုအရြယ္ေရာက္သြားခ်င္လိုက္တာ...
"ရွိေနတုန္းမွာေမေမတို႔အေကာင္းဆံုးျပဳစုၾကမယ္ေလ...ကံေကာင္းရင္အလွဴရွင္လည္းေတြ႕ခ်င္ေတြ႕ႏိုင္မွာေပါ့..."
အဖ်ားခတ္တုန္ယင္ကာ႐ွိဳက္သံပါသြားေသာအသံဟာ တျခားသူေတြကိုအားေပးေနေပမဲ့သူကိုယ္တိုင္လည္းခံစားေနရေၾကာင္းဝန္ခံေနသလို...အမွန္ဆိုသူကမိခင္ပဲေလ...အားလံုးထက္ပိုခံစားရမွာအေသအခ်ာေပါ့...
.
.
.
"သားေခတ္..."
"..."
"မားမားသားေလးႏိုးၿပီလား..."
လႈပ္ရွားမႈမရွိတဲ့ေၾကာင္စီစီမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ျပ႐ံုကလြဲလို႔စကားေျပာဖို႔မႀကိဳးစားေသာသူ...ဒီကေလးေလးဟက္ဟက္ပက္ပက္စကားမေျပာတာသိပ္ၾကာေနၿပီ...စူးစိုက္ၾကည္႕ေနတဲ့ကိုယ္နဲ႔မ်က္လံုးခ်င္းဆံုေတာ့ၿပံဳးျပမိေပမဲ့မသိသလိုေရွာင္ဖယ္သြားသူကိုအျပစ္မတင္ရက္...အမွန္ဆိုဒီထက္ဆိုးတဲ့အျပစ္ဒဏ္ေတြကိုကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာ...
