Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 7

Niall pov.

Lachend liepen Charlie en ik door het winkelcentrum, wat nogal een aandacht trok. Mensen keken om en wierpen ons rare blikken toe. Af en toe herkende een fan me en vroeg een handtekening. Ik werd gelukkig niet veel herkend, ik was natuurlijk een beetje achtergrond in One Direction. Of ja, zo voelde ik me.

‘‘Kom! Laten we daar naar binnen gaan!’’riep Charlie en pakte mijn hand vast, om me mee te trekken naar een feestwinkel.

Ik grinnikte, Charlie was echt een vrolijk mens en op dit moment zou ik niet weten wat ik zonder haar zou moeten. 

Een belletje rinkelde toen we de deur open deden en naar binnen liepen. ‘‘Goedemiddag, kan ik jullie helpen?’’vroeg een medewerkster die achter de toonbank stond.

‘‘Nee hoor,’’glimlachte Charlie.

‘‘We kijken gewoon even rond,’’vulde ik haar aan. Charlie trok me mee naar de maskers en we keken wat rond.

‘‘Die is leuk!’’grinnikte ik, toen ik een smurfenmasker zag. 

‘‘Nee, die!’’wees Charlie een andere aan. ‘‘Of die!’’

‘‘Neeeee! Die!’’

Uiteindelijk trok Charlie me weer mee, naar een ander rek met hoeden en pruiken.

‘‘Zet eens op,’’grijnsde ze terwijl ze een hippiepruik op mijn hoofd zette.

‘‘Yeah,’’lachte ik.

‘‘Ik wil een snor,’’zei Charlie opeens, nadat we een aantal pruiken en hoeden hadden geprobeerd. ‘‘Zo eentje met van die krulletjes, weet je wel?’’

Weer trok Charlie me mee, dit keer naar de toonbank.

‘‘Mevrouw, heeft u ook van die krul-snorretjes?’’vroeg ze aan de medewerkster.

De medewerkster dacht even na. ‘‘Volgens mij heb ik er achter nog een paar liggen,’’zei ze uiteindelijk. ‘‘Hoeveel wilt u er hebben?’’

‘‘Twee graag.’’

De medewerkster liep naar achter, waar waarschijnlijk een soort magazijn was. 

‘‘Hier!’’ De vrouw hield twee verpakkingen omhoog, waarin snorretjes zaten. Charlie wilde haar portefeuille pakken, maar ik was haar voor. ‘‘Ik betaal wel.’’

‘‘Nee, Niall, dat hoeft toch helemaal niet,’’zei de op een zeurderige toon.

‘‘Nee, maar ik wil het. Ga jij maar vast naar buiten, ik kom zo.’’

‘‘Oke,’’gaf ze toe,‘‘maar het volgende is voor mij.’’ Ze liep naar buiten, ik zag haar schouders schokken. Waarschijnlijk zuchtte ze, omdat ik wilde betalen. Ach, ze moest het niet zo opvatten, het was eerder een soort bedankje.

Ik betaalde de snorren bij de mevrouw en wilde toen ook de winkel uitlopen.

‘‘Meneer?’’riep de medewerkster, toen ik net de deurknop vast had.

Langzaam draaide ik me om. ‘‘Ja?’’

De medewerkster glimlachte. ‘‘Jullie zijn een leuk koppel. Ik hoop dat jullie bij elkaar blijven.’’