Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 37

Niall pov.

Charlie was dik. Dat was het enige wat ik kon zeggen, er waren simpelweg geen andere synoniemen voor. Ze was niet mollig, of fors, nee, ze was gewoon dik.

In die strakke, dikke buik zat een kind. Een babyblob. Een persoon zonder geslacht. Nou ja, babyblob had wel een geslacht, dat wisten we alleen nog niet. Het zou een verrassing blijven tot de baby zou worden geboren, wat nu elk moment zou kunnen gebeuren.

Af en toen had Charlie een paar nepweeën, waarbij ze pijnlijk kreunde. Ik had medelijden met haar, ze kon niet meer staan door haar slappe spieren en zware lichaam en kreeg bijna geen hap meer door haar keel, waardoor de kans groot was op een ondervoed kind.

Maar het kind bleek bij elke echo toch weer gezond te zijn, op lengte, op gewicht en het hartje klopte goed.

Vanaf het moment dat Charlie zwanger was (en babyblob nog een sesamzaadje was) waren we niet meer op tour geweest. We deden wel nog interviews, om uit te leggen wie de dikkerd was waarmee we op de foto stonden en van wie ze zwanger was. 

Ook de jongens waren hartstikke blij voor ons en stonden achter ons bij alles wat we deden. Gelukkig maar, zonder hen zou het allemaal in de sloot lopen.

Charlie lag op de bank in ons -Harry's en mijn- appartement. Ze kon zich amper verplaatsen en ik had medelijden met haar. Ze ademde onrustig, at bijna niks en ik begon ondertussen toch wel echt bang te worden.

Ze keek wazig uit haar ogen, maar je kon nog wel een serieus gesprek met haar voeren, haar tong was net net zo scherp als vroeger.

Met een zucht zapte ik de saaie sportzender weg, die voor de zoveelste keer een herhaling afspeelde, dat had iedereen onderhand toch wel gezien?

‘‘Ahhh,’’verbeet Charlie, een zeer pijnlijke ondertoon in de kreun verstopt.

‘‘Charles, gaat het wel?’’vroeg Harry, die de keuken uitkwam, alsof hij als een hondje terug werd gefloten op commando.

‘‘Ja-aaaaaaaaah!’’

‘‘Ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten,’’wees ik naar de plas vruchtwater die zich op de bank vormde.

‘‘Ik denk het ook, Niall...’’mompelde Harry terwijl hij snel zijn schoenen aantrok. ‘‘Neem theedoeken mee, Niall, voor in de auto...’’

En voordat ik het zelf doorhad, hadden we Charlie de auto al ingekregen en waren we op weg naar het ziekenhuis. Dit zou nog een lange avond worden...