Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 33

Charlie pov.

In de vroege ochtend kwam Louis weer thuis, naar het huis van de jongens. We waren net aan het eten, ik was zo vrij geweest om pannenkoeken te bakken en vooral Niall genoot ervan.

De deur sloeg dicht en ik hoorde dubbele voetstappen door het huis klinken.

‘‘Wees maar niet nerveus, ze zijn heel aardig hoor!’’

‘‘Ja, vast wel. Dat zei je ook over de apen in de dierentuin...’’mopperde een meisjesstem terug.

Louis sloeg de deur van de keuken open met een glimlach, waarschijnlijk om de opmerking van het meisje.

‘‘Dit is Lisa, mijn vriendin.’’

Het lichtgetinte meisje was echt heel aardig, ze had nogal een droog gevoel voor humor, net als Louis dus. Wat waarschijnlijk één van de redenen was waarom ze bij elkaar pasten.

Zayn zat een beetje alleen, ik vond het ook niet raar, hij was de enige zonder vriendin (of vriend).

Aangezien de anderen maar een beetje zaten te kleffen besloot ik bij hem te gaan zitten.

‘‘Wat zit je alleen.’’

Zayn schrok op uit zijn dagdroom en zijn ogen glinsterden in het matte licht. ‘‘Ja, jij niet dan?’’

Glimlachend keek ik hem aan. ‘‘Wij zijn gewoon eenzaam, dat weet je toch? Wij zullen vast nóóit verliefd worden en we blijven voor eeuwig alleen.’’

Verontwaardigd keken de bruin glanzende ogen me aan. ‘‘O ja? Maar ik wil toch wel trouwen en dat gaat niet als ik alleen ben,’’antwoordde hij op dezelfde dramatische toon als ik net deed.

‘‘Oh nee toch! Ik zou ook zo graag trouwen!’’

Gemeen grijnsde de jongen. ‘‘Als wij nu eens samen trouwen,’’stelde hij voor. ‘‘Zijn we nooit alleen.’’

Bedenkend keek ik hem aan.

‘‘Laat maar, stom voorstel,’’mompelde hij vlug, mijn blik waarschijnlijk verkeerd interpreterend.

‘‘Nee, nee! Geen stom voorstel! Welke leeftijd wil je trouwen?’’vroeg ik geïnteresseerd.

‘‘Hmm, waarschijnlijk als ik rond de vijfentwintig ben, dat vind ik wel een mooie leeftijd. Hoezo?’’

‘‘Nou dan, laten we afspreken dat als we allebei nog eenzaam en alleen zijn op ons zesentwintigste dat we dan gaan trouwen.’’

Het was even stil en uit het niets begon Zayn te lachen. Heel hard te lachen.

‘‘Waarom lach je?’’vroeg ik niet-begrijpend waarom hij van een serieuze stemming naar een lacherige stemming was gegaan.

‘‘Omdat je zo'n goede grap maakte, weet je wel...’’

Nog steeds keek ik hem niet-begrijpend aan.

‘‘Over dat trouwen, wij samen...’’

Mijn blik werd steeds vager.

‘‘Shit, je meent het?’’

‘‘Natuurlijk meen ik het, Zayn. Dacht je dat ik hier grapjes over maak of zo? Ik ben doodserieus.’’

Zayn krabde op zijn voorhoofd en haalde zijn neus op. ‘‘Goed. Deal. Als we alle twee nog alleen zijn, trouwen we op ons zesentwintigste.’’

‘‘Geweldig. Weet ik tenminste dat ik een degelijke man heb,’’begon ik te lachen. Zayn lachte moeilijk met me mee. En als ik nog even had blijven zitten, had ik hem onder zijn adem ‘degelijke man’ horen spotten.